پژوهشى تطبیقى در روایات تفسیرى فریقین: تفاوت میان نسخه‌ها

بخش نخست کتاب درباره بازشناسی کلیاتی درباره روایات تفسیری است. نویسنده در این بخش به موضع شناسی و منبع شناسی روایات تفسیری فریقین پرداخته و سپس نقش روایات تفسیری در فهم قرآن را بیان می‌کند. وی با ارائه تعریف اصطلاحی تفسیر، روایات تفسیری، ضرورت پژوهش در روایات تفسیری فریقین را گوشزد می‌کند و پیشینه پژوهش در آن را بیان می‌نماید. «التفسیر هو بیان معانی الآیات القرآنیه و الکشف عن مقاصدها و مدالیلها؛ تفسیر عبارت است از بیان معانی آیات و کشف مقاصد و مضامین آن».<ref>متن کتاب، ص21</ref>

نویسنده در تعریف روایات تفسیری دو نوع تفسیر را معرفی می‌کند؛ تفسیر به مأثور که روش تفسیری در آن تفسیر اثری نام دارد و تفسیرهای اجتهادی که روش تفسیری آن‌ها را تفسیر عقلی می‌نامند.<ref>همان، ص24</ref> نویسنده با معرفی 15 منبع از منابع تفسیر شیعه می‌نویسد معروف‌ترین تفسیرهای شیعی عبارت‌اند از: تفسیر [[التفسير (عیاشی)|عیاشی]]، تفسیر [[تفسير القمي|قمی]]، [[تفسير نورالثقلين|نورالثقلین]]، [[البرهان في تفسير القرآن]]، [[تفسير الصافي|صافی]]  و [[تفسير كنز الدقائق و بحر الغرائب|کنز الدقائق]] .<ref>همان، ص34-35</ref> او سپس 13 منبع از منابع اهل تسنن را برمی‌شمارد و می‌نویسد از بین این تفسیرها، [[جامع البيان في تفسير القرآن (تفسير الطبري)|جامع البیان طبری]]، [[الدر المنثور في التفسير بالمأثور|الدر المنثور]]، [[تفسير القرآن العظيم (ابن كثير)|تفسیر ابن کثیر]]، تفسیر عبدالرزاق، [[تفسير القرآن العظيم (ابن أبي‌حاتم)|تفسیر ابن ابی حاتم]]، [[الكشف و البيان المعروف تفسير الثعلبي|تفسیر ثعلبی]]  و بغوی از شهرت و اهمیت بیشتری برخورد هستند.<ref>همان، ص35-36</ref> او منابع عام حدیثی شیعه را در چهار دوره حضور ائمه(ع)، محدثان متقدم، محدثان متأخر و دوره معاصر معرفی می‌کند و هر کدام را به‌خوبی توضیح می‌دهد.<ref>همان، ص49-56</ref>