۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
تشیع در هند: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
جایگزینی متن - '،ص' به '، ص'
جز (جایگزینی متن - 'اثنى عشر' به 'اثنی‌عشر ') |
جز (جایگزینی متن - '،ص' به '، ص') |
||
| خط ۶۳: | خط ۶۳: | ||
مذهب شيعه اثناعشريه در سده دهم هجرى در دكن شكوفا شد. اما دو سده قبل با احراز استقلال دودمان بهمنى (934- 748ق/ 1528- 1347م) و تشكيل نخستين حكومت مسلمان در دكن زمينه نفوذ شيعه دوازده امامى در اين خطه فراهم شده بود. سلطنت بهمنى، مذهب اثنا عشريه را آيين رسمى كشور نكرد، اما شاهان اين خاندان علناً يا به‌طور پنهانى پيرو اين مذهب بودند. در پرتو حمايت آنان از دانشمندان، علما، مشايخ تصوف، شعرا، رجال سياسى، بازرگانان و سربازان شيعه كه بيشتر آنها ايرانى بودند، دربار بهمنى نه تنها يكى از بزرگترين مراكز فرهنگ ايرانى در شبه قاره گرديد، بلكه شيعيان نيز توانستند به ترويج عقايد و تثبيت موقعيت خود در دكن بپردازند. نقش برجسته‌اى كه پيروان اين فرقه در حيات سياسى و فرهنگى دكن ايفا مى‌كردند، به‌ويژه در زمان صدارت خواجه محمود گاوان گيلانى محسوس است. در اين ايام بود كه دولت بهمنى از موقعيت سياسى و فرهنگى ممتازى برخوردار شد و بر دامنه قلمرو خود نيز افزود. در واقع با قتل اين وزير كاردان و دانشمند مقدمات انقراض اين خاندان نيز فراهم گرديده و سه تن از امراى بهمنى كه از تربيت‌شدگان خواجه بودند، پادشاهى‌هاى مستقل شيعه در احمدنگر، بيجاپور و گلكنده تأسيس كردند كه تا حمله مغول كبير دوام آورد. از ميان اين حكومت‌ها براى نخستين بار در تاريخ هند بر منابر بيجاپور خطبه به نام امامان اثناعشريه خواندند. بعد از رواج مذهب اماميه در زمان شاه اسماعيل صفوى در ايران، بيجاپور نخستين حكومتى بود كه در دكن، شيعه را آيين رسمى خود اعلان كرد ....<ref>همان، ص پنج</ref> | مذهب شيعه اثناعشريه در سده دهم هجرى در دكن شكوفا شد. اما دو سده قبل با احراز استقلال دودمان بهمنى (934- 748ق/ 1528- 1347م) و تشكيل نخستين حكومت مسلمان در دكن زمينه نفوذ شيعه دوازده امامى در اين خطه فراهم شده بود. سلطنت بهمنى، مذهب اثنا عشريه را آيين رسمى كشور نكرد، اما شاهان اين خاندان علناً يا به‌طور پنهانى پيرو اين مذهب بودند. در پرتو حمايت آنان از دانشمندان، علما، مشايخ تصوف، شعرا، رجال سياسى، بازرگانان و سربازان شيعه كه بيشتر آنها ايرانى بودند، دربار بهمنى نه تنها يكى از بزرگترين مراكز فرهنگ ايرانى در شبه قاره گرديد، بلكه شيعيان نيز توانستند به ترويج عقايد و تثبيت موقعيت خود در دكن بپردازند. نقش برجسته‌اى كه پيروان اين فرقه در حيات سياسى و فرهنگى دكن ايفا مى‌كردند، به‌ويژه در زمان صدارت خواجه محمود گاوان گيلانى محسوس است. در اين ايام بود كه دولت بهمنى از موقعيت سياسى و فرهنگى ممتازى برخوردار شد و بر دامنه قلمرو خود نيز افزود. در واقع با قتل اين وزير كاردان و دانشمند مقدمات انقراض اين خاندان نيز فراهم گرديده و سه تن از امراى بهمنى كه از تربيت‌شدگان خواجه بودند، پادشاهى‌هاى مستقل شيعه در احمدنگر، بيجاپور و گلكنده تأسيس كردند كه تا حمله مغول كبير دوام آورد. از ميان اين حكومت‌ها براى نخستين بار در تاريخ هند بر منابر بيجاپور خطبه به نام امامان اثناعشريه خواندند. بعد از رواج مذهب اماميه در زمان شاه اسماعيل صفوى در ايران، بيجاپور نخستين حكومتى بود كه در دكن، شيعه را آيين رسمى خود اعلان كرد ....<ref>همان، ص پنج</ref> | ||
تاريخ سياسى و فرهنگى اثناعشريه در دوران خاندان بهمنى و جانشينان آنان، در عهد مغول، در كشمير و در اوده در لكنهو كه پايتخت اماميه در هند است، موضوع بخش اول كتاب حاضر است. در اين قسمت كه در واقع گوشه‌اى از تاريخ مناسبات فرهنگى و سياسى ايران و شبه قاره هند است، نويسنده به اختصار گزيده‌اى از تاريخ نفوذ و جريان مهاجرت اثناعشريه و روش‌هايى را كه براى استقرار در اين خطه به كار گرفتند بررسى كرده است ....<ref> | تاريخ سياسى و فرهنگى اثناعشريه در دوران خاندان بهمنى و جانشينان آنان، در عهد مغول، در كشمير و در اوده در لكنهو كه پايتخت اماميه در هند است، موضوع بخش اول كتاب حاضر است. در اين قسمت كه در واقع گوشه‌اى از تاريخ مناسبات فرهنگى و سياسى ايران و شبه قاره هند است، نويسنده به اختصار گزيده‌اى از تاريخ نفوذ و جريان مهاجرت اثناعشريه و روش‌هايى را كه براى استقرار در اين خطه به كار گرفتند بررسى كرده است ....<ref>همان، ص پنج و شش</ref> | ||
بخش دوم، به تاريخ شاخه‌هاى مختلف اسماعيليه كه مدت‌ها قبل از گسترش نفوذ شيعه دوازده امامى در هند به اين سرزمين آمدند و فعالانه به تبليغات سازمان‌يافته و گسترده‌اى دست زدند اختصاص دارد. نويسنده اين سير تاريخى را تا زمان تأليف كتاب، با توجه به رويدادهايى كه منشأ تحول در عقايد اسماعيليه و مايه انشعاب در اين فرقه شده مى‌باشد، دنبال كرده است. بيش از نيمى از اين قسمت به بررسى دو فرقه بهره و خوجه و شاخه‌هاى آنها اختصاص يافته است ....<ref>همان، ص شش</ref> | بخش دوم، به تاريخ شاخه‌هاى مختلف اسماعيليه كه مدت‌ها قبل از گسترش نفوذ شيعه دوازده امامى در هند به اين سرزمين آمدند و فعالانه به تبليغات سازمان‌يافته و گسترده‌اى دست زدند اختصاص دارد. نويسنده اين سير تاريخى را تا زمان تأليف كتاب، با توجه به رويدادهايى كه منشأ تحول در عقايد اسماعيليه و مايه انشعاب در اين فرقه شده مى‌باشد، دنبال كرده است. بيش از نيمى از اين قسمت به بررسى دو فرقه بهره و خوجه و شاخه‌هاى آنها اختصاص يافته است ....<ref>همان، ص شش</ref> | ||