۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
تاریخ حدیث شیعه (1) (عصر حضور): تفاوت میان نسخه‌ها
جز
جایگزینی متن - ' ' به ' '
جز (جایگزینی متن - ' ،' به '،') |
جز (جایگزینی متن - ' ' به ' ') |
||
| خط ۱۰۱: | خط ۱۰۱: | ||
نويسنده معتقد است اين تفكر از زمان [[امام على(ع)]] آغاز شد و در زمان صادقين(ع) به اوج خود رسيد. به نظر وى، انحراف رهبران غاليان، افراط گرايى برخى شيعيان، ترويج تفكر غير الزامى و بدون تكليف و... از عوام ايجاد و گسترش غاليان بود. آنان با جعل و تحريف حديث، متونى را به حديث شيعه اضافه كردند كه با همت عالمان و راويانى همچون يونس بن عبدالرحمن از مصادر شيعى پيراسته شد ....<ref>همان، ص225</ref> | نويسنده معتقد است اين تفكر از زمان [[امام على(ع)]] آغاز شد و در زمان صادقين(ع) به اوج خود رسيد. به نظر وى، انحراف رهبران غاليان، افراط گرايى برخى شيعيان، ترويج تفكر غير الزامى و بدون تكليف و... از عوام ايجاد و گسترش غاليان بود. آنان با جعل و تحريف حديث، متونى را به حديث شيعه اضافه كردند كه با همت عالمان و راويانى همچون يونس بن عبدالرحمن از مصادر شيعى پيراسته شد ....<ref>همان، ص225</ref> | ||
در فصل ششم، به مبحث عرضه حديث بر امامان(ع) پرداخته شده است. عرضه حديث به معناى ارائه حديث به منابع براى اطمينان از صدور، مراد جدى حديث و... است. نويسنده معتقد است اين شيوه زمان پيامبر(ص) وجود داشته و در زمان صادقين(ع) و [[امام رضا(ع)]] | در فصل ششم، به مبحث عرضه حديث بر امامان(ع) پرداخته شده است. عرضه حديث به معناى ارائه حديث به منابع براى اطمينان از صدور، مراد جدى حديث و... است. نويسنده معتقد است اين شيوه زمان پيامبر(ص) وجود داشته و در زمان صادقين(ع) و [[امام رضا(ع)]] به اوج خود رسيده است. پس از دوران حضور نيز گونه‌اى عرضه وجود داشته و دارد. به باور وى، متن‌محور بودن معارف دينى همراه با آسيب‌هاى محتمل كه در متون نقلى پديد مى‌آيد، ضرورت اين عمل را نشان مى‌دهد. هدف از عرضه حديث، اطمينان از صدور روايت، دستيابى به متن صحيح، آگاهى از قراين، فهم مراد جدى حديث، آشنايى با لايه‌هاى برتر موجود در حديث و حل تعارض بين احاديث است ....<ref>همان، ص248</ref> | ||
در بخش سوم، در هفت فصل، به تاريخ حديث پس از صادقين(ع) نگريسته شده است. | در بخش سوم، در هفت فصل، به تاريخ حديث پس از صادقين(ع) نگريسته شده است. | ||