۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
ابن فراء، محمد بن حسین: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
جایگزینی متن - ' ' به ' '
جز (جایگزینی متن - 'عبدالله بن احمد بن حنبل' به 'عبدالله بن احمد بن حنبل ') |
جز (جایگزینی متن - ' ' به ' ') |
||
| خط ۳۶: | خط ۳۶: | ||
پدرش ابوعبدالله از بزرگان و فقيهان حنفى بود و به نوشته طبقات الحنابله كه در اين باره نخستين و موثق‌ترين سند بشمار مى‌آيد، در زمان خلافت الطائع لله (363 - 381ق) از شهود قانونى بود. | پدرش ابوعبدالله از بزرگان و فقيهان حنفى بود و به نوشته طبقات الحنابله كه در اين باره نخستين و موثق‌ترين سند بشمار مى‌آيد، در زمان خلافت الطائع لله (363 - 381ق) از شهود قانونى بود. | ||
ابويعلى از 385ق به آموختن حديث آغاز كرد. ده ساله بود كه پدرش درگذشت و تربيت او را مردى به نام حربى كه وصى پدر بود، برعهده گرفت. پس از آن بود كه نزد ابن مفرحه مقرى عباراتى از مختصر خرقى را خواند و از اين راه علاقه‌اى به فقه پيدا كرد، سپس براى تكميل معلومات به مجلس درس ابن حامد رفت. بدين ترتيب در حلقه شاگردان ابوعبدالله ابن حامد (د 403ق) كه از بزرگان حنبلى بود، درآمد و مدتى بعد، از شاگران ممتاز او شد؛ چنان‌كه در 402ق كه ابن حامد عزم حج كرد، ابويعلى را به‌عنوان جانشين خود به شاگرادانش معرفى كرد. وى پس از مرگ استادش ابن حامد به تأليف و تدريس روى آورد. در 414ق به زيارت حج رفت و پس از مراجعت، همچنان به تصنيف و تدريس پرداخت؛ چنان‌كه تا بازپسين سال‌هاى زندگى در جامع منصور در جايگاه [[ابن حنبل، احمد بن محمد|عبدالله بن احمد بن حنبل]] | ابويعلى از 385ق به آموختن حديث آغاز كرد. ده ساله بود كه پدرش درگذشت و تربيت او را مردى به نام حربى كه وصى پدر بود، برعهده گرفت. پس از آن بود كه نزد ابن مفرحه مقرى عباراتى از مختصر خرقى را خواند و از اين راه علاقه‌اى به فقه پيدا كرد، سپس براى تكميل معلومات به مجلس درس ابن حامد رفت. بدين ترتيب در حلقه شاگردان ابوعبدالله ابن حامد (د 403ق) كه از بزرگان حنبلى بود، درآمد و مدتى بعد، از شاگران ممتاز او شد؛ چنان‌كه در 402ق كه ابن حامد عزم حج كرد، ابويعلى را به‌عنوان جانشين خود به شاگرادانش معرفى كرد. وى پس از مرگ استادش ابن حامد به تأليف و تدريس روى آورد. در 414ق به زيارت حج رفت و پس از مراجعت، همچنان به تصنيف و تدريس پرداخت؛ چنان‌كه تا بازپسين سال‌هاى زندگى در جامع منصور در جايگاه [[ابن حنبل، احمد بن محمد|عبدالله بن احمد بن حنبل]] املاى حديث مى‌كرد. عاملان نشر و املاى تعاليم وى در ميان جمع، سه تن بودند: ابومحمد ابن جابر، ابومنصور [[ابن‌انباری، عبدالرحمن بن محمد|ابن انبارى]] و ابوعلى يزدانى. | ||
در 421 يا 422ق، قاضى شريف ابوعلى ابن ابى‌موسى هاشمى پيشنهاد كرد تا منصب «شهادت» را نزد قاضى‌القضات ابوعبدالله ابن ماكولا (د 447ق) بپذيرد، ولى ابويعلى از قبول آن سر باز زد، تا اينكه بعد از مرگ قاضى ابوعلى، به وساطت ابومنصور ابن يوسف و ابوعلى ابن جراده كه با او دوستى و اشتراك عقيده داشتند، برخلاف ميل خود اين سمت را پذيرفت. مدتى نيز همين مقام را نزد قاضى‌القضات ابوعبدالله دامغانى داشت. در 432 يا به قولى در 433ق در زمان خلافت قائم، به‌همراه جمعى از اهل علم، از جمله زاهد مشهور ابوالحسن قزوينى در قصر خليفه كه در آنجا کتاب قدريه با تشريفات خاصى خوانده مى‌شد، حضور داشت. در اين جلسه نظر مخالفان درباره کتاب إبطال التأويلات مورد بحث بوده است. جريان اين مجلس مباحثه را يكى از ياران ابويعلى كه در جلسه حاضر بوده، نقل كرده است. | در 421 يا 422ق، قاضى شريف ابوعلى ابن ابى‌موسى هاشمى پيشنهاد كرد تا منصب «شهادت» را نزد قاضى‌القضات ابوعبدالله ابن ماكولا (د 447ق) بپذيرد، ولى ابويعلى از قبول آن سر باز زد، تا اينكه بعد از مرگ قاضى ابوعلى، به وساطت ابومنصور ابن يوسف و ابوعلى ابن جراده كه با او دوستى و اشتراك عقيده داشتند، برخلاف ميل خود اين سمت را پذيرفت. مدتى نيز همين مقام را نزد قاضى‌القضات ابوعبدالله دامغانى داشت. در 432 يا به قولى در 433ق در زمان خلافت قائم، به‌همراه جمعى از اهل علم، از جمله زاهد مشهور ابوالحسن قزوينى در قصر خليفه كه در آنجا کتاب قدريه با تشريفات خاصى خوانده مى‌شد، حضور داشت. در اين جلسه نظر مخالفان درباره کتاب إبطال التأويلات مورد بحث بوده است. جريان اين مجلس مباحثه را يكى از ياران ابويعلى كه در جلسه حاضر بوده، نقل كرده است. | ||