۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
جز
جایگزینی متن - ' الدين' به 'الدين'
جز (جایگزینی متن - ' ،' به '،') |
جز (جایگزینی متن - ' الدين' به 'الدين') |
||
| خط ۵۱: | خط ۵۱: | ||
وصف سير آفاقى و انفسى بدين بلندى و ريزبينى، در هيچ يك از كتاب‌هاى صوفيان نيست، اما عطار در اين منظومه به بازگويى هر يك از مراتب وجود به اعتبار صفت ويژه آن مى‌پردازد. مانند اينكه جبرئيل مظهر امر و اسرافيل نمودار احيا و ميراندن و قلم مظهر قدرت و عيسى نمونه پاكى است. وى اينها را جايگاه‌هايى در راه سلوك مى‌داند و معناى سير آفاقى را به‌خوبى روشن مى‌كند و به اشارت مى‌فهماند كه مقصود از سير، تحقق بدين مراتب است. | وصف سير آفاقى و انفسى بدين بلندى و ريزبينى، در هيچ يك از كتاب‌هاى صوفيان نيست، اما عطار در اين منظومه به بازگويى هر يك از مراتب وجود به اعتبار صفت ويژه آن مى‌پردازد. مانند اينكه جبرئيل مظهر امر و اسرافيل نمودار احيا و ميراندن و قلم مظهر قدرت و عيسى نمونه پاكى است. وى اينها را جايگاه‌هايى در راه سلوك مى‌داند و معناى سير آفاقى را به‌خوبى روشن مى‌كند و به اشارت مى‌فهماند كه مقصود از سير، تحقق بدين مراتب است. | ||
موسيقى ذهنى شاعر در اين كتاب به گمان، از دوبيتى‌هاى فهلوى‌گونه منظومه خسرو و شيرين نظامى و ويس و رامين | موسيقى ذهنى شاعر در اين كتاب به گمان، از دوبيتى‌هاى فهلوى‌گونه منظومه خسرو و شيرين نظامى و ويس و رامين فخرالدين اسعد گرگانى متأثر است. وى براى رسيدن به استقلال، آهنگ را در اين‌جا رها مى‌كند و به موسيقى غزل‌هايى روى مى‌آورد كه گاهى در همين وزن سروده بود. | ||
درون‌مايه | درون‌مايه | ||
| خط ۷۱: | خط ۷۱: | ||
عطار خود در مقدمه مختارنامه از اين اثر نام مى‌برد و [[مولوی، جلال‌الدین محمد|جلال‌الدين مولوى]] بى‌گمان بدان نظر داشته و مطالبى را از آن در مثنوى معنوى خود آورده و [[میبدی، حسین بن معین‌الدین|حسين بن | عطار خود در مقدمه مختارنامه از اين اثر نام مى‌برد و [[مولوی، جلال‌الدین محمد|جلال‌الدين مولوى]] بى‌گمان بدان نظر داشته و مطالبى را از آن در مثنوى معنوى خود آورده و [[میبدی، حسین بن معین‌الدین|حسين بن معينالدين ميبدى]]، دانش‌مند متصوف معروف سده نهم ايران، در شرح ديوان حضرت امير (890 ه) از آن چيزهايى نقل كرده است. ديدگاه استاد فروزانفر افزوده شود بارى، هلموت ريتر خاورشناس و استاد مطالعات ايرانى و اسلامى، مى‌گويد: عطار كلان پى‌رنگ (طرح عمومى) مصيبت‌نامه را از حديثى از احاديث حضرت رسول(ص) برگرفته است. | ||