پرش به محتوا

حديث الاثني‌عشر خليفة: تفاوت میان نسخه‌ها

جز
جایگزینی متن - ' ' به ' '
جز (جایگزینی متن - 'ابو ' به 'ابو‌')
جز (جایگزینی متن - ' ' به ' ')
خط ۵۰: خط ۵۰:


==ساختار==
==ساختار==
کتاب، متشکل از سخن بخش کلام و معارف سازمان حج و زیارت، محتوای مطالب در دو بخش اصلی و فهرست منابع است. نویسنده از سی‌وچهار منبع استفاده کرده است؛ از جمله آنها ميزان الاعتدال في نقد الرجال، منهاج السنة النبوية، الملل و النحل، مسندهای احمد بن حنبل شیبانی، [[ابن ابی‌یعلی، محمد بن ابی‌یعلی|ابویعلی]] موصلی و ابوداود طیالسی، المستدرك على الصحيحين حاکم نیشابوری، مجمع الزوائد و منبع الفوائد، صحاح مسلم و بخاری و ابن حبان، سنن ابن ماجه، ترمذی و ابوداود و سنن الکبرای بیهقی، تهذيب التهذيب ابن حجر، التفسير الكبير (مفاتيح الغيب) فخر رازی و... هستند.
کتاب، متشکل از سخن بخش کلام و معارف سازمان حج و زیارت، محتوای مطالب در دو بخش اصلی و فهرست منابع است. نویسنده از سی‌وچهار منبع استفاده کرده است؛ از جمله آنها ميزان الاعتدال في نقد الرجال، منهاج السنة النبوية، الملل و النحل، مسندهای احمد بن حنبل شیبانی، [[ابن ابی‌یعلی، محمد بن ابی‌یعلی|ابویعلی]] موصلی و ابوداود طیالسی، المستدرك على الصحيحين حاکم نیشابوری، مجمع الزوائد و منبع الفوائد، صحاح مسلم و بخاری و ابن حبان، سنن ابن ماجه، ترمذی و ابوداود و سنن الکبرای بیهقی، تهذيب التهذيب ابن حجر، التفسير الكبير (مفاتيح الغيب) فخر رازی و... هستند.


==گزارش محتوا==
==گزارش محتوا==
نویسنده اهمیت نگارش این کتاب را در ابتدای آن بیان می‌کند؛ امامیه بر امامت [[امام على(ع)|امیرالمؤمنین(ع)]] و وجوب پیروی از او به حدیث اثناعشر خلیفه، استدلال کرده‌اند. این روایت از حیث سندی جای هیچ شک و شبهه‌ای ندارد و فارغ از سایر کتاب‌های اهل تسنن در صحاح سته آمده است. پس آنچه در این روایت جای بحث دارد، کیفیت استدلال به آن و دلالت آن است<ref>ر.ک: متن کتاب، ص11</ref>
نویسنده اهمیت نگارش این کتاب را در ابتدای آن بیان می‌کند؛ امامیه بر امامت [[امام على(ع)|امیرالمؤمنین(ع)]] و وجوب پیروی از او به حدیث اثناعشر خلیفه، استدلال کرده‌اند. این روایت از حیث سندی جای هیچ شک و شبهه‌ای ندارد و فارغ از سایر کتاب‌های اهل تسنن در صحاح سته آمده است. پس آنچه در این روایت جای بحث دارد، کیفیت استدلال به آن و دلالت آن است<ref>ر.ک: متن کتاب، ص11</ref>
   
   
مهم‌ترین فایده‌ مورد نظر نویسنده در این بحث، اثبات این مطلب است که شیعه اثناعشری از اصل و ریشه اسلام برآمده و در روایت مقطوع الصدور از پیامبر اکرم(ص) ذکر شده و توجیهاتی که در دلالت این روایت شده، به‌جز شرح و توضیح شیعیان در دوازده نفر بودن امامان(ع) و خصوصیات ممیزه آنان، بسیار دور از انصاف علمی است<ref>ر.ک: همان</ref>
مهم‌ترین فایده‌ مورد نظر نویسنده در این بحث، اثبات این مطلب است که شیعه اثناعشری از اصل و ریشه اسلام برآمده و در روایت مقطوع الصدور از پیامبر اکرم(ص) ذکر شده و توجیهاتی که در دلالت این روایت شده، به‌جز شرح و توضیح شیعیان در دوازده نفر بودن امامان(ع) و خصوصیات ممیزه آنان، بسیار دور از انصاف علمی است<ref>ر.ک: همان</ref>


او اثناعشریه را در اصطلاح علمای فرق و مذاهب، این‌گونه تعریف می‌کند: اثناعشریه، فرقه‌ای از شیعه هستند که قائل به امامت دوازده امام هستند. این امامان به ترتیب عبارتند از: امیرالمؤمنین علی(ع) و یازده امام دیگر که از فرزندان حضرت زهرا(س) و [[امام على(ع)|امیرالمؤمنین(ع)]] هستند. اسامی آنان چنین است: حسن و حسین و علی بن الحسین السجاد و محمد بن علی الباقر و جعفر بن محمد الصادق و موسى بن جعفر الکاظم و على بن موسى الرضا و محمد بن علی الجواد و علی بن محمد الهادی و حسن بن علی العسکری و محمد بن الحسن المنتظر(ع). نویسنده کتاب، سپس روایت‌های جابر بن سمره، ابو‌جحیفه و ابن مسعود را که از طریق اهل سنت درباره حدیث اثناعشر خلیفه آمده ذکر می‌کند. او برخی از طرق روایت این سه راوی را با روایاتشان ذکر می‌نماید. روایت جابر از طریق حصین در صحیح مسلم، عبدالملک بن عمیر در [[صحيح البخاري|صحیح بخاری]] و صحیح مسلم و مسند احمد، سماک بن حرب در صحیح مسلم و سنن ترمذی، شعبی در صحیح مسلم و مسند احمد و معجم الكبير طبرانی، عامر بن سعد بن ابی‌وقاص در صحیح مسلم و سنن ابوداود و مسند احمد و معجم الكبير طبرانی، ابوخالد در سنن ابوداود و معجم الكبير طبرانی، اسود بن سعید همدانی در مسندهای احمد و ابوداود و صحیح ابن حبان و عطاء بن ابی‌میمونه در المعجم الكبير طبرانی ذکر شده است. روایت ابوجحیفه از طریق طبرانی در معجم الكبير ذکر شده و هیثمی در مجمع الزوائد درباره این روایت گفته: «طبرانی آن را در الأوسط و الكبير و البراز نقل کرده و رجال او رجال صحیح هستند» و روایت ابن مسعود در مسند احمد و المعجم الكبير طبرانی ذکر شده است<ref>ر.ک: متن کتاب، ص12-21</ref>
او اثناعشریه را در اصطلاح علمای فرق و مذاهب، این‌گونه تعریف می‌کند: اثناعشریه، فرقه‌ای از شیعه هستند که قائل به امامت دوازده امام هستند. این امامان به ترتیب عبارتند از: امیرالمؤمنین علی(ع) و یازده امام دیگر که از فرزندان حضرت زهرا(س) و [[امام على(ع)|امیرالمؤمنین(ع)]] هستند. اسامی آنان چنین است: حسن و حسین و علی بن الحسین السجاد و محمد بن علی الباقر و جعفر بن محمد الصادق و موسى بن جعفر الکاظم و على بن موسى الرضا و محمد بن علی الجواد و علی بن محمد الهادی و حسن بن علی العسکری و محمد بن الحسن المنتظر(ع). نویسنده کتاب، سپس روایت‌های جابر بن سمره، ابو‌جحیفه و ابن مسعود را که از طریق اهل سنت درباره حدیث اثناعشر خلیفه آمده ذکر می‌کند. او برخی از طرق روایت این سه راوی را با روایاتشان ذکر می‌نماید. روایت جابر از طریق حصین در صحیح مسلم، عبدالملک بن عمیر در [[صحيح البخاري|صحیح بخاری]] و صحیح مسلم و مسند احمد، سماک بن حرب در صحیح مسلم و سنن ترمذی، شعبی در صحیح مسلم و مسند احمد و معجم الكبير طبرانی، عامر بن سعد بن ابی‌وقاص در صحیح مسلم و سنن ابوداود و مسند احمد و معجم الكبير طبرانی، ابوخالد در سنن ابوداود و معجم الكبير طبرانی، اسود بن سعید همدانی در مسندهای احمد و ابوداود و صحیح ابن حبان و عطاء بن ابی‌میمونه در المعجم الكبير طبرانی ذکر شده است. روایت ابوجحیفه از طریق طبرانی در معجم الكبير ذکر شده و هیثمی در مجمع الزوائد درباره این روایت گفته: «طبرانی آن را در الأوسط و الكبير و البراز نقل کرده و رجال او رجال صحیح هستند» و روایت ابن مسعود در مسند احمد و المعجم الكبير طبرانی ذکر شده است<ref>ر.ک: متن کتاب، ص12-21</ref>


نویسنده با قرائن متعدد، دلالات این روایت را به این صورت بیان می‌کند:  
نویسنده با قرائن متعدد، دلالات این روایت را به این صورت بیان می‌کند:  
۴۲۵٬۲۲۵

ویرایش