آگاهی و گواهی: تفاوت میان نسخه‌ها

رساله تصور و تصدیق را حکیم [[صدرالدین شیرازی، محمد بن ابراهیم|ملاصدرا]] تألیف کرده است. در اثر حاضر، نظر صدرالمتألهین شیرازی درباره موضوع مذکور به صورت مشروح، تبیین و نقد شده است. از آنجا که مترجم و شارح محترم خودش از صاحب نظران رشته منطق و فلسفه اسلامی و همچنین آشنا با فلسفه غرب است و از سوی دیگر مطالب مؤلف را مورد نقادی و مناقشه نیز قرار داده است، ارزش این اثر محدود به ترجمه و شرح مباحث [[صدرالدین شیرازی، محمد بن ابراهیم|ملاصدرا]] نمی‌شود و اظهار نظرهای اجتهادی نویسنده نیز در جای خود، خواندنی و قابل تأمّل است. این نوشتار، از نظر زبان و ترجمه، رسا و شیوا و استادانه است.

#خلاصه نظریه تحقیقی صدرالمتألهین این است که اثر و صورتی که از حقایق عینی در ذهن حاصل می‌گردد، یا صرفا تصور ماهیات و مفاهیم آن صورت‌های عینی است و یا صورت و درک این است که این آثار و صورت‌های ذهنی مطابق با حقیقت و واقعیت عینی است؛ حال خواه حقیقتا هم این صورت و درک مطابقت با واقع و نفس الامر داشته باشد یا نه. فرض اول که صرفا تصور ماهیات و مفاهیم اشیاء است، تصور می‌باشد و فرض دوم تصدیق و اذعان است و به عبارت دیگر تصدیق که خود اثر و صورتی از صورت‌های عینی در ذهن است، از لحاظ اینکه بالاخره صورتی است که در ذهن حاصل گردیده، تصور می‌باشد و از لحاظ اینکه همین صورت، امتیاز اذعان به نسبت حکمیه را به خود پذیرفته است، تصدیق است...<ref>ر.ک: همان، ص106</ref>

#آقای حائری یادآور شده است که: صدرالمتألهین در این کتاب و کتاب‌های دیگرش، تفاوت آشکار میان «تصور مطلق» و «مطلق تصور» را به ما تعلیم داده است، مع الوصف خود از رهگذر سهوالقلم یا افسونگری نیروی واهمه در دام مغالطه «ایهام انعکاس» واقع شده و در اینجا و بسیاری از مقامات دیگر مطلق تصور را به تصور مطلق اشتباه کرده است...<ref>ر.ک: همان، پاورقی ص107</ref>

#دکتر حائری نخست یادآور شده که: «صدرالمتألهین در مبحث علم، ثابت کرده که علم به طور کلی، چه حضوری و چه حصولی، داخل در هیچ مقوله ای از مقولات نیست، بلکه از سنخ وجود، آن هم وجود بالفعل است»؛ بعد افزوده که: «او در مبحث» وجود ذهنی«کتاب»اسفار «علم را بر اساس روش مشهور فلاسفه از «مقوله کیف» و از نوع «کیف نفسانی» توجیه می‌کند«و سپس نظر صدرالمتألهین را تأیید کرده و افزوده است که:» برخلاف عقیده حاج ملا‌هادی سبزواری، این دو روش... اصولی و منطقی است... زیرا هر وجودی، چه علم باشد و چه غیر علم، از آن جهت که ارتباط و استناد فاعلی با مبدأ قیوم خود دارد، اضافه اشراقیه است و از هیچ ماهیتی از ماهیات نمی‌باشد و همان وجود تنها از جهت ارتباط و استناد قابلی به ماهیت خود اتحاد به حمل شایع بالذات با ماهیت خود دارد و فرد بالذات ماهیت خود محسوب می‌گردد»...<ref>ر.ک: همان، پاورقی ص49</ref>البته ایشان در کتاب «کاوش‌های عقل نظری» و کتاب «هرم هستی» این مطلب را به تفصیل بیان داشته است.