بدائع الملح (نوهای نمکین): تفاوت میان نسخه‌ها

در مقدمه مصحح، به بیان ویژگی‌های کتاب پرداخته شده است ...<ref>مقدمه مصحح، صفحه یازده - سی‌ویک </ref>

# في لطائف الحكايات و المحاضرات ...<ref>همان، صفحه پانزده </ref>

از این فصول، جز باب دوازدهم که قسمت اعظم آن به نثر و به شکل حکایات و گفتگو است، بقیه ابواب تماما به‌صورت شعر می‌باشد و ترتیب آن بدین گونه است که با توجه به عنوان هر باب، مؤلف اشعاری از شعرای مختلف و احیانا از کسانی چون ابن سینا که ما آنها را بیشتر به‌عنوان عالم و دانشمند می‌شناسیم تا شاعر، گرد آورده است ...<ref>همان، صفحه پانزده - شانزده </ref>

بیشتر این شعرا، اهل ایران به‌خصوص از مردم خراسان و خوارزم هستند. متجاوز از بیست نفر از ایشان را ما در «يتيمة الدهر» ثعالبی می‌یابیم. گاهی به نام افراد گمنامی برمی‌خوریم که از معاصرین مؤلف و اهالی خوارزم می‌باشند و با توجه به گمنامی آن‌ها مؤلف خیلی به‌اختصار ایشان را معرفی کرده؛ مثلا می‌گوید: او یکی از شاگردان جارالله زمخشری است. ضمنا 33 بیت از اشعار خود صدرالافاضل نیز در این کتاب به‌طور پراکنده در ابواب مختلف دیده می‌شود ...<ref>همان، صفحه شانزده </ref>

به‌طور کلی از آغاز تا انجام کتاب، نام 102 نفر برده شده که بیش از سه‌پنجم این عده، جزو کسانی هستند که شعری از آن‌ها نقل شده و بقیه به مناسبت‌های دیگر، نامشان آمده است ...<ref>همان، صفحه شانزده و هفده </ref>

اصل کتاب تماما به زبان عربی است، ولی در ذیل متن عربی، ترجمه‌ای به فارسی دری دیده می‌شود. البته آنجا که عناوین ابواب دوازده‌گانه ذکر شده و همچنین یک صفحه از پایان کتاب که مربوط است به تاریخ استنساخ و اجازه‌نامه، ترجمه فارسی ندارد. به نظر می‌رسد که ترجمه از خود نویسنده نباشد؛ زیرا اولا در هیچ‌یک از منابع، اشاره‌ای به ترجمه فارسی «بدائع الملح» نشده و ثانیا در متن عربی کتاب، مؤلف بدین گونه از خود یاد می‌کند: «فصل يقول: قاسم بن الحسن بن محمد الخوارزمي»، ولی در ترجمه همین عبارت، آمده: «صدرالأفاضل و مجدالدين الطوائفي». پیداست که اگر مؤلف می‌خواست از خود با لقب صدرالافاضل و مجدالدین یاد نماید، در متن عربی نیز همین کار را می‌کرد و بعید به نظر می‌رسد که دانشمندی هرچند والامقام، با عنوان یا لقبی فخامت‌آمیز از خود یاد کند و این مطلب می‌رساند که مترجم، غیر از مؤلف کتاب است ...<ref>همان، صفحه هفده </ref>  

ترجمه: ماننداک یکدیگر شد اشک من آنگاه که برفت و شراب من از ماننداک آن که در جام است چشم من می‌بریزد. به خدای نمی‌دانم می‌را فرو رها کرده است پلک‌های من یا از اشک‌های خود بودم می‌ بیاشامیدم. ملاحظه می‌شود که در ترجمه این دو بیت، فقط یک کلمه عربی به کار گرفته شده است ...<ref>همان، صفحه بیست‌ویک </ref>

# واژه‌هایی که در ساختمان جملات به کار گرفته شده، از جمله واژه‌های معمول در قرن‌های پنجم و ششم و هفتم است که مترادفات عربی آن‌ها هنوز راهی به زبان پارسی نیافته و یا اگر احیانا در نظم و نثر واژه‌های عربی معادلشان دیده می‌شود، جنبه اتفاقی داشته و به‌صورت همگانی و متداول نیست، حال آنکه در اعصار بعد، درست برعکس این قضیه مشاهده می‌شود؛ یعنی رفته رفته مترادفات عربی این گونه واژه‌ها دوش به دوش خود آنها در نظم و نثر ظاهر می‌شود تا آنجا که امروزه، این واژه‌های اصیل زبان دری، به‌ندرت مورد استعمال قرار می‌گیرد ...<ref>همان، صفحه بیست‌ویک - بیست‌ودو </ref>

# کلمات مختوم به «ه» غیر ملفوظ هنگام جمع بستن با «ها» برخلاف معمول امروز «ه» غیر ملفوظشان حذف شده است و... ...<ref>همان، صفحه بیست‌ویک- بیست‌وهفت </ref>

در پایان می‌توان چنین گفت که اثر حاضر، یکی از بزرگ‌ترین آثار ادبی نیاکان ماست که هم از نظر زبان و ادبیات عرب دارای اهمیت و ارزش فراوان است و هم از جهت زبان و ادب پارسی، مقامی بس ارجمند و والا را داراست ...<ref>ر.ک: همان، صفحه بیست‌وهشت </ref>