۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
جز (جایگزینی متن - ' »' به '»') |
جز (جایگزینی متن - ' ' به ' ') |
||
خط ۴۷: | خط ۴۷: | ||
اين كتاب، به زبان عربى و در سده چهارم هجرى نوشته شده است. | اين كتاب، به زبان عربى و در سده چهارم هجرى نوشته شده است. | ||
هدف [[ابن ندیم، محمد بن اسحاق|ابن نديم]] | هدف [[ابن ندیم، محمد بن اسحاق|ابن نديم]] از تأليف اين كتاب، نشان دادن كليه نسخهها و رسالههايى بوده است كه در زبان عربى وجود داشته و يا از زبانهاى ديگر به اين زبان ترجمه شده است ...<ref>ساغروانيان، سيد جليل، ص152</ref> | ||
نويسنده بنا بر ضرورت، در هنگام معرفى نسخهها و كتابها، برخى از آداب نسخهشناسى را كه در آن دوره وجود داشته است، مطرح مىكند كه اين امر باعث اهميت هرچه بيشتر كتاب شده است ...<ref>همان</ref> | نويسنده بنا بر ضرورت، در هنگام معرفى نسخهها و كتابها، برخى از آداب نسخهشناسى را كه در آن دوره وجود داشته است، مطرح مىكند كه اين امر باعث اهميت هرچه بيشتر كتاب شده است ...<ref>همان</ref> | ||
خط ۵۴: | خط ۵۴: | ||
كتاب با مقدمهاى كوتاه در اشاره به زندگىنامه [[ابن ندیم، محمد بن اسحاق|ابن نديم]] | كتاب با مقدمهاى كوتاه در اشاره به زندگىنامه [[ابن ندیم، محمد بن اسحاق|ابن نديم]] و اهميت اثر او آغاز شده است. | ||
سبك نوشتارى كتاب، بسيار ساده و از نوع محاورهاى بوده و شامل ده مقاله است و هر مقاله آن، به چند بخش كه نويسنده آن را فن ناميده، تقسيم شده است ...<ref>حامدى، گلناز، ص38</ref> | سبك نوشتارى كتاب، بسيار ساده و از نوع محاورهاى بوده و شامل ده مقاله است و هر مقاله آن، به چند بخش كه نويسنده آن را فن ناميده، تقسيم شده است ...<ref>حامدى، گلناز، ص38</ref> | ||
خط ۶۷: | خط ۶۷: | ||
بخش اول، درباره پيدايش علم نحو و علت نامگذارى آن مىباشد ...<ref>همان، ص40</ref> | بخش اول، درباره پيدايش علم نحو و علت نامگذارى آن مىباشد ...<ref>همان، ص40</ref> | ||
بخش دوم، اختصاص به نحويان كوفه دارد. [[ابن ندیم، محمد بن اسحاق|ابن نديم]] | بخش دوم، اختصاص به نحويان كوفه دارد. [[ابن ندیم، محمد بن اسحاق|ابن نديم]] در بيان اينكه چرا به نحويان بصره قبل از نحويان كوفه پرداخته، قدمت اين شهر را دليل آورده و معتقد است كه دنياى عرب، از بصره گرفته شده است ...<ref>همان</ref> | ||
بخش سوم، حاوى نام و شرح حال علمايى است كه دو شيوه نحو و لغت را با هم مخلوط كردهاند. از جمله اين افراد، عبارتند از: عبدالله بن مسلم بن قتيبه كوفى؛ ابوعبدالله محمد بن عبدالله بن محمد بن موسى کرمانى؛ شخصى ايرانى به نام هروى، صاحب كتابهاى «التصريف» و «الشرح»؛ ابوبكر محمد بن على مراغى از مردم مراغه صاحب كتاب «مختصر النحو» و «شرح شواهد [[سیبویه، عمرو بن عثمان|سيبويه]]» و ابومحمد بن محمد، اهل ديموت و نويسنده «تقويم الألسنة» و «كتاب العارض في الكامل» ...<ref>همان، ص41</ref> | بخش سوم، حاوى نام و شرح حال علمايى است كه دو شيوه نحو و لغت را با هم مخلوط كردهاند. از جمله اين افراد، عبارتند از: عبدالله بن مسلم بن قتيبه كوفى؛ ابوعبدالله محمد بن عبدالله بن محمد بن موسى کرمانى؛ شخصى ايرانى به نام هروى، صاحب كتابهاى «التصريف» و «الشرح»؛ ابوبكر محمد بن على مراغى از مردم مراغه صاحب كتاب «مختصر النحو» و «شرح شواهد [[سیبویه، عمرو بن عثمان|سيبويه]]» و ابومحمد بن محمد، اهل ديموت و نويسنده «تقويم الألسنة» و «كتاب العارض في الكامل» ...<ref>همان، ص41</ref> | ||
خط ۸۷: | خط ۸۷: | ||
بخش اول مقاله پنجم، درباره علماى علم كلام و مجادلات آنهاست. نويسنده در اين مقاله، ابتدا از خوارج كه در جنگ صفين بر اميرالمؤنين(ع) شوريدند نام مىبرد و سپس به معتزله يا قدريه يا اصحاب عدل و توحيد مىپردازد ...<ref>همان</ref> | بخش اول مقاله پنجم، درباره علماى علم كلام و مجادلات آنهاست. نويسنده در اين مقاله، ابتدا از خوارج كه در جنگ صفين بر اميرالمؤنين(ع) شوريدند نام مىبرد و سپس به معتزله يا قدريه يا اصحاب عدل و توحيد مىپردازد ...<ref>همان</ref> | ||
بخش دوم، درباره علما و متكلمان شيعه اماميه و زيديه است. [[ابن ندیم، محمد بن اسحاق|ابن نديم]] | بخش دوم، درباره علما و متكلمان شيعه اماميه و زيديه است. [[ابن ندیم، محمد بن اسحاق|ابن نديم]] در بيان اينكه چرا مسلمانان شيعه را به اين نام خواندهاند، نوشته است: «زمانى كه طلحه و زبير به خونخواهى عثمان بن عفان و مخالفت با [[علی بن ابیطالب(ع)، امام اول|حضرت على(ع)]] برخاستند، عدهاى به آن حضرت پيوستند و خود را شيعه خواندند. على(ع) نيز آنها را «شيعيان من» خطاب مىكرد» ...<ref>همان</ref> | ||
بخش سوم، درباره متكلمين مجبره و بابيه حشويه و اسماء كتب آنها بوده و بخش چهارم پيرامون خوارج مىباشد؛ گويا متكلمان اين گروه، كتابهايشان را در خفا نگهدارى مىكردند ...<ref>ر.ك: همان</ref> | بخش سوم، درباره متكلمين مجبره و بابيه حشويه و اسماء كتب آنها بوده و بخش چهارم پيرامون خوارج مىباشد؛ گويا متكلمان اين گروه، كتابهايشان را در خفا نگهدارى مىكردند ...<ref>ر.ك: همان</ref> | ||
خط ۹۷: | خط ۹۷: | ||
در بخش دوم اين مقاله، از ابوحنيفه و يارانش ياد شده و بخش سوم آن، مطالب مختصرى از علماى شافعى و تأليفات آنهاست ...<ref>همان</ref> | در بخش دوم اين مقاله، از ابوحنيفه و يارانش ياد شده و بخش سوم آن، مطالب مختصرى از علماى شافعى و تأليفات آنهاست ...<ref>همان</ref> | ||
نويسنده در بخش چهارم، از فضلا و پيروان مذهب ابوسليمان داود بن على خلف اصفهانى سخن گفته است. او اولين كسى است كه قول به ظاهر كتاب و سنت را گرفته و رأى و قياس را رها كرده است. [[ابن ندیم، محمد بن اسحاق|ابن نديم]] | نويسنده در بخش چهارم، از فضلا و پيروان مذهب ابوسليمان داود بن على خلف اصفهانى سخن گفته است. او اولين كسى است كه قول به ظاهر كتاب و سنت را گرفته و رأى و قياس را رها كرده است. [[ابن ندیم، محمد بن اسحاق|ابن نديم]] كتابهاى زيادى را از او نام برده كه مهمترين آنها، «إيضاح» و «الأصول» است ...<ref>همان</ref> | ||
در بخش پنجم اين مقاله، از فقهاى شيعه و كتابهاى ايشان نام برده شده است. [[سلیم بن قیس هلالی|سليم بن قيس]] هلالى، از اصحاب [[علی بن ابیطالب(ع)، امام اول|حضرت على(ع)]] | در بخش پنجم اين مقاله، از فقهاى شيعه و كتابهاى ايشان نام برده شده است. [[سلیم بن قیس هلالی|سليم بن قيس]] هلالى، از اصحاب [[علی بن ابیطالب(ع)، امام اول|حضرت على(ع)]] از جمله آنهاست كه چون حجاج بن يوسف قصد دستگيرى و قتلش را داشت، گريخت و به ابان بن ابىعياش پناه برد ...<ref>همان</ref> | ||
مقاله هفتم، در سه بخش سامان يافته است: | مقاله هفتم، در سه بخش سامان يافته است: | ||
خط ۱۳۴: | خط ۱۳۴: | ||
*[[الفهرست (طوسي)]] اثر [[شیخ طوسی]] | *[[الفهرست (طوسي)]] اثر [[شیخ طوسی]] | ||
*[[معالم العلماء في فهرست کتب الشیعة و أسماء المصنفین منهم قدیما و حدیثا (تتمة کتاب الفهرست للشیخ أبي جعفر الطوسي)]] اثر [[ابن شهرآشوب، محمد بن علی|ابوجعفر محمد بن على بن شهرآشوب مازندرانى]] | *[[معالم العلماء في فهرست کتب الشیعة و أسماء المصنفین منهم قدیما و حدیثا (تتمة کتاب الفهرست للشیخ أبي جعفر الطوسي)]] اثر [[ابن شهرآشوب، محمد بن علی|ابوجعفر محمد بن على بن شهرآشوب مازندرانى]] | ||
*[[الفهرست (منتجبالدين)]] اثر [[منتجبالدین، علی بن عبیدالله]] | *[[الفهرست (منتجبالدين)]] اثر [[منتجبالدین، علی بن عبیدالله]] |
ویرایش