ابوالسعادات اصفهانی، اسعد بن عبدالقاهر: تفاوت میان نسخه‌ها

«اَبوالسَّعاداتِ اِصفَهانى، اسعد بن عبدالقاهر بن اسعد» زنده در 635ق، عالم و نويسنده امامى بود. از جزئيات زندگى وى آگاهى چندانى در دست نيست؛ حتى تاريخ مرگش نيز مورد اختلاف است. برخى از متأخرين، سال درگذشت او را 635 و يا حدود 640ق نوشته‌اند كه در منابع كهن‌تر بدان اشاره‌اى نشده است. تنها [[ابن طاووس، علی بن موسی|ابن طاووس]] در اليقين (ص 79) و فلاح السائل (ص 15) يادآور شده كه وى در صفر 635 به بغداد آمده و در همان ايام [[ابن طاووس، علی بن موسی|ابن طاووس]] از وى بهره برده است. از استادان او، ابوالفرج على پسر [[قطب راوندی، سعید بن هبه‌الله |قطب‌الدين راوندى]] و از شاگردانش به جز [[ابن طاووس، علی بن موسی|ابن طاووس]]، [[نصیرالدین طوسی، محمد بن محمد|خواجه نصيرالدين طوسى]] و [[ابن میثم، میثم بن علی|ابن ميثم بحرانى]] را مى‌شناسيم.

از جمله آثارى كه براى ابوالسعادات برشمرده‌اند، «مجمع البحرين و مطلع السعادتين» يا «مجمع البحرين فى جمع المواعظ و الحكم المستخرج من بحرى النبوة و الامام» است كه آقا بزرگ ياد كرده و مى‌تواند با «مطلع الصباحتين و مجمع الفصاحتين» يكى باشد. عنوان اخير تأليف و تلخيصى بوده است از دو کتاب «الشهاب قاضى قضاعى» شامل سخنان پيامبر(ص) و نهج البلاغه [[علی بن ابی‎طالب(ع)، امام اول|حضرت على(ع)]] كه افندى از آن سخن گفته است.