پاسداران وحی: تفاوت میان نسخه‌ها

مقدمه کتاب را محمدجواد فاضل لنکرانی، فرزند آیت‌الله فاضل، نوشته است. او در مقدمه، تأکید می‌کند که امامت از اصول دین است و شاهدی بر این مطلب از مرحوم نراقی می‌آورد و از محقق و بازنویس کتاب تشکر می‌کند<ref> ر.ک: مقدمه اول، ص5-8 </ref>.

نویسنده‌ی سرآغاز، آموزه امامت را فعال‌ترین حوزه فکری مسلمانان می‌شمارد. او به روایتی از امام رضا (ع)، کلامی از [[طوسی، محمد بن حسن|شیخ طوسی]]  و حدیثی از امام صادق(ع) در این‌باره تمسک می‌کند. وی در میان روایات و وقایع دال بر امامت، یوم‌الدار و غدیر خم را دارای اهمیت ویژه‌ای می‌داند<ref> ر.ک: سرآغاز، ص17-22 </ref>.

او در سرآغاز از عصمت امامان(ع)، ضرورت وجود امام و وصیت پیامبر(ص) در این‌باره، مهم‌ترین نقش دینی امام(ع) که همان جانشینی پیامبر خدا در امور دنیوی و اخروی است و بیان این امر که این مسئله بنیاد اختلافات شیعه و سنی است، صحبت می‌کند. خلجی توضیح مفصلی درباره حدیث ثقلین می‌دهد، سپس از یکسانی ظاهری انسان‌ها و تفاوت معنوی آنان سخن می‌گوید و بیان می‌دارد که همین امر است که برخی را به این اشتباه انداخته که پیامبری که مانند ابوجهل غذا می‌خورد و در بازارها راه‌ می‌رود، چه فرقی با او می‌تواند داشته باشد؟ او می‌گوید: همین نوع نگاه درباره علی(ع) هم پیش آمده. وی با رد این نوع نگاه و تأیید سخنش با تمسک به خطبه‌ 2 نهج البلاغه جایگاه اهل‌بیت(ع) را با هیچ‌کس قابل قیاس نمی‌داند و می‌نویسد: چراغ مُرده کجا؟ شمع آفتاب کجا<ref>ر.ک: همان، ص22-59 </ref>.

نویسنده در مقدمه با کنار هم چیدن سه مقدمه: جهانی و جاودانه بودن هویت آیین اسلام، پایان‌بخش بودن نبوت محمد(ص) نسبت به زنجیره انبیا و حیات محدود جسمانی پیامبر اسلام(ص) برخلاف آیین جاودانی‌اش، بر لزوم پیگیری رسالت او در قالب امامت استدلال می‌کند و نشان می‌دهد که مسئله امامت در اسلام به جدی‌ترین صورت از آغاز دعوت پیامبر(ص) تا روز رحلت، مطرح بوده و جزو ارکان اصلی اسلام قرار داده شده؛ چنان‌که شیعه نیز چنین عقیده‌ای دارد و امامت را از اصول دین می‌شمارد<ref>ر.ک: مقدمه مؤلف، ص63-72 </ref>.

در فصل اول درباره اولوالامر بحث می‌شود و با نگاهی گذارا به روایات، بیان می‌شود که اولوالامر چه کسانی هستند<ref>ر.ک: متن کتاب، ص75-96 </ref>.

# امامان دارای فهم معصومند؛ یعنی فهم معیار و آشنای به کتاب الهی<ref>ر.ک: همان، ص99–111 </ref>.

در فصول بعدی کتاب درباره موارد ذیل بحث می‌شود: امامت ابراهیم(ع) و درخواست‌های او از خداوند؛ رهبری و فرماندهی طالوت، توضیح آیه اصطفاء و بیان اینکه آل ابراهیم به قرینه خطاب پیامبر(ص) به علی(ع) در روایتی و قرائت آیه اصطفاء از زبان امام حسین(ع) در کربلا برای لشکر دشمن، همان امامان معصومند؛ نگاهی به آیات علم غیب درباره پیامبران و بیان علم امام(ع) و آگاهی‌اش از علم غیب بر مبنای روایات؛ مسئله عاشورا و امام حسین(ع) و بیان خطاهای نویسنده کتاب شهید جاوید در تبیین این مسئله<ref>ر.ک: همان، ص115-279 </ref>.

فهرست مطالب در ابتدا و کتابنامه در پایان کتاب ذکر شده است. در مقدمه آمده که کتاب حاضر به‌خاطر گذشت زمان و درعین‌حال اقبال مخاطبان به آن، احتیاج به ویرایش پیدا کرده که این امر در زمان حیات نویسنده به دست [[خلجی، محمدتقی|محمدتقی خلجی]] صورت گرفته است و مقابله متن جدید و قدیم توسط محمدرضا فاضل کاشانی انجام شده است<ref>ر.ک: مقدمه کتاب، ص7-8 </ref>.

بازنویس کتاب، در پایان سرآغاز متذکر می‌شود: این کتاب نوشته آیت‌الله [[فاضل موحدی لنکرانی، محمد|محمد فاضل لنکرانی]] و آیت‌الله اشراقی در حوزه امامت است که پس از بازنویسی و تکمیل، پانوشت، سرآغاز، تنظیم مطالب و جابه‌جایی پاره‌ای از آنها به همان نام منتشر شده است. اساس کار وی در بازنویسی بر این بوده که با حفظ مباحث مطرح‌شده، افزون بر فهرست آیات و منابع روایات، مطالب کتاب به‌گونه‌ای مطرح شود که فهم آن برای همه، به‌ویژه جوانان سهل و هموار باشد و برای همین در بازنویسی از تکراری که در برخی مباحث کتاب بوده، خبری نیست. سرآغاز و پانوشت‌ها صرفا برای توضیح بیشتر متن کتاب آمده است<ref>ر.ک: سرآغاز، ص59-60 </ref>.