حديث خطبة علي بنت أبي‌جهل: تفاوت میان نسخه‌ها

مؤلف، در مقدمه به بیان اهمیت بررسی و نقد روایات وارده، به جهت تأثیر مهمی که در نحوه زندگی ما دارند و به دلیل پاک‌سازی آنها از تعصبات و غرض‌های گوناگون و بیان صحیح آن‌ها از ناصحیح، می‌پردازد<ref>ر.ک: همان، ص7 </ref>. او در عین تقدیر از تلاش‌های پیشینیان در این مهم، آثار آن‌ها را بی‎‌نیاز از تصحیح و تدقیق نمی‌بیند و روایت مربوط به خواستگاری امیرالمؤمنین (ع) از دختر ابوجهل را در زمان حیات پیامبر اکرم(ص)؛ درحالی‌که حضرت زهرا (س) همسر وی بود، از مصادیق واضح چنین روایاتی می‌داند<ref>ر.ک: همان، ص8 </ref>.

این روایت در صحاح سته و اکثر کتاب‌های اهل تسنن آمده است. نویسنده، روایت‌های بخاری، مسلم، ترمذی، ابن ماجه، ابی‌داود، حاکم، ابن ابی‌شیبه و احمد بن حنبل را ذکر می‌کند و از میان مسانید و معاجم، روایت‌های هیثمی، [[ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی|ابن حجر عسقلانی]]  و متقی را می‌آورد<ref>ر.ک: متن کتاب، ص11-25 </ref>.

نویسنده، کلام در روایت منقول از مسور بن مخرمه را بسط و تفصیل داده و راویان از مسور را ذکر کرده و به جرح و تعدیل آنان به‌ویژه ابن ابی‌ملیکه و زهری پرداخته است<ref>ر.ک: همان، ص25-43 </ref> و این مطلب را که گفته‌اند [[علی بن حسین (ع)، امام چهارم|امام سجاد]] (ع) از زهری روایت کرده، بسیار عجیب دانسته است<ref>ر.ک: همان، ص41 </ref>. او در مورد خود مسور هم می‌نویسد: مسوری که دو سال بعد از هجرت به دنیا آمده، در زمان خطبه چند سال می‌توانسته داشته باشد!؟ به‌علاوه اینکه او از نزدیکان ابن زبیر و ملازمان عمر بن خطاب بوده و هنگام ذکر نام معاویه بر او درود می‌فرستاده ا ست<ref>ر.ک: همان، ص42-43 </ref>.

نکته دیگری که در متن این حدیث عجیب به نظر می‌رسد این است که او ماجرای این روایت را در هنگام طلب شمشیر از [[علی بن حسین (ع)، امام چهارم|امام سجاد]] (ع) بیان کرده است. برای مناسبت ذکر چنین مطلبی در روایت، توجیهاتی آمده که همه غیر کافی و دارای تکلفند<ref>ر.ک: همان، ص46 </ref>. مؤلف، تأملاتی هم درباره الفاظ حدیث انجام می‌دهد و سؤالاتی مبنی بر اینکه آیا علی(ع) واقعا از دختر ابوجهل درخواست ازدواج کرد؟ آیا وعده نکاحش دادند؟ آیا در این‌باره از پیامبر(ص) اجازه گرفتند؟ و... مطرح می‌کند<ref>ر.ک: همان، ص49-52 </ref>. او می‌نویسد: الفاظ روایت، متناقض هستند، درحالی‌که درباره یک قضیه صادر شده‌اند و این امر، شارحان را به تقلا انداخته که البته در این امر موفق هم نشده‌اند<ref>ر.ک: همان، ص52 </ref>.