۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
جز (جایگزینی متن - ' (ع)' به '(ع)') |
جز (جایگزینی متن - 'محمدجواد مغنيه' به 'محمدجواد مغنيه ') |
||
خط ۵۹: | خط ۵۹: | ||
3. گسترش تشيع در قرن اول هجرى در فصل سوم كتاب ذكر شده است. ابتدا پس از ذكر معناى لفظ شيعه در لغت و قرآن، نظريههايى كه در رابطه با آغاز تشيع وجود دارد، نقد و بررسى شده است. پس از آن، شيعه در دوره خلفاى راشدين بهتفكيك تبيين شده است. نويسنده، متذكر مىشود كه در دوره حكومت على(ع) بود كه علنى شدن دعوت تشيع شروع به درخشيدن كرد و عثمان نتوانست با حربه تبعيد ابوذر و مجازات عمار و درهمشكستن استخوانهاى پهلويش، اين دعوت را خفه كند و به آن خاتمه دهد (متن كتاب، ص 42). در بخش سوم اين فصل نيز تشيع در عصر بنى اميه با ذكر اوضاع شيعه در عصر امام حسن(ع)، امام حسين(ع) و [[امام سجاد(ع)]] مورد بررسى قرار گرفته است <ref>همان، ص 44 - 52</ref>. | 3. گسترش تشيع در قرن اول هجرى در فصل سوم كتاب ذكر شده است. ابتدا پس از ذكر معناى لفظ شيعه در لغت و قرآن، نظريههايى كه در رابطه با آغاز تشيع وجود دارد، نقد و بررسى شده است. پس از آن، شيعه در دوره خلفاى راشدين بهتفكيك تبيين شده است. نويسنده، متذكر مىشود كه در دوره حكومت على(ع) بود كه علنى شدن دعوت تشيع شروع به درخشيدن كرد و عثمان نتوانست با حربه تبعيد ابوذر و مجازات عمار و درهمشكستن استخوانهاى پهلويش، اين دعوت را خفه كند و به آن خاتمه دهد (متن كتاب، ص 42). در بخش سوم اين فصل نيز تشيع در عصر بنى اميه با ذكر اوضاع شيعه در عصر امام حسن(ع)، امام حسين(ع) و [[امام سجاد(ع)]] مورد بررسى قرار گرفته است <ref>همان، ص 44 - 52</ref>. | ||
4. كانونهاى شيعهنشين، عنوان چهارمين فصل كتاب است. بهطور قطع خاستگاه اوليه تشيع مدينه بوده است و شيعيان نخستين از ميان اصحاب پيامبر(ص) در همين شهر مىزيستند. در عهد خلفاى سهگانه، صحابيان شيعى در شهرها و مناطق مختلف پراكنده شدند و بعضى از اينها داراى مناصب سياسى و نظامى بودند. علامه محمدجواد مغنيه در اين باره مىنويسد: «صحابيان شيعى در گسترش و توسعه تشيع، نقش اساسى داشتند، هركجا كه مىرفتند مردم را با قالبهاى قرآنى و حديثى و با صبر و تحمل به تشيع فرامىخواندند و بهخاطر مصاحبت با پيامبر در ميان مردم داراى احترام و ارزش بودند و سخنانشان اثرى بالغ داشت» <ref>همان، ص 54</ref>. | 4. كانونهاى شيعهنشين، عنوان چهارمين فصل كتاب است. بهطور قطع خاستگاه اوليه تشيع مدينه بوده است و شيعيان نخستين از ميان اصحاب پيامبر(ص) در همين شهر مىزيستند. در عهد خلفاى سهگانه، صحابيان شيعى در شهرها و مناطق مختلف پراكنده شدند و بعضى از اينها داراى مناصب سياسى و نظامى بودند. علامه [[مغنیه، محمدجواد|محمدجواد مغنيه]] در اين باره مىنويسد: «صحابيان شيعى در گسترش و توسعه تشيع، نقش اساسى داشتند، هركجا كه مىرفتند مردم را با قالبهاى قرآنى و حديثى و با صبر و تحمل به تشيع فرامىخواندند و بهخاطر مصاحبت با پيامبر در ميان مردم داراى احترام و ارزش بودند و سخنانشان اثرى بالغ داشت» <ref>همان، ص 54</ref>. | ||
در قرن اول و دوم هجرى، شيعيان در نقاط زيادى از سرزمينهاى اسلامى مىزيستند، ولى تراكم و تجمع شيعيان در قرن اول هجرى عبارت بودند از: مدينه، يمن، كوفه، بصره، مدائن، جبل عامل، قم و خراسان كه نويسنده در اين فصل، اين مناطق را به ترتيب مورد بررسى قرار داده است <ref>همان، ص 56</ref>. | در قرن اول و دوم هجرى، شيعيان در نقاط زيادى از سرزمينهاى اسلامى مىزيستند، ولى تراكم و تجمع شيعيان در قرن اول هجرى عبارت بودند از: مدينه، يمن، كوفه، بصره، مدائن، جبل عامل، قم و خراسان كه نويسنده در اين فصل، اين مناطق را به ترتيب مورد بررسى قرار داده است <ref>همان، ص 56</ref>. |
ویرایش