حقائق الإيمان مع رسالتي الإقتصاد و العدالة: تفاوت میان نسخه‌ها

قابل توجه است كه مؤلف هيچ جا به چنين نامى براى كتاب خود تصريح نكرده است، از اين رو بين علما در عنوان كتاب وى اختلاف نظر وجود دارد. الدر المنثور، أمل الامل، الرياض، لؤلؤة البحرين و [[روضات الجنات في أحوال العلماء و السادات|روضات الجنات]] اين گونه از آن ياد كرده‌اند: و كتاب فى تحقيق الاسلام و الايمان.

[[الذريعة إلی تصانيف الشيعة|الذريعة]] با عنوان حقايق الايمان فى بيان حقيقة الايمان و الاسلام و أجزائهما و شروطهما از آن نام مى‌برد. در كشف الحجب از آن به رسالة فى الايمان و الاسلام و الكفر، ياد شده، ولى مؤلف آن مشخص نگرديده است.

مؤلف انگيزه خود از نگارش رساله حقائق الايمان را اين گونه بيان مى‌كند: چون در مورد حقيقت ايمان با ديدگاه‌هاى گوناگونى مواجه گرديدم، تصميم گرفتم برخى از آنها را گردآورده و اضافاتى نيز بدان بيفزايم.

مؤلف معتقد است، شناخت آفريدگار از طريق علم كلام خطرناك‌ترين نوع و سخت‌ترين نوع شناخت است.

درباره علم منطق نيز مؤلف معتقد است كه علم منطق نسبت به تفكر و انديشه همانند علم عروض نسبت به شعراست؛ يعنى همانگونه كه اگر كسى ذوق شعرى داشته باشد، بدون دانستن علم عروض مى‌تواند بين شعر درست و غلط تفاوت نهد كسى هم كه اهل تفكر و انديشه باشد، مى‌تواند بدون دانستن قواعد منطقى و آموختن اين علم به تفكر صحيح بپردازد.

مؤلف در اين رساله ابتدا به تعريف لغوى و اصطلاحى عدالت پرداخته است. وى عدالت را در اصطلاح به معناى متعادل بودن قواى نفسانى انسان و استوار بودن افعال او مى‌داند و صفت فضيلت را معلول تعديل قواى نفسانى انسان دانسته است.