۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
تطبیق لغات جغرافیایی قدیم و جدید ایران: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
جایگزینی متن - ' ،' به '،'
جز (جایگزینی متن - 'مولف' به 'مؤلف ') |
جز (جایگزینی متن - ' ،' به '،') |
||
| خط ۷۷: | خط ۷۷: | ||
در فصل دوم، درباره فن «اتونوگرافى» كه خود از آن به عنوان «معرفه الامم» و «انتشار البشر» ياد مى‌كند، سخن مى‌گويد. مقصود از اين فن شناسايى طوايف ابناى جنس بشر است.(شايد مراد از اين فن همان علم مردم شناسى باشد كه امروزه متداول است.) | در فصل دوم، درباره فن «اتونوگرافى» كه خود از آن به عنوان «معرفه الامم» و «انتشار البشر» ياد مى‌كند، سخن مى‌گويد. مقصود از اين فن شناسايى طوايف ابناى جنس بشر است.(شايد مراد از اين فن همان علم مردم شناسى باشد كه امروزه متداول است.) | ||
در فصل سوم، درباره زبان‌هاى گوناگون دوران قديم بحث مى‌شود. | در فصل سوم، درباره زبان‌هاى گوناگون دوران قديم بحث مى‌شود. مؤلف، زبان‌هاى اصلى دنيا را سه زبان معرفى مى‌كند. يكى از اين سه زبان آن است كه همه لغاتش مجرد است و مزيد فيه ندارد و براى تغيير معانى هرگز چيزى بر اصل و جوهر كلمه افزوده نمى‌شود. اين زبان را فرنگيان «مونوسيلاب» مى‌نامند. | ||
زبان دوم آن است كه به واسطه افزودن و ملحق كردن بعضى حروف، جوهر كلمه تغيير مى‌كند؛ يعنى حالت افعال مزيد فيه عربى و اسماء مصغره و غير آن را پيدا مى‌كند. اروپاييان از اين زبان با نام «آگ گه لوتينانت» ياد مى‌كنند. | زبان دوم آن است كه به واسطه افزودن و ملحق كردن بعضى حروف، جوهر كلمه تغيير مى‌كند؛ يعنى حالت افعال مزيد فيه عربى و اسماء مصغره و غير آن را پيدا مى‌كند. اروپاييان از اين زبان با نام «آگ گه لوتينانت» ياد مى‌كنند. | ||