۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
جز (جایگزینی متن - ' ' به ' ') |
جز (جایگزینی متن - '»ت' به '» ت') |
||
خط ۸۳: | خط ۸۳: | ||
اين كتاب، گردشى علمى در عالم خيال كه مؤلف در آن، ميان اسلوب «مقامهنويسى» و اسلوب «طيف الخيال» جمع كرده و گوشه چشمى به «رسالة الغفران» معرى دارد. اگرچه بيشتر كتاب، گزيدههايى از قطعههاى شعرى و ابيات شعر است، اما مؤلف اين گزيدهها را با اسلوب سنگين صناعى، ربط داده است كه توان و زيبايى از آن، نمودار است. اين كتاب به كوشش عبدالله جبورى در بغداد در سال 1388ق به چاپ رسيده است <ref>ر.ك: همان</ref>. | اين كتاب، گردشى علمى در عالم خيال كه مؤلف در آن، ميان اسلوب «مقامهنويسى» و اسلوب «طيف الخيال» جمع كرده و گوشه چشمى به «رسالة الغفران» معرى دارد. اگرچه بيشتر كتاب، گزيدههايى از قطعههاى شعرى و ابيات شعر است، اما مؤلف اين گزيدهها را با اسلوب سنگين صناعى، ربط داده است كه توان و زيبايى از آن، نمودار است. اين كتاب به كوشش عبدالله جبورى در بغداد در سال 1388ق به چاپ رسيده است <ref>ر.ك: همان</ref>. | ||
ابن شاكر از اين رساله ياد كرده و آن را با عنوان «رسالة الطيف | ابن شاكر از اين رساله ياد كرده و آن را با عنوان «رسالة الطيف المشهورة» توصيف كرده است. اين كتاب بايد پس از سال 660 تأليف شده باشد؛ زيرا نويسنده از ابن الصلايا كه در سال 656ق مقتول شده، با عنوان سعيد شهيد ياد مىكند و اشعارى از خود در ستايش شمسالدين جوينى مىآورد و از محيىالدين بن زيلاق كه در سال 660ق مقتول شد ياد مىكند. كتابت اين رساله به دست ياقوت بن عبدالله المستعصمى در سال 674ق صورت گرفته و اربلى از خود وى نيز در كتاب شعرى نقل كرده است. از اين كتاب، نسخههاى متعددى برجاى مانده كه جبورى بر اساس آنها كتاب را تحقيق و به چاپ رسانده است. اين كتاب صرفا يك اثر ادبى بوده و هيچ نشانى از گرايشات شيعى در آن يافت نمىشود <ref>ر.ك: جعفريان، رسول، ص33</ref>. | ||
كتاب سوم، «رسالة الطيف في الجد و الهزل»، اثر شمسالدين ابوعبدالله محمد بن دانيال مىباشد. اين كتاب نيز همانند اثر پيشين، صورت خيال را در اشعار عرب دنبال كرده است؛ با اين تفاوت كه نويسنده در اين كتاب، اشعار و مطالب هزل و شوخى را نيز جاى داده و از هزل و جد، بهخوبى در كنار يكديگر، بهره برده است. | كتاب سوم، «رسالة الطيف في الجد و الهزل»، اثر شمسالدين ابوعبدالله محمد بن دانيال مىباشد. اين كتاب نيز همانند اثر پيشين، صورت خيال را در اشعار عرب دنبال كرده است؛ با اين تفاوت كه نويسنده در اين كتاب، اشعار و مطالب هزل و شوخى را نيز جاى داده و از هزل و جد، بهخوبى در كنار يكديگر، بهره برده است. |
ویرایش