۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
قیام توابین: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
جایگزینی متن - 'امام سجاد' به 'امام سجاد '
جز (جایگزینی متن - 'فارسي' به 'فارسی') |
جز (جایگزینی متن - 'امام سجاد' به 'امام سجاد ') |
||
| خط ۵۰: | خط ۵۰: | ||
نویسنده، معتقد است که اهداف قیام توابین را با توجه به شخصیت رهبران قیام و سخنان و مطالب آنها می‌توان شناخت. در سخنان و نامه‌های توابین، رضایت خداوند، امر به معروف و نهی از منکر و دفاع از حقوق اهل‌بیت(ع) و در صورت پیروزی تفویض خلافت و حکومت به امام معصوم(ع) از دلایل قیام برشمرده شده است<ref> ر.ک: همان، ص21</ref>. | نویسنده، معتقد است که اهداف قیام توابین را با توجه به شخصیت رهبران قیام و سخنان و مطالب آنها می‌توان شناخت. در سخنان و نامه‌های توابین، رضایت خداوند، امر به معروف و نهی از منکر و دفاع از حقوق اهل‌بیت(ع) و در صورت پیروزی تفویض خلافت و حکومت به امام معصوم(ع) از دلایل قیام برشمرده شده است<ref> ر.ک: همان، ص21</ref>. | ||
در مدارک تاریخی و روایی، جمله‌ای از امام سجاد(ع) وجود ندارد که بر حضور آشکار و تشویق توابین برای قیام یا منع و بازداشتن آنان از این حرکت دلالت داشته باشد. در فصل چهارم با نگاه تاریخی و اعتقادی، موضع‌گیری امام سجاد(ع) نسبت به قیام توابین مورد بررسی قرار گرفته و در آخر چنین نتیجه‌گیری شده است که راهی که امام سجاد(ع) پیمود با توجه به محاسبات و موقعیت‌ها منطقی‌ترین راه بود؛ زیرا حوادث آینده این واقعیت را به‌خوبی آشکار ساخت<ref> ر.ک: همان، ص30-28</ref>. | در مدارک تاریخی و روایی، جمله‌ای از [[علی بن حسین (ع)، امام چهارم|امام سجاد]] (ع) وجود ندارد که بر حضور آشکار و تشویق توابین برای قیام یا منع و بازداشتن آنان از این حرکت دلالت داشته باشد. در فصل چهارم با نگاه تاریخی و اعتقادی، موضع‌گیری [[علی بن حسین (ع)، امام چهارم|امام سجاد]] (ع) نسبت به قیام توابین مورد بررسی قرار گرفته و در آخر چنین نتیجه‌گیری شده است که راهی که [[علی بن حسین (ع)، امام چهارم|امام سجاد]] (ع) پیمود با توجه به محاسبات و موقعیت‌ها منطقی‌ترین راه بود؛ زیرا حوادث آینده این واقعیت را به‌خوبی آشکار ساخت<ref> ر.ک: همان، ص30-28</ref>. | ||
در دومین بخش کتاب در دو فصل رهبران درجه اول و دوم در قیام توابین معرفی شده‌اند. سلیمان بن صرد خزاعی و رفاعة بن شداد بجلی از جمله رهبران درجه اول توابین هستند <ref> ر.ک: همان، ص71-35</ref>. | در دومین بخش کتاب در دو فصل رهبران درجه اول و دوم در قیام توابین معرفی شده‌اند. سلیمان بن صرد خزاعی و رفاعة بن شداد بجلی از جمله رهبران درجه اول توابین هستند <ref> ر.ک: همان، ص71-35</ref>. | ||