سپيده‌دم اندلس: تفاوت میان نسخه‌ها

كتاب با نگاهى به اوضاع اسپانياى تحت حكومت گوتها آغاز شده است. سپس فتح مغرب و طرح‌ريزى قيروان و تونس مورد بررسى قرار گرفته است. با ورود اسلام به اسپانيا چهره اين سرزمين به كلى دگرگون شد. با آن كه اسپانيا كشورى دوردست و تقريباً بريده از جهان اسلام بود و امكان ارتباط با مركز خلافت چندان ساده نبود و اين امور براى مسلمانان فاتح مشكلاتى به وجود مى‌آورد - به طورى كه يك بار عمر بن عبدالعزيز تصميم به بيرون بردن مسلمانان از اندلس گرفت - ليكن مسلمانان با قدرت تمام و ايمانى تزلزل ناپذير در اين كشور ماندند و با ايجاد تغييراتى ژرف و گسترده، بناى كاخ فرهنگ و تمدنى پرشكوه و خيره‌كننده را پى ريختند؛ تمدن و فرهنگى كه محال است يك محقق، هر چند غيرمنصف، به بررسى تاريخ اسپانيا بپردازد و از كنار آن بگذرد و به تأثير شگرف مسلمانان در اين كشور بى‌اعتنايى يا كم‌اعتنايى ورزد.

نويسنده در مقدمه كتاب، به ضرورت نياز به تاريخ عمومى اندلس از آغاز فتح اسلامى تا پايان پادشاهى گرانادا و بررسى اوضاع مسلمانان اين سرزمين كه پس از آن دچار عقب‌ماندگى شدند و نيز تأثيرات ژرف و ماندگار اندلس عزيز اسلامى در تاريخ تمدن بشرى اشاره كرده است. وى متذكر مى‌شود كه كتاب حاضر را به نيت پركردن اين خلأ و برآوردن اين نياز آغاز كرده است. او با اشاره به محدوديت‌هاى تاريخ عمومى، علت پرداخت به مقطع تاريخى چهل و پنج ساله را چنين تشريح مى‌كند: «در همان ابتداى كار متوجه شدم آن ايجاز و اختصارى كه لازمه تواريخ عمومى است، موجب مى‌شود بسيارى از جلوه‌هاى زيبا و دل‌انگيز تاريخ اين بهشت گمشده اسلامى از ديدگان پنهان بماند؛ چرا كه در جهان اسلام اندلس سرزمينى منحصر به‌فرد بود: مردم آن آميزه‌اى از نژادهاى اروپايى و شرقى بودند و تمدنش زاييده پيوند فكرى شرق و غرب بود، به نحوى كه نظير آن را در ديگر نقاط جهان اسلام كمتر مى‌توان يافت. از اين رو، تاريخ اندلس تاريخى ژرف و پهناور است و هر جنبه‌اى از آن ويژگى‌ها و شناسه‌هاى خود را دارد كه در خور بررسى، تأمل و اعجاب است. اين ويژگى‌ها فقط با تحقيق همراه با تأنى و بردبارى روشن مى‌شود؛ تحقيقى كه مشكلات را مطرح مى‌كند و براى حلّ آنها مى‌كوشد.... با توجه به اين نكته بود كه به جاى تاريخ عمومى اختصاصاً به بررسى مفصل يكى از اعصار تاريخ اندلس؛ يعنى عصر واليان روى آوردم. اين بررسى، تاريخ اندلس را از كمى پيش از اسلامى تا برپايى دولت اموى به دست عبدالرحمن بن معاويه را در برمى‌گيرد».