۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
جز
جایگزینی متن - '،ت' به '، ت'
جز (جایگزینی متن - '،س' به '، س') |
جز (جایگزینی متن - '،ت' به '، ت') |
||
| خط ۵۷: | خط ۵۷: | ||
نويسنده در مقدمه كوتاه خود بر جلد دوم با استناد به آيات و روايات سعى مىنمايد كه اظهار نظر در تفسير آيات را حرام و كفر بنماياند و براى اجتناب از اين حرام مىنويسد: «از اين جهت ما در اين تفسير از نقل آراء فاسده مردمان و بيانات فلاسفه و عرفاء و از سخنان ابوحنيفه و قتاده و عضدى مسلكان دورى جسته و صرف نظر نموديم و هرگز بيان نخواهيم كرد، چه اين عمل تجاوز كردن از امر و دستور خداوند و ائمه باشد.» | نويسنده در مقدمه كوتاه خود بر جلد دوم با استناد به آيات و روايات سعى مىنمايد كه اظهار نظر در تفسير آيات را حرام و كفر بنماياند و براى اجتناب از اين حرام مىنويسد: «از اين جهت ما در اين تفسير از نقل آراء فاسده مردمان و بيانات فلاسفه و عرفاء و از سخنان ابوحنيفه و قتاده و عضدى مسلكان دورى جسته و صرف نظر نموديم و هرگز بيان نخواهيم كرد، چه اين عمل تجاوز كردن از امر و دستور خداوند و ائمه باشد.» | ||
از سوى ديگر تفسير جامع در حقيقت گردآورى روايات تفسير منسوب به امام حسن عسكرى(ع) به تفسير عياشى و تفسير منسوب به على بن ابراهيم قمى است، نه جامع معانى و روشهاى تفسيرى؛ به همين | از سوى ديگر تفسير جامع در حقيقت گردآورى روايات تفسير منسوب به امام حسن عسكرى(ع) به تفسير عياشى و تفسير منسوب به على بن ابراهيم قمى است، نه جامع معانى و روشهاى تفسيرى؛ به همين دليل، تفسير جامع را بايد نوعى ترجمه اين چند كتاب روايى دانست، زيرا مؤلف در اين تفسير جز ترجمه و نقل روايات و ديدگاهها،در نقد و بررسى و تحليل كلمات، سخنى و توضيحى از خود نياورده است. | ||
ايشان در مقدمه دوازدهم خود،كتابهايى را كه از آنها روايات را نقل مىنمايد به شرح ذيل مىنويسد: «اول كتاب [[الکافی|كافى]] [[کلینی، محمد بن یعقوب|شيخ كلينى]]،دوم فقيه و توحيد و اعتقادات و علل و ساير كتب ابن بابويه [[شيخ صدوق]]، سوم كتاب [[بصائر الدرجات في فضائل آل محمد(ص)|بصائر الدرجات]] [[صفار، محمد بن حسن|محمد بن حسن صفار]] و سعد بن عبدالله قمى و تفسير عياشى، فرات بن ابراهيم، مناقب [[ابن شهرآشوب، محمد بن علی|ابن شهرآشوب]]، كامل الزياره ابن قولويه و كتاب تفسير آيات ولايت اهل بيت(ع)محمد بن عباس ماهيار معروف به ابن حجام است كه از كتب متقنه اخبار مىباشد. | ايشان در مقدمه دوازدهم خود،كتابهايى را كه از آنها روايات را نقل مىنمايد به شرح ذيل مىنويسد: «اول كتاب [[الکافی|كافى]] [[کلینی، محمد بن یعقوب|شيخ كلينى]]،دوم فقيه و توحيد و اعتقادات و علل و ساير كتب ابن بابويه [[شيخ صدوق]]، سوم كتاب [[بصائر الدرجات في فضائل آل محمد(ص)|بصائر الدرجات]] [[صفار، محمد بن حسن|محمد بن حسن صفار]] و سعد بن عبدالله قمى و تفسير عياشى، فرات بن ابراهيم، مناقب [[ابن شهرآشوب، محمد بن علی|ابن شهرآشوب]]، كامل الزياره ابن قولويه و كتاب تفسير آيات ولايت اهل بيت(ع)محمد بن عباس ماهيار معروف به ابن حجام است كه از كتب متقنه اخبار مىباشد. | ||
| خط ۹۷: | خط ۹۷: | ||
پيش از اين گذشت كه روش اصلى مفسر در اين تفسير، روش روايى و مأثور است، كه با ذكر روايات اهل بيت(ع) به تفسير آيات و فرازهاى آنها مىپردازد. امّا از نظر ترتيب و ورود و خروج در مباحث، شيوه ايشان بدينگونه است كه: ابتداى سورهها با ذكر نام سوره و احياناً، اشاره به وجه تسميه آن وارد بحث شده، اطلاعاتى راجع به مكى يا مدنى بودن ترتيب نزول، عدد آيات (به شمارش كوفيين و غير آنها)، تعداد كلمات و حروف، ارائه مىدهد، پس از آن به بيان فضيلت سوره و خواص آن مىپردازد. | پيش از اين گذشت كه روش اصلى مفسر در اين تفسير، روش روايى و مأثور است، كه با ذكر روايات اهل بيت(ع) به تفسير آيات و فرازهاى آنها مىپردازد. امّا از نظر ترتيب و ورود و خروج در مباحث، شيوه ايشان بدينگونه است كه: ابتداى سورهها با ذكر نام سوره و احياناً، اشاره به وجه تسميه آن وارد بحث شده، اطلاعاتى راجع به مكى يا مدنى بودن ترتيب نزول، عدد آيات (به شمارش كوفيين و غير آنها)، تعداد كلمات و حروف، ارائه مىدهد، پس از آن به بيان فضيلت سوره و خواص آن مىپردازد. | ||
سپس دسته آيات مورد نظر را مطرح و ترجمه آن را بازگو مىكند. در قسمت بعد به تفسير آيات با كمك روايات مىپردازد و با ذكر منبع روايات و قائل آن ترجمه آن را بدون متن عربى مىآورد. در قسمت | سپس دسته آيات مورد نظر را مطرح و ترجمه آن را بازگو مىكند. در قسمت بعد به تفسير آيات با كمك روايات مىپردازد و با ذكر منبع روايات و قائل آن ترجمه آن را بدون متن عربى مىآورد. در قسمت سوم، ترجمه تفسير قمى است كه به تناسب دسته آيات، بيان مىگردد. | ||
مفسر به تناسب برخى آيات، از مباحث موضوعى در حد لزوم، غفلت نورزيده و به بيان آن مىپردازد، مانند: بحثى در حقيقت سحر و اقسام آن، عمل مرتاضان، سحر ساحران فرعونى و...كه در ذيل آيه 102 سوره بقره، ج 1، ص 231، مطرح كردهاند. | مفسر به تناسب برخى آيات، از مباحث موضوعى در حد لزوم، غفلت نورزيده و به بيان آن مىپردازد، مانند: بحثى در حقيقت سحر و اقسام آن، عمل مرتاضان، سحر ساحران فرعونى و...كه در ذيل آيه 102 سوره بقره، ج 1، ص 231، مطرح كردهاند. | ||
| خط ۱۰۷: | خط ۱۰۷: | ||
با توجه به روايى بودن تفسير بهطور طبيعى، مباحث مربوط به ولايت ائمه(ع)، بهخصوص ولايت حضرت امير المؤمنين على(ع) به طور مفصل بيان شده است، مانند: نزول آيه اكمال دين (آيه 3 مائده)در ج 2، ص 157 تا 163 و بحث غدير خم. | با توجه به روايى بودن تفسير بهطور طبيعى، مباحث مربوط به ولايت ائمه(ع)، بهخصوص ولايت حضرت امير المؤمنين على(ع) به طور مفصل بيان شده است، مانند: نزول آيه اكمال دين (آيه 3 مائده)در ج 2، ص 157 تا 163 و بحث غدير خم. | ||
و نيز با توجه به روايى بودن تفسير، تفاوتى اساسى بين | و نيز با توجه به روايى بودن تفسير، تفاوتى اساسى بين تفسير، تأويل، بيان مصداق و موارد تطبيق، ديده نمىشود و روايات همه با هم و با يك نظر، مطرح مىشوند. | ||
در مواردى نيز كه امام معصوم(ع) به آيه توسل جسته، استدلال مىنمايد يا به آيه استشهاد مىفرمايد، با ديده تفسير و شرح و توضيح آيه به آن نگريسته مىشود و از بقيه موارد تفكيك نشده است، مانند نقل روايت امام جواد(ع) ذيل آيه 38 سوره مائده در جلد دوم صفحه 207 به بعد. | در مواردى نيز كه امام معصوم(ع) به آيه توسل جسته، استدلال مىنمايد يا به آيه استشهاد مىفرمايد، با ديده تفسير و شرح و توضيح آيه به آن نگريسته مىشود و از بقيه موارد تفكيك نشده است، مانند نقل روايت امام جواد(ع) ذيل آيه 38 سوره مائده در جلد دوم صفحه 207 به بعد. | ||