۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
کلیات اشعار و آثار فارسی (شیخ بهایی): تفاوت میان نسخه‌ها
کلیات اشعار و آثار فارسی (شیخ بهایی) (نمایش مبدأ)
نسخهٔ ۷ ژانویهٔ ۲۰۱۷، ساعت ۰۵:۱۰
، ۷ ژانویهٔ ۲۰۱۷جایگزینی متن - 'ه«' به 'ه «'
جز (جایگزینی متن - '( ' به '(') |
جز (جایگزینی متن - 'ه«' به 'ه «') |
||
| خط ۹۲: | خط ۹۲: | ||
خيلى از فصول اين مثنوى، با | خيلى از فصول اين مثنوى، با جمله «نان و حلوا چيست؟»، آغاز مى‌گردد. | ||
در مثنوى«نان و حلوا»، بيشتر توجه [[شیخ بهایی، محمد بن حسین|شيخ بهايى]] به اعراض از دنيا و زخارف دنيوى، ذم اهل ريا، شكر نعمت در بلايا، قطع علايق و صرف عمر به تأسف و ندامت بوده و مفاهيم خود را با تمثيلاتى كه بيشتر جنبه هزل و طيبت دارد، آميخته است و به‌قدرى خوب از عهده برآمده كه خيلى از داستان‌ها و تك‌بيت‌هاى آنها جزو ضرب‌المثل‌ها گرديده است: | در مثنوى«نان و حلوا»، بيشتر توجه [[شیخ بهایی، محمد بن حسین|شيخ بهايى]] به اعراض از دنيا و زخارف دنيوى، ذم اهل ريا، شكر نعمت در بلايا، قطع علايق و صرف عمر به تأسف و ندامت بوده و مفاهيم خود را با تمثيلاتى كه بيشتر جنبه هزل و طيبت دارد، آميخته است و به‌قدرى خوب از عهده برآمده كه خيلى از داستان‌ها و تك‌بيت‌هاى آنها جزو ضرب‌المثل‌ها گرديده است: | ||
| خط ۱۱۴: | خط ۱۱۴: | ||
مثنوى«شير و شكر»، در موضوعاتى از قبيل مناجات و التجاء به قاضى الحاجات، نصيحت نفس اماره و برحذر داشتن آن از دنياى غداره، ذم كسانى كه عمر خويش را صرف علوم رسمى مجازى كرده‌اند، علمى كه در معاد نافع است، مناجات و شوق به هم‌نشينى با اصحاب حال و ارباب كمال و توبه از خطايا، سروده شده است. | مثنوى«شير و شكر»، در موضوعاتى از قبيل مناجات و التجاء به قاضى الحاجات، نصيحت نفس اماره و برحذر داشتن آن از دنياى غداره، ذم كسانى كه عمر خويش را صرف علوم رسمى مجازى كرده‌اند، علمى كه در معاد نافع است، مناجات و شوق به هم‌نشينى با اصحاب حال و ارباب كمال و توبه از خطايا، سروده شده است. | ||
اين مثنوى، وزن مخصوصى دارد و بنا به مقدمه آن، به وزن«خبب» و از اوزان خاصه عرب است(به تقطيع«مفعول فعول مفاعلين») و شايد [[شیخ بهایی، محمد بن حسین|شيخ بهايى]]، اول كسى باشد كه در اين وزن، شعر فارسى ساخته و از قرار معلوم اين وزن، آهنگ مخصوصى دارد كه در مقامات موسيقى | اين مثنوى، وزن مخصوصى دارد و بنا به مقدمه آن، به وزن«خبب» و از اوزان خاصه عرب است(به تقطيع«مفعول فعول مفاعلين») و شايد [[شیخ بهایی، محمد بن حسین|شيخ بهايى]]، اول كسى باشد كه در اين وزن، شعر فارسى ساخته و از قرار معلوم اين وزن، آهنگ مخصوصى دارد كه در مقامات موسيقى به «حزين» معروف است، چون در پايان اين مثنوى مى‌گويد: | ||
{{شعر}} | {{شعر}} | ||