منوجان در گذرگاه دو تمدن «رودبار بزرگ» و «هرمزگان»
| منوجان در گذرگاه دو تمدن «رودبار بزرگ» و «هرمزگان» | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | سالاری، قاسم (نویسنده) |
| ناشر | خزه |
| مکان نشر | تهران |
| سال نشر | 1399 |
| چاپ | اول |
| شابک | 2ـ691336ـ622ـ978 |
| موضوع | منوجان,روستاها -- ايران -- کرمان (استان) |
| کد کنگره | |
منوجان در گذرگاه دو تمدن «رودبار بزرگ» و «هرمزگان» تألیف قاسم سالاری؛ تاریخ منوجان سرشار از حوادث و رویدادهایی است که عمدتاً متأثر از موقعیت و اهمیت جغرافیایی آن است و بر تاریخ و وقایع منطقه، به‌ویژه هرمزگان و کرمان تأثیرگذار بوده است.
ساختار
کتاب در سه بخش تدوین شده است.
گزارش کتاب
شهرستان منوجان که اکنون در استان کرمان واقع شده است، دارای پیشینه‌ای تاریخی و دیرین است. منوجان در سال 1381 شهرستان شد؛ شهرستان منوجان دارای دو شهر منوجان و نودژ و دو بخش مرکزی و آسمینون است. از سمت غرب و جنوب با استان هرمزگان و از سمت شرق و شمال با شهرستان کهنوج و قلعه‌گنج هم‌مرز است. نام قدیم و باستانی این شهر، گوگجر بوده است و به اظهار بعضی از محققان، نام منوجان برگرفته از نام دختر یکی از سلاطین ساسانی به نام مینو است که در حادثۀ سقوط از قلعۀ مشهور این محل، احتمالاً این شهر به این نام نامیده شده است.
تاریخ منوجان سرشار از حوادث و رویدادهایی است که عمدتاً متأثر از موقعیت و اهمیت جغرافیایی آن است و بر تاریخ و وقایع منطقه، به‌ویژه هرمزگان و کرمان تأثیرگذار بوده است. منوجان در جغرافیای تاریخی خود همچون مرزبانی متعهد بوده و قلعۀ منوجان به عنوان سنگرگاهی که بارها برای دفع و شکست مهاجمانی که قصد تصرف رودبار بزرگ و سرزمین‌های متعلق به استان هرمزگان و سواحل مربوطه به عنوان ملک و مشاع خویش داشته‌اند، نقش مهمی ایفا کرده و در سرنوشت مرزهای سیاسی مناطق کویر و گرمسیر مؤثر و در موارد بسیاری تعیین‌کننده بوده است.
این کتاب حاوی فصل‌ها و بخش‌های متعددی است. فصل تاریخی آن تا پایان دوران صفویان است و فصل تبارشناسی آن از طوایفی تشکیل شده که تا مرحلۀ پایانی این کتاب، نویسنده موفق به تکمیل آن شده است و به علت تنوع و کثرت طوایف و تبارهای ساکن در این شهرستان، فرصت و امکان کافی برای نویسنده فراهم نشده تا به همۀ آنها بپردازد.
بنابراین نویسنده در بخش نخست این کتاب، از اتفاقات مهم تاریخی این سرزمین از زمانی بس دیرین تا زمان صفویه سخن گفته است. بخش دوم شمه‌ای است تاریخی از وضعیت فرهنگی و آموزش و پرورش شهرستان منوجان. بخش سوم به اوضاع جغرافیایی این منطقه می‌پردازد؛ روستاها، کوه‌ها، رودها و گیاهان. بخش چهارم که تبارشناسی است، نویسنده کوشیده تا از خاندان‌های این شهر از کهن‌ترین ایام تا به امروز یاد کند.[۱]
پانويس
منابع مقاله
پایگاه کتابخانه تخصصی ادبیات