خدمة المرأة زوجها
خدمة المرأة زوجها | |
---|---|
پدیدآوران | کرانی غامدي، عبدالحمید بن صالح (نويسنده) شتوی، حمد بن ابراهیم (مقدمهنويس) |
عنوانهای دیگر | دراسة فقهیة و وقفات تربویة |
ناشر | [بی نا] |
مکان نشر | عربستان - ریاض |
سال نشر | 1425ق |
چاپ | 1 |
شابک | 9960-46-587-x |
زبان | عربی |
تعداد جلد | 1 |
نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
خدمة المرأة زوجها؛ دراسة فقهیة ووقفات تربویة اثر عبدالحمید بن صالح کرانی غامدی (متولد 1425ق)، تحقیقی است پیرامون حق خدمت زن به همسر خویش که با مقدمه حمد بن ابراهیم بن عبدالعزیز شتوی منتشر شده است.
از آنجایی که زندگی زناشویی مبتنی بر زندگی مشترک، صمیمیت، عشق و معاشرت و محبت و رحمت میباشد، لازم است همسران بدانند چه چیزی باعث افزایش این پیوندها و تقویت و استحکام آنها میشود؛ زیرا هر یک از زوجین، بر دیگری حق و تکلیفی دارد و شکی نیست که اداء این حقوق و تکالیف، وابسته به شناخت و آگاهی داشتن به آن میباشد و از آنجایی که حق مرد بر همسرش زیاد بوده و این مسأله، در میان اهل علم، مورد اختلاف میباشد، نویسنده در این کتاب، به بررسی موضوع خدمت کردن زن به مرد، پرداخته است[۱].
وی با استفاده از شواهدی از قرآن و سنت و با توجه به بیانات علمای بزرگ مکاتب مختلف و با استفاده از منابع موجود معتبر و قابل دسترس، به تحقیق و بررسی موضوع خدمت زن به همسر پرداخته و خلاصه تحقیقات خویش را در اختیار خوانندگان، به ویژه زنان خانهدار که به تصور وی، بیشترین نیاز را به این مطالب داشته و مخاطبین اصلی او میباشند، قرار داده است و به همین دلیل، سعی نموده تا مطالب، ساده و روان عرضه شده و به دور از پیچیدگیها و دشواریهای فقه تطبیقی باشد[۲].
مطالب کتاب، در قالب دو قول زیر و اشاره به دلایل هریک از این اقوال، عرضه شده است:
- قول جمهور اهل علم از فرقههای شافعیه، حنابله و برخی از مالکیه، مبنی بر اینکه انجام امور منزل، از قبیل پختن نان، طبخ غذا، جارو کردن منزل و... بر زن واجب شرعی نیست[۳].
- دیدگاه مذهب حنفیه، جمهور مالکیه و علمایی همچون ابوثور ابراهیم بن خالد بن ابی یمان کلبی، ابوبکر بن ابی شیبه، ابواسحاق جوزجانی، ابن تیمیه و شاگرد وی ابن قیم، مبنی بر واجب بودن انجام امور منزل در حد متعارف برای زن[۴].
برخی از مهمترین ویژگیهای کتاب، عبارت است از:
- پرداختن به مهمترین اقوال در میان دیدگاههای مختلف مطرح شده؛
- شروع بحث با قول مرجوح و اشاره به قائلین آن وذکر ادله ایشان وسپس، ذکر قول راجح وقائلین وادله ایشان[۵].
پانویس
منابع مقاله
مقدمه و متن کتاب.