كتاب خاص الخاص للثعالبي
كتاب خاص الخاص، اثر ابومنصور عبدالملک بن محمد بن اسماعیل ثعالبى (350-429ق)، اثری ادبی و در واقع فرهنگنامهای است از امثال و حکم عربی به نظم و نثر و کلمات حکمتآمیز و پندآموز بزرگان.
| خاص الخاص | |
|---|---|
| پدیدآوران | ثعالبی، عبدالملک بن محمد (نويسنده) عزب، محمد زینهم محمد (محقق) |
| ناشر | الدار الثقافیة للنشر |
| مکان نشر | مصر - قاهره |
| سال نشر | 1429ق - 2008م |
| چاپ | 1 |
| شابک | 977-339-260-0 |
| موضوع | شعر عربی - قرن 5ق. - نثر عربی - قرن 5ق. |
| زبان | عربی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | /ث7خ2 3914 PJA |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
این کتاب، یکی از بهترین و شگفتانگیزترین کتابهای ثعالبی است که آن را با تکیه بر منابع کهن پیش از خود، با عبارات قدرتمند و استعاره و تشبیهات قوی، در زمینه حکمت، ادب و شعر، نوشته است[۱].
در این کتاب که نوعی فرهنگنامه عظیم امثال و حکم عربی به نظم و نثر است، مردان فرهنگی ایران جایگاه رفیعی دارند و بااینکه اثری ادبی است، در بخشهای معایب و محاسن، مخصوصاً در معرفی قشرهای مختلف اجتماعی، به اخلاقیات اهمیت بسیار داده شده است[۲].
کتاب با دو مقدمه از محقق و مؤلف آغاز و مطالب، در قالب هفت باب، عرضه شده است. در نخستین باب، اقوال و کلمات قصار فصحا و برخی از علما و نویسندگان معروف آمده که نویسنده به دلیل زیبایی و فصاحت آنها، از این کلمات، تعبیر به اعجاز نموده است. از جمله مطالب این باب، سخن زیر است که نویسنده آن را از حسن بن سهل نقل کرده است: «عجبت لمن يرجوا من فوقه كيف يحرم من دونه»[۳].
ترجمه: در شگفتم از کسی که به بالادست خود امید دارد، چگونه پاییندست خود را محروم میگذارد.
در باب دوم، معروفترین امثال عرب و عجم و خاصه و عامه، معرفی شده است. از جمله این امثال، میتوان به «الشكر مفتاح الزيادة» (سپاسگزاری کلید افزایش است) اشاره نمود که آیه 7 سوره ابراهیم: «لئن شكرتم لأزيدنكم» نیز بر این امر، دلالت دارد[۴].
عناوین سایر ابواب کتاب عبارت است از:
- آنچه که برخی از ملوک، مرا به آن امر نمودند؛
- لطائف ظرفا؛
- سخن گفتن هرکسی از صنعت و حرفه و حال خویش (متفاوت با آنچه جناب جاحظ در اینباره پرداخته است)؛
- توقیعات گزیدهشده از شاهان و بزرگان؛
5. عجایب شعر و شعرا.
پانویس
منابع مقاله
- مقدمه و متن کتاب.
- عارف ابوخلف الزغلول، «دانشنامه جهان اسلام»، زیر نظر غلامعلی حداد عادل، تهران، بنیاد دائرةالمعارف اسلامی، چاپ اول، 1384.