تحايف الابرار في ذکر اولیاء الاخيار (در ذکر احوال و کرامات عرفای هند)
| تحایف الابرار فی ذکر اولیاء الاخیار | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | حنفی کبروی سرهندی، ابومحمد مسکین بن محیالدین (نویسنده)
هوشیار، عیوض (محقق) بیگباباپور، یوسف (محقق) |
| عنوانهای دیگر | در ذکر احوال و کرامات عرفای هند |
| ناشر | مکتب اسنوند |
| مکان نشر | مراغه |
| سال نشر | 1395 |
| چاپ | اول |
| شابک | 978-600-7875-29-2 |
| موضوع | سرگذشتنامه عرفا، سدة ١٣ق - تراجم |
| زبان | فارسی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | BP ۲۷۸/ح۹ت۳م |
تحایف الابرار فی ذکر اولیاء الاخیار تألیف ابومحمد مسکین بن محیالدین الحنفی الکبروی سرهندی (نیمه اول قرن 14ق)، محققان: عیوض هوشیار (متولد 1350ش) و یوسف بیگباباپور (متولد 1357ش)؛ این کتاب از تذکرههای مهم عرفا و علمای هند است که علاوه بر ارزش تراجمی و شخصیتشناسی، به عنوان یک اثر ادبی فارسی از سده 14ق در هند به شمار میرود. مؤلف که از نقشبندیان شبه قاره بود، تألیف این کتاب را در 1310ق آغاز کرد. کتاب مشتمل بر شرح حال عرفا، شعرا، سلاطین و مباحث جغرافیایی و فقهی است.
ساختار
این کتاب در دو جلد و ده تحفه (بخش) تنظیم شده است: جلد اول شامل هفت تحفه و جلد دوم شامل سه تحفه میباشد.
گزارش کتاب
کتاب تحایف الابرار فی ذکر اولیاء الاخیار یکی از مهمترین تذکرههای عرفای هند است که در قرن 14ق به زبان فارسی تألیف شده است. مؤلف، ابومحمد مسکین بن محیالدین الحنفی الکبروی سرهندی، از نقشبندیان هند بود و نگارش این اثر را در سال 1310ق آغاز نمود. این کتاب علاوه بر ارزش تاریخی و تراجمی، به عنوان یک اثر ادبی نیز حائز اهمیت است.
جلد اول کتاب شامل هفت تحفه است: تحفه اول به احوال سادات عالیدرجات، تحفه دوم به ذکر ریشیان عالی شأن، تحفه سوم به احوال مشایخ و صالحان، تحفه چهارم به تذکره علمای حقانی، تحفه پنجم به حالات مجذوبان، تحفه ششم به شرح حال شعرای فارسیگوی و تحفه هفتم به تبرکات مبارکه اختصاص دارد. جلد دوم نیز شامل سه تحفه است: تحفه هشتم به احوال سلاطین، تحفه نهم به مباحث جغرافیایی و تحفه دهم به حلت و حرمت جانوران و ادویه میپردازد.
یکی از ویژگیهای ممتاز این کتاب، تحفه ششم آن است که به شرح حال شعرای فارسیگوی عصر مؤلف اختصاص دارد. همچنین، با وجود تعصب مؤلف نسبت به اهل تشیع، اشعاری در منقبت ائمه اطهار(ع) در این کتاب آمده است.
مؤلف در بخشی از کتاب به شرح حال خود پرداخته و از تحصیلات و سفرهایش برای کسب علم سخن گفته است. او نزد استادانی چون پیر عبدالله پیشاوری در لاهور دانش آموخته و سپس به زادگاهش بازگشته است. این کتاب منبعی ارزشمند برای شناخت رجال متصوفه و تاریخ عرفان در هند به شمار میرود.[۱]
پانويس
منابع مقاله
پایگاه کتابخانه تخصصی ادبیات