المنحة في السبحة و النقول المشرفة في مسألة النفقة
| المنحة في السبحة و النقول المشرفة في مسألة النفقة | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | سیوطی، عبدالرحمن بن ابی‌‌بکر (نويسنده) لحام، سعید محمد (محقق و شارح) |
| ناشر | عالم الکتب |
| مکان نشر | لبنان - بیروت |
| سال نشر | 1417ق - 1996م |
| چاپ | 1 |
| موضوع | نفقه ,تسبیح خدا -- احا‌دیث,نفقه -- مطالعات تطبیقی,ذکر -- احا‌دیث ,احا‌دیث اهل سنت -- نقد و تفسیر |
| زبان | عربی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | BP۱۸۹/۹/س۹م۸ |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
المنحة في السبحة و النقول المشرقة في مسألة النفقة، نوشته محدث، ادیب، مورّخ، مفسّر، فقیه و نویسنده فعال شافعی قرن نهم و دهم قمری، جلال‌الدین عبدالرحمن سیوطی (849-911ق)، شامل 2 رساله است: رساله‌ای اعتقادی، اخلاقی - معنوی درباره ارزش تسبیح و فواید تسبیح گفتن و رساله‌ای فقهی درباره شرایط نفقه‌ای که برعهده همسر است.
هدف و روش
- جلال‌الدین سیوطی نوشته است: بسیار پرسیده می‌شود که آیا تسبیح، اصالت دارد و در سنت اسلامی آمده است؟ پس این رساله را فراهم کردم و به جستجوی روایات و آثار پرداختم[۱].
ساختار و محتوا
این کتاب، فصل‌‌‌‌‌‌‌‌‌بندی خاصی ندارد و نویسنده به‌ترتیب به پرسش از تسبیح، تداوی و نفقه پاسخ داده است.
نمونه مباحث
- ابن ابی‌شیبه، ابوداوود، ترمذی و نسایی و حاکم از ابن عمرو با سند نقل کرده‌اند که گفت: رسول خدا(ص) را دیدم که با دستش (بندهای انگشتان دستش) تسبیحاتش را می‌شمرد[۲].
- ابن ابی‌شیبه، ابوداوود، ترمذی و حاکم از بسیره (از بانوان مهاجر) با سند نقل کرده‌اند: رسول خدا(ص) گفت: همواره خدا را پاک و منزه و مقدس بدانید و سبحان الله و لا إله إلا الله، بگویید و غفلت نکنید تا توحید را فراموش مکنید و با بندهای انگشتان به ذکرگویی بپردازید؛ زیرا از بندبند انگشت انسان نیز پرسش شود و انگشت‌ها هم به سخنگویی دعوت شوند[۳].
- یکی از فواید تسبیح آن است که ما را یاری می‌رساند تا ذکرمان همیشگی شود؛ زیرا هر زمان که انسان، آن تسبیح را ببیند، به یاد خدا می‌افتد؛ چون آن تسبیح، ابزار یادآوری است. چه خوب است ابزاری که ما را کمک کند تا یاد خدا استمرار یابد. برخی از مردمان بامعرفت، تسبیح را «حبل الوصل»، یعنی (رشته پیوند) و برخی دیگر «رابطة القلوب»، یعنی (پیوند دل‌ها) نامند[۴].
- نویسنده در پایان رساله اول، به این پرسش، پاسخ مثبت داده است: «آیا پیامبر(ص) به درمان خودش هم پرداخت؟» و روایاتی در تأیید پاسخ مذکور نقل کرده است[۵].
- بخاری و مسلم از سهل بن سعد با سند نقل کرده‌اند که از او پرسیده شد: در روز غزوه احد که پیامبر(ص) مجروح شد، جراحتش را چگونه مداوا کردند؟ پاسخ داد: فاطمه(س) خون را می‌شست و علی(ع) آب می‌ریخت. وقتی فاطمه(س) دید که خون، بند نمی‌آید، تکه حصیری را سوزاند و وقتی خاکستر شد آن را به محل زخم چسباند و خون، بند آمد[۶].
- نویسنده، در رساله دوم، مسئله فقهی مذکور را توضیح داده و آنگاه خلاصه نظرش را در مورد زوجی که در منزل زوجه‌اش یا اهل و خانواده او، سکنی گزیند و حکم شرعی صورت‌های سه‌گانه آن را از نظر وجوب یا عدم وجوب پرداخت نفقه، بیان کرده است[۷].
پانویس
منابع مقاله
مقدمه و متن کتاب.