المستفاد في مناقب العباد، بمدينة فاس و ما يليها من البلاد
| المستفاد في مناقب العباد، بمدينة فاس و ما يليها من البلاد | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | تمیمی فاسی، محمد بن عبدالکریم (نويسنده) شریف، محمد (محقق) |
| ناشر | جامعة عبدالملک السعدي. کلیة الآداب و العلوم الانسانیة |
| مکان نشر | مغرب - تطوان |
| سال نشر | 1406ق - 2002م |
| چاپ | 1 |
| شابک | 9954-0-0709-7 |
| موضوع | تصوف - مراکش - فاس - متون قدیمی تا 1800م. |
| زبان | عربی |
| تعداد جلد | 2 |
| کد کنگره | /م4ت8 277 BP |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
المستفاد في مناقب العباد، بمدينة فاس و ما يليها من البلاد، تألیف محمد بن عبدالکریم تمیمی فاسی (متوفی 603/604ق)، متن تحقیق‌شده و معرفی مفصل کتاب در دو جلد است. محمد الشریف این کتاب را برای نیل به درجه دکترا مورد تحقیق قرار داده است.
کتاب در دو جلد ارائه شده است:
- جلد اول: مشتمل بر مقدمه محقق و تحقیق پیرامون المستفاد و مباحث آن، در شش مبحث.
- جلد دوم: مشتمل بر متن المستفاد که ترجمه و شرح حال 115 تن از اعلام و بزرگان شهر فاس است[۱].
در نام نویسنده این کتاب بین محققین اختلاف وجود دارد؛ برخی آن را به محمد تمیمی و برخی به محمد بن علی بن عبدالکریم فندلاوی، معروف به ابن کتانی (متوفی 597ق) نسبت داده‌اند. محمد شریف این کتاب را متعلق به محمد بن قاسم تمیمی می‌داند[۲].
تمیمی این کتاب را در سنین ابتدایی عمرش تألیف کرده و مشاهدات و آنچه را از «اخبار» پیرامون عالم اولیا و بزرگان شهر فاس و عباد آن به حافظه سپرده، در این کتاب ذکر کرده است[۳].
به نظر می‌رسد استعداد و اهتمام ادبی تمیمی به‌قدری نبوده که بخواهد با ذکر اخبار اولیای الهی و داستان‌های زندگی ایشان و کرامات آنها اطلاعات و تصویر واقعی را به خواننده برساند. در بسیاری از اوقات این کرامات با اسلوبی سهل و ساده و به‌دور از هرگونه سنگینی و تکلف روایت شده است. یا اینکه به کلامی تقریباً عامیانه شبیه گفتگوی شفاهی حکایت گردیده؛ تا جایی که گاه چنین به نظر می‌رسد که تمیمی کتابش را شفاهی املا کرده است[۴].
تمیمی زیاد به آیات قرآنی استشهاد نکرده است؛ برخلاف استشهاد به حدیث نبوی و معانی آن که در جاهای مختلفی صورت گرفته است. البته این امر از عالمی که پیش از هرچیز به محدث و فقیه بودن شهرت دارد، غریب نیست. این استشهاد در سیاق تأکید بر سنیت (منتسب به سنت بودن) سلوک بندگانش (عبادی که در این کتاب از آنها سخن رفته است) در اشکال و اوصاف آن است و اینکه مواقف ایشان از شیوه نبوی دور و منحرف نمی‌شود. در جاهای متعددی نیز به شعر استشهاد کرده است[۵].
پانویس
منابع مقاله
مقدمه و متن کتاب.