الشرح الکبير علی مختصر خليل و معه تحریرات البناني و تحصیلات الدسوقي
الشرح الکبير علی مختصر خليل و معه تحریرات البناني و تحصیلات الدسوقي | |
---|---|
پدیدآوران | دردیر، احمد بن محمد (نويسنده)
قاری، کمالالدین (مراجعه) دسوقی، محمد (محشی) بنانی، محمد (محشی) |
عنوانهای دیگر | المختصر الفقهی. شرح |
ناشر | المکتبة العصرية |
مکان نشر | لبنان - بیروت ** لبنان - صیدا |
سال نشر | 1427ق - 2006م |
چاپ | 1 |
شابک | - |
زبان | عربی |
تعداد جلد | 2 |
کد کنگره | 1427 /ج9 م3024 178/65 BP |
نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
الشرح الكبير علی مختصر الخليل، شرح احمد بن محمد مالکی خلوتی، مشهور به احمد دردیر (1127-1201ق)، بر «المختصر في الفقه» خلیل بن اسحاق (د 767ق/776ق)، از مشهورترین و پرحاشیهترین کتب فقه مالکی است. همچنین در این کتاب، «تحريرات البناني» و «تحصيلات الدسوقي» ارائه شده است. کمالالدین عبدالرحمن قاری، تحقیق و ارجاعات کتاب را به انجام رسانده است.
المختصر خلیل بن اسحاق یک دوره فقه مالکی بهطور موجز است که موارد مشهور را ذکر و موارد اختلافی را حذف کرده است. شرحهای بسیاری بر المختصر نوشته شده که برخی از آنها به چاپ رسیده و در جمع، بیش از 60 شرح و حاشیه بر این کتاب موجود است؛ بهعنوان نمونه میتوان به برخی از شروح اشاره نمود:
- شرح عبدالخالق بن فرات (د 794ق/ 1392م)؛
- شرحهای تاجالدین دمیری (د 805ق/ 1406م) [بر المختصر استادش]، شامل شرح کبیر، شرح وسیط و شرح صغیر که شرح وسیط مشهورتر است[۱]. شرح احمد بن محمد دردیر نیز به «الشرح الكبير» مشهور است و نباید با شرح دمیری اشتباه شود.
«تحصيلات الدسوقي» حاشیه بر «الشرح الكبير» شیخ دردیر است که حاشیه ارزشمندی است و علمای حنفی بر آن اعتماد کردهاند[۲] و «تحريرات البناني»، در حاشیه بر شرح زرقانی گرد آورده شده است. دلیل اینکه بین بنانی و دسوقی در این کتاب جمع شده آن است که گفتهاند دسوقی آن تحریرات را در حاشیهاش بر شرح کبیر اصلاح کرده است[۳].
مباحث کتاب در دو جلد بهترتیب کتب فقهی با «كتاب الصلاة» آغاز و به «كتاب الفرائض» ختم شده است. شرح دردیر بهصورت ممزوج با متن، با ذکر متن المختصر در پرانتز ارائه شده است. حواشی دسوقی و بنانی نیز در ذیل صفحات ارائه شده است.
پانویس
منابع مقاله
- مقدمه کتاب.
- بهشتی، فریده، «دائرةالمعارف بزرگ اسلامی»، زیر نظر کاظم موسوی بجنوردی، تهران، مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی، چاپ اول، 1394.