ابن اهدل، ابوبکر
ابن اَهْدَل، ابوبکر بن ابىالقاسم بن احمد بن محمد یمنى (984- 1035ق/1576-1626م)، زاهد، مدرس، مفتى و شاعر، وی از خاندان اهدل بود که در تاریخ به تصوف و تفقه شهرت دارند و سلسله نسبش با اختلاف روایات، به عون بن موسى کاظم(ع) مىرسد.
تحصیلات و اساتید
خود وی زندگىنامهاش را در کتابى به نام نفحة المندل درج کرده و در آن زادگاه خویش را حلّه شام، که آرامگاه نیاکانش در آن قرار داشته، ذکر کرده است. وی، به تصریح خود، در ذیحجه 988/ژانویه 1581، همراه پدر از حله به قریه سلامه رفت و در آنجا قرآن را از شیخ صالح احمد بن ابراهیم مزجاجى فراگرفت، تا آنجا که حافظ و قاری و معلم قرآن شد، سپس عازم زبید گردید. در آنجا فقه را از محمد بن عباس و نحو را از محمد بن یحیى آموخت و از مشایخ وقت هم چون تاجالدین نقشبندی شفاهاً و کتباً اجازه دریافت داشت.
آثار
عناوین آثار منظوم و منثور او که در منابع مختلف ذکر شده به قرار زیر است:
- الأحساب العلیة في الأنساب الأهدلیة که تاریخ خاندان اوست؛
- الدّرة الباهرة في التحدث بشيء من نعمالله الباطنة و الظاهرة که در آن ضمن شرح فوائد تصنیف، به پارهای آثار خود نیز اشاره کرده است؛
- اصطلاحات الصوفیة، که منظوم است؛
- البیان و الإعلام بمهمات أحکام أرکان الإسلام؛
- التعلیق و المضبوط فیما للوضوء کالغسل من الشروط؛
- شرحان على قصیدة ابن بنت المیلق؛
- منظومة في السواک؛
- نظم التحریر في الفقه؛
- نظمالتحفة؛
- نظمالورقات؛
- نفحة المندل في تراجم سادة الأهدل؛
- الوفود.[۱]
پانویس
- ↑ ر.ک: حکیمیان، ابوالفتح، ج3، ص52