ابن ابی‌عمیر، محمد بن زیاد
(تغییرمسیر از ابن ابی‌عمیر)
| ابن ابو عمیر، محمد بن زیاد | |
|---|---|
 | |
| نام کامل | محمد بن زیاد بن ابی‌عمیر |
| نام پدر | زیاد |
| محل تولد | بغداد- عراق |
| محل زندگی | بغداد |
| رحلت | ۲۱۷ق |
| اطلاعات علمی | |
| مشایخ | |
| شاگردان | |
| برخی آثار | مسند إبن أبي عمیر |
محمد بن زیاد بن ابی‌عمیر (متوفای ۲۱۷ق)، مشهور به «ابن ابی‌عمیر» عابد، محدّث، متکلم و فقیه مورد اعتماد در میان فریقین و از اصحاب اجماع است که موفق شد از محضر ۳ تن از امامان معصوم(ع) بهره ببرد.
نسب و ولادت
- «ابواحمد محمد بن ابی‌عمیر زیاد بن عیسی ازدی بغدادی»، معروف به «ابن ابی‌عمیر»، از بزرگان شیعه و شخصیت مورد اعتماد در میان راویان و مؤلفان امامیه است.
- «ابن ابی‌عمیر» را با تقواترین، موثق‌ترین و عابدترین مردم دانسته‌اند؛ به‌گونه‌ای که گفته شده: اگر چشم کسی از طول سجده آسیب ببیند، همانا آن شخص، «ابن ابی‌عمیر» است.
مقاومت
- شیخ طوسی گفته است: مخالفان نزد سلطان (هارون) از «ابن ابی‌عمیر» سعایت کردند که وی اسامی تمام شیعیان عراق را می‌داند. هارون (حکومت: ۱۷۰-۱۹۳ق) او را احضار کرد و از وی خواست تا آنان را نام برد؛ وی امتناع کرد. پس هارون دستور داد تا او را برهنه کردند و بین دو نخل آویختند و ۱۰۰ تازیانه زدند. فضل بن شاذان می‌گوید: از «ابن ابی‌عمیر» شنیدم که گفت: زمانی که شمار تازیانه به ۱۰۰ رسید، از درد چنان بی‌تاب شدم که نزدیک بود نام‌های شیعیان را آشکار سازم؛ در این حال آوای محمد بن یونس بن عبدالرحمن را شنیدم که می‌گفت: ای محمد جایگاهت را در نزد خداوند تعالی به یاد آور. من از این سخن نیرو گرفتم و شکیبایی ورزیدم و سپاس خدای را که اقرار نکردم...[۱]. همچنین گفته شده است که مأمون او را زندانی کرد تا حاضر شود سمت قضاوت برخی مناطق را بپذیرد....
روایت‌گری
- «ابن ابی‌عمیر» علاوه بر امام کاظم(ع)، امام رضا(ع) و امام جواد(ع)، از حماد بن عثمان، ابان بن عثمان، علی بن حنظله، علی بن ابی‌حمزه و دیگران روایت کرده و عبدالله بن احمد بن نهیک، ایوب بن نوح، ابراهیم بن هاشم، یعقوب بن یزید و دیگران نیز از او روایت کرده‌اند.
وفات
- محمد بن ابی‌عمیر، در سال ۲۱۷ق، وفات کرد[۲].
آثار
- مسند ابن أبي‌عمير (جمعه و رتّبه بشير المحمدي المازندراني).
پانویس
منابع مقاله
- بادکوبه هزاوه، احمد، «دائرةالمعارف بزرگ اسلامی»، زیر نظر سید کاظم موسوی بجنوردی، تهران، مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی، چاپ دوم، 1370ش.
- گروهی از پژوهشگران، «فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامى»، پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی، قم، 1389ش.