کلیات دوازده جلدی صامت
کلیات دوازده جلدی صامت، اثر محمدباقر صامت بروجردی (1260-1331ق)، یکی از شاعران مذهبی و مدیحه‌سرایان قرن سیزدهم و چهاردهم ایران، مجموعه‌ای است از مناقب، مدایح، مصائب و مراثی اهل‌بیت(ع) به‌انضمام روایات و حکایات و نصایح.
| کلیات دوازده جلدی صامت | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | صامت بروجردی، محمدباقر (نويسنده) |
| عنوان‌های دیگر | در مناقب و مدایح و مصائب و مراثی ائمه معصومین سلام الله علیهم اجمعین بانضمام روایات و حکایات و نصایح |
| ناشر | برادران علمی |
| مکان نشر | ایران - تهران |
| سال نشر | 13سده |
| چاپ | 1 |
| شابک | - |
| موضوع | شعر فارسی - قرن 14 - شعر مذهبی - قرن 14 |
| زبان | فارسی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | /د9 7729 PIR |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
در این کتاب، نخست اشعاری درباره مدح امیرالمؤمنین و فضایل آن امام و همچنین مراثی ایشان ذکر شده و سپس اشعاری در مورد مصایب امام حسین(ع) و واقعه کربلا به‌صورت نوحه و مرثیه ذکر گردیده که زبان حال زینب(س)، کودکان امام حسین، زبان حال شیعیان و شرح احوال و کیفیت شهادت حضرت عباس(ع)، امام حسین(ع)، علی اصغر(ع)، علی اکبر(ع)، قاسم بن الحسن(ع)، مسلم بن عقیل و فرزندانش، حالات امام سجاد(ع) و زینب(س)، داستان اسیری خاندان امام حسین(ع) و توصیف عطش فرزندان امام حسین(ع) و رنجها و غمهای آنان در این نوحهها و مراثی منعکس گردیده است.
پیرامون سبک شعرى صامت، باید به این نکته اشاره نمود که وی داراى طبعى رسا و توانا بوده و رویکرد جدى او به مقوله‌هایى که در شعر آیینى مطرح است، آثار منظوم او را منزلتى خاص بخشیده است و مراثى و مناقب او از دیرباز مورد عنایت شیفتگان و ستایشگران اهل‌بیت(ع) بوده است. وى از شیوه کلامى سبک عراقى در سرودن آثارش سود جسته است[۱].
منظومه‌هاى آیینى صامت، خصوصا مراثى عاشورایى او در سده اخیر بازتاب چشمگیرى در محافل دینى و هیئت‌هاى مذهبى داشته و ستایشگران اهل‌بیت(ع) با قرائت آثار ماتمى او، نام و یادش را زنده نگاه داشته‌اند. او را باید از پیش‌گامان شعر آیینى در یک‌صد ساله اخیر دانست[۲].
اثر حاضر بارها به چاپ رسیده و حاوى انواع قالب‌هاى شعرى در موضوعات آیینى است. غزلیات او نیز حال و هواى خاص به خود دارد. براى نمونه منتخبى از آثار ماتمى او را مرور مى‌کنیم:
| روز ایجاد که حق خلقت دنیا می‌کرد | در پس پرده علی بود و تماشا می‌کرد | |
| بلکه از آینه «كنت نبيا» چو نبی | سیر در آب و گل آدم و حوا می‌کرد | |
| بود سرمنزل آدم به شبستان عدم | که دوتا قد رسا در بر یکتا می‌کرد | |
| کاش در یاری فرزند غریبش ز نجف | یک زمانی به صف کرب‌وبلا جا می‌کرد[۳] |
پانویس
منابع مقاله
مجاهدی، محمدعلی، «کاروان شعر عاشورا»، قم، زمزم هدایت، ص1386.