۸۱٬۹۶۱
ویرایش
جز
جایگزینی متن - 'ابن‌ا' به 'ابن ا'
جز (جایگزینی متن - 'خطي' به 'خطی') |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - 'ابن‌ا' به 'ابن ا') |
||
| خط ۳۵: | خط ۳۵: | ||
[[مقری، احمد بن محمد|مقرى]] به علل مختلف مدتها از قبول اين تقاضا إبا داشت ولى از آنجا كه نمى‌توانست با علاقه شخصى خود مقابله كند كار تأليف آن را آغاز و در مدت يك سال در /27رمضان1038/ق از آن فراغت يافت و به احتمال قوى فقط متن اولى را پديد آورد و آن را پذيراست. | [[مقری، احمد بن محمد|مقرى]] به علل مختلف مدتها از قبول اين تقاضا إبا داشت ولى از آنجا كه نمى‌توانست با علاقه شخصى خود مقابله كند كار تأليف آن را آغاز و در مدت يك سال در /27رمضان1038/ق از آن فراغت يافت و به احتمال قوى فقط متن اولى را پديد آورد و آن را پذيراست. | ||
در اين مرحله كتاب همه مربوط به ابن خطیب بود، بدين جهت عنوان «عرف الطيب في التعريف بالوزير | در اين مرحله كتاب همه مربوط به ابن خطیب بود، بدين جهت عنوان «عرف الطيب في التعريف بالوزير ابن الخطیب» داشت.در آغاز تأليف، اين انديشه در [[مقری، احمد بن محمد|ابن مقّرى]] نفوذ كرد كه بايد اين بحث را با گفتگو درتاريخ قديم و جديد اندلس و ادب آن به طور كلى، كامل كند.بدين‌سان و به تدريج ضمن آماده كردن متن‌دوم كتاب، قسمت تازه و مستقلى به‌وجود آمد كه رنگ عمومى داشت و در كتاب او مقام اول يافت و تقريبا2/3 آن را فرا گرفت.مؤلف كتاب خود را به صورت نهايى در 1039 هجرى به پايان برد و عنوانى‌را به آن داد كه جامع هر دو موضوع باشد يعنى:نفح الطيب من غصن الاندلس...».قسمت اول‌كتاب خاص اندلس به‌طور كلى است.كتاب دو قسمت است مطالب هر قسمت بر طبق فصل‌بندى‌اولى، منظم و مرتب است.البته در آخر كتاب مطالب با عنوانها هماهنگ نيست. | ||
هر يك از دو قسمت‌هشت باب دارد.[[مقری، احمد بن محمد|مقرى]] در مقدمه مفصل كتاب مطالبى از سرگذشت زندگى خويش و تاريخ تأليف كتاب‌مى‌آورد.اين كتاب جزو سفرنامه‌هاى علمى به شمار مى‌رود.قسمت دوم كتاب، مطالعه‌اى‌مفصّل دربارۀ لسان‌الدين ابن خطیب، وزير و اديب معروف غرناطه در قرن هشتم هجرى است. | هر يك از دو قسمت‌هشت باب دارد.[[مقری، احمد بن محمد|مقرى]] در مقدمه مفصل كتاب مطالبى از سرگذشت زندگى خويش و تاريخ تأليف كتاب‌مى‌آورد.اين كتاب جزو سفرنامه‌هاى علمى به شمار مى‌رود.قسمت دوم كتاب، مطالعه‌اى‌مفصّل دربارۀ لسان‌الدين ابن خطیب، وزير و اديب معروف غرناطه در قرن هشتم هجرى است. | ||