نامنامه ایلات و عشایر و طوایف (ایران تاریخی و فرهنگی): تفاوت میان نسخه‌ها

1. ايل: واژه‌اى است مغولى و تركى به معناى دوست، يار، همراه، هم‌قبيله و... واژه ايلات(جمع ايل)، براى نخستين بار در زبان فارسى در زمان ايلخانيان، به كار رفته كه منظور از آن، طوايف صحرانشين و نيمه صحرانشين است. واژه‌هاى ديگرى نيز مانند قبايل و طوايف، به همان معنى، بدون در نظر گرفتن چادرنشينى يا ساكن بودن، به كار برده شده است.

 

2. عشيره: اسم فارسى مأخوذ از زبان عربى به معناى خويشان، نزديكان، تبار، اهل خانه و طايفه است. در متون فارسى، واژه‌هاى ايلات، عشاير، طوايف، قبايل، اويماقات و اولوسات، غالبا مترادف با يك‌ديگر آمده‌اند.

 

3. رموم(جمع رم): در كتاب‌هاى جغرافيايى قديم، هنگام توصيف كردن استان فارس، به معنى طايفه، ايل و قبيله به كار رفته است.

1. ايلات صحرانشين كه نه در سردسير خانه دارند و نه در گرم‌سير، كوچ‌رواند و هميشه در زير چادر زندگى مى‌كنند؛

 

2. ايلات نيمه صحرانشين كه گروه‌هاى كوچ‌روى هستند و در سردسير يا گرم‌سير يا هر دو جا، خانه‌هاى ثابت دارند؛

 

3. ايلات يك‌جانشين كه ديگر كوچ نمى‌كنند.

1. پاشا: يكى از خاندان‌هاى قديمى مازندران بوده و مركز اصلى آنها، در كجور مى‌باشد؛

 

2. پاشى: از اقوام سياه‌پوشان كافرستان افغانستان كه در دهكده پاشى كابل ساكنند؛

 

3. پاشا ناسنگى: از خاندان‌هاى ساكن در گيل‌كلاى ميخ‌ساز كجور كه از ناسنگ بدين‌جا آمده‌اند.

1. آئينه: از طوايف ايل كرند كه در سال 1310ش، پنجاه خانوار بوده‌اند و در غرب کرمانشاه سكونت دارند؛

 

2. بهى: از تيره‌هاى طايفه كوچوك كشكول‌لى از ايل قشقايى؛

 

3. پاپاجعفرى: از تيره‌هاى قبايل چهارلنگ بختيارى؛

 

4. تائى: از تيره‌هاى طايفه بويراحمد سردسير ايل جاكى.