۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
جز
جایگزینی متن - 'در باره' به 'درباره'
جز (جایگزینی متن - 'قدس سره' به 'قدس‌سره') |
جز (جایگزینی متن - 'در باره' به 'درباره') |
||
| خط ۴۷: | خط ۴۷: | ||
«مشرع الخصوص الى معانى النصوص»، به زبان عربى، توسط علاءالدين على بن احمد مهايمى، در شرح نصوص [[صدرالدین قونیوی، محمد بن اسحاق|صدرالدين قونوى]] نگاشته شده است. شارح در اين كتاب، به امهات مسائل عرفانى از قبيل توحيد، نبوت و ولايت اشاره كرده و تا حدى بعضى از غموض نصوص را حل نموده است. | «مشرع الخصوص الى معانى النصوص»، به زبان عربى، توسط علاءالدين على بن احمد مهايمى، در شرح نصوص [[صدرالدین قونیوی، محمد بن اسحاق|صدرالدين قونوى]] نگاشته شده است. شارح در اين كتاب، به امهات مسائل عرفانى از قبيل توحيد، نبوت و ولايت اشاره كرده و تا حدى بعضى از غموض نصوص را حل نموده است. | ||
وى | وى درباره انگيزه خود بر نگاشتن اين شرح مى‌نويسد: «از آنجا كه كتاب نصوص، اثر شيخ محقق... محمد بن اسحاق بن محمد بن يوسف قونوى، با خورشيدهاى اين علم، درخشنده است و شكوفه‌ها و گل‌هاى آن را آشكار كننده و درختان پربار آن را با شيرين‌ترين ميوه‌ها از هر نوع، دربردارنده و پرده از رازهاى پنهان آن بردارنده است و اصلا هيچ شرحى را براى آن نديدم؛ چه برسد به شرحى كه وافى به حل الفاظ و معانى آن باشد و مقاصد و مبانى آن را استيفا نمايد، امر الزامى و توفيق الهى مرا وادار نمود كه شرحى را بر آن بنگارم تا دل‌هاى طالبانش را در اين مطالب فايده بخشد. | ||
شارح در مقدمه كتاب، ابتدا، سه فصل مهم را تأسيس كرده است. در فصل اول، به بيان ادله‌ى نقليه در باب توحيد، از قرآن كريم و اقوال نبوى(ص) مى‌پردازد و آيات'''«و لله المشرق و المغرب فاينما تولوا فثم وجه الله»''' و'''«هو الاول و الاخر و الظاهر و الباطن و هو بكل شىء عليم»''' و'''«و هو معكم اينما كنتم»''' و حديث قرب نوافل و ساير روايات نبوى را ذكر مى‌كند، سپس كلماتى را از بزرگان عرفان از قبيل سهروردى، جنيد، [[حلاج، حسین بن منصور|حلاج]]، ابوعلى دقاق، شبلى، [[انصاری، عبدالله بن محمد|خواجه عبدالله انصارى]] و ساير عرفا نقل مى‌نمايد. | شارح در مقدمه كتاب، ابتدا، سه فصل مهم را تأسيس كرده است. در فصل اول، به بيان ادله‌ى نقليه در باب توحيد، از قرآن كريم و اقوال نبوى(ص) مى‌پردازد و آيات'''«و لله المشرق و المغرب فاينما تولوا فثم وجه الله»''' و'''«هو الاول و الاخر و الظاهر و الباطن و هو بكل شىء عليم»''' و'''«و هو معكم اينما كنتم»''' و حديث قرب نوافل و ساير روايات نبوى را ذكر مى‌كند، سپس كلماتى را از بزرگان عرفان از قبيل سهروردى، جنيد، [[حلاج، حسین بن منصور|حلاج]]، ابوعلى دقاق، شبلى، [[انصاری، عبدالله بن محمد|خواجه عبدالله انصارى]] و ساير عرفا نقل مى‌نمايد. | ||
فصل دوم، | فصل دوم، درباره براهين عقليه بر اثبات وجود واجب تعالى است. البته اين‌گونه براهين صرفاً جنبه تأييدى دارد و در عرفان، ادله كشفيه صحيحه، معتبر است. به‌هرحال، در اين فصل در دو مقام بحث مى‌شود: يكى در اثبات وجود مطلق و ديگرى وجوب بالذات آن. شارح در مقام دوم، هفت برهان بر اثبات وجوب وجود ارائه مى‌دهد. | ||
فصل سوم، در رفع شبهات است. | فصل سوم، در رفع شبهات است. | ||