۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
جز
جایگزینی متن - 'شيعيان' به 'شیعیان '
بدون خلاصۀ ویرایش |
جز (جایگزینی متن - 'شيعيان' به 'شیعیان ') |
||
| خط ۳۵: | خط ۳۵: | ||
'''محمدرضا لاهورى''' (1098ق1686/م) در مولتان به دنيا آمد. وى از صوفيان شيعه مذهب هند است كه در قرن يازدهم هجرى قمرى مى‌زيست. | '''محمدرضا لاهورى''' (1098ق1686/م) در مولتان به دنيا آمد. وى از صوفيان شيعه مذهب هند است كه در قرن يازدهم هجرى قمرى مى‌زيست. | ||
از باب ارادت به امام هشتم | از باب ارادت به امام هشتم شیعیان ، على بن موسى الرضا(ع)، كتاب شرح خود بر مثنوى را «مكاشفات رضوى» ناميد. مهم‌ترين مشخصه‌اى كه مكاشفات رضوى را از ديگر شرح‌هاى هنديان متمايز مى‌سازد، رنگ شيعى آن است. لاهورى تا مى‌تواند مى‌كوشد اساس سخنان مولانا را بر حديث‌ها و روايت‌هاى شیعیان استوار سازد و از اين جهت مانند شارح دانشمند ترك عبدالباقى گلپينارلى (1351-1287ش) است كه شرح او بر مثنوى نيز حال و هواى كامل شيعى دارد. | ||
لاهورى، چنان كه از شرح او برمى‌آيد، مولانا را پيرو يا شارح انديشه‌هاى [[ابن عربی، محمد بن علی|ابن عربى]] نمى‌داند. به همين سبب، وقتى به سخن [[ابن عربی، محمد بن علی|ابن عربى]] استناد مى‌كند كه آن را موافق مذهب خود ببيند. نام [[ابن عربی، محمد بن علی|ابن عربى]] در شرح او بيش از سه بار نيامده است كه يكى از آن‌ها اختصاص دارد به نقل جمله‌اى از فتوحات مكيه، باب 366، در كنار سخنى از [[علاءالدوله سمنانی، احمد بن محمد|علاءالدوله سمنانى]]، تا نشان دهد كه «شيخ [[ابن‌عربی، محمد بن علی|محيى‌الدين بن عربى]] امام مهدى(عج) را خاتم ولايت محمدى مى‌داند و تا وقت ظهور آن حضرت، نايب او را در هر دورى از ادوار فلكى موجود مى‌داند كه به نيابت او كار مى‌كند». | لاهورى، چنان كه از شرح او برمى‌آيد، مولانا را پيرو يا شارح انديشه‌هاى [[ابن عربی، محمد بن علی|ابن عربى]] نمى‌داند. به همين سبب، وقتى به سخن [[ابن عربی، محمد بن علی|ابن عربى]] استناد مى‌كند كه آن را موافق مذهب خود ببيند. نام [[ابن عربی، محمد بن علی|ابن عربى]] در شرح او بيش از سه بار نيامده است كه يكى از آن‌ها اختصاص دارد به نقل جمله‌اى از فتوحات مكيه، باب 366، در كنار سخنى از [[علاءالدوله سمنانی، احمد بن محمد|علاءالدوله سمنانى]]، تا نشان دهد كه «شيخ [[ابن‌عربی، محمد بن علی|محيى‌الدين بن عربى]] امام مهدى(عج) را خاتم ولايت محمدى مى‌داند و تا وقت ظهور آن حضرت، نايب او را در هر دورى از ادوار فلكى موجود مى‌داند كه به نيابت او كار مى‌كند». | ||