قصیده عشقیه در حقیقت عشق الهی: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۳ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۲۷: | خط ۲۷: | ||
}} | }} | ||
'''قصیده عشقیه در حقیقت عشق الهی'''، اثر سید قطب‌الدین محمد نیریزی شیرازی با ترجمه، تصحیح و تعلیق محمدرضا ذاکر | '''قصیده عشقیه در حقیقت عشق الهی'''، اثر [[نیریزی، سید قطب‌الدین محمد|سید قطب‌الدین محمد نیریزی شیرازی]] با ترجمه، تصحیح و تعلیق [[ذاکر عباسعلی، محمدرضا|محمدرضا ذاکر عباسعلی]]، پیرامون عشق پروردگار است. | ||
قصیده عشقیه، مجموعه منظومی است که به مشرب عرفای ربانی در بیان اطوار حقیقت عشق و اشراق انوار آن در قلوب عاشقان و عارفان سروده شده است و مشتمل بر سه بخش اساسیِ ترجمه غزل عطار، قصیده عشقیه و صفیر العارفین است که به هر سه، قصیده عشقیه گفته می‌شود. ترجمه غزل عطار از بیت 1 تا 12 می‌باشد که حدود سال | قصیده عشقیه، مجموعه منظومی است که به مشرب عرفای ربانی در بیان اطوار حقیقت عشق و اشراق انوار آن در قلوب عاشقان و عارفان سروده شده است و مشتمل بر سه بخش اساسیِ ترجمه غزل عطار، قصیده عشقیه و صفیر العارفین است که به هر سه، قصیده عشقیه گفته می‌شود. ترجمه غزل [[عطار، محمد بن ابراهیم|عطار]] از بیت 1 تا 12 می‌باشد که حدود سال 1115ق، سید قطب‌الدین در برخورد و توجه به غزل معروف شیخ [[عطار، محمد بن ابراهیم|فریدالدین عطار نیشابوری]] با مطلع: | ||
که ندیدم از تو بویی و گذشت زندگانی'' | {{شعر}} | ||
به نظم عربی سروده است. سید اظهار می‌دارد: سی سال بعد در سال | {{ب|''ز سگان کویت ای جان که دهد مرا نشانی''|2=''که ندیدم از تو بویی و گذشت زندگانی''}} | ||
{{پایان شعر}} | |||
به نظم عربی سروده است. سید اظهار می‌دارد: سی سال بعد در سال 1145ق، به‌مقتضای حال و مقام با همان بحر و قافیه، قصیده قافیه‌ای را که نام آن را عشقیه نهاد، سرود که شامل ابیات 13 تا 294 و 493 تا 654 است؛ که در اثنای آن، ابیات مثنوی و قافیه‌های دیگر نیز مشاهده می‌شود. بر این اساس قصیده قافیه متشکل از 379 بیت می‌باشد. جناب سید در اثنای قصیده عشقیه در اشاره هفتم از بیت 295 تا 492 اشاره به قصیده رائیه صفیر العارفین می‌کند. موضوع این قصیده سلطنت و قدرت عشق است که عاشق را تحت تسلط خویش آورده و مزاج او را تبدیل و تعویض می‌کند و همچنین تجلیات عشق بر عاشق می‌باشد که قلب وی را مهبط انوار الهی و کانون اشراقات معنوی می‌نماید و نیز به همین مناسبت بوده است که در منظومه عشقیه بدان استشهاد گردیده است<ref>ر.ک: مقدمه مصحح بر کتاب، صفحه شصت‌و‌شش</ref>. | |||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
| خط ۴۵: | خط ۴۸: | ||
[[رده:کتاب‌شناسی]] | [[رده:کتاب‌شناسی]] | ||
[[رده:اسلام، عرفان، غیره]] | |||
[[رده:تصوف و عرفان]] | |||
[[رده:مباحث خاص تصوف و عرفان]] | |||
[[رده:مقالات تیرماه 01 یقموری]] | [[رده:مقالات تیرماه 01 یقموری]] | ||
[[رده:مقالات بارگذاری شده مردادماه 01 قربانی]] | [[رده:مقالات بارگذاری شده مردادماه 01 قربانی]] | ||
[[رده:مقالات بازبینی | [[رده:مقالات بازبینی شده شهریور 01]] | ||
[[رده:مقالات بازبینی | [[رده:مقالات بازبینی شده2 شهریور 1401]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۵ سپتامبر ۲۰۲۲، ساعت ۲۰:۰۳
| قصیده عشقیه در حقیقت عشق الهی | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | نیریزی، سید قطب‌الدین محمد (نویسنده) ذاکر عباسعلی، محمدرضا (مصحح و مقدمه‌نویس) |
| ناشر | انجمن آثار و مفاخر فرهنگی |
| مکان نشر | ایران - تهران |
| سال نشر | 1383ش. |
| چاپ | چاپ یکم |
| شابک | 964-7874-58-8 |
| زبان | عربی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | ن?ق? / 286/9 BP |
قصیده عشقیه در حقیقت عشق الهی، اثر سید قطب‌الدین محمد نیریزی شیرازی با ترجمه، تصحیح و تعلیق محمدرضا ذاکر عباسعلی، پیرامون عشق پروردگار است.
قصیده عشقیه، مجموعه منظومی است که به مشرب عرفای ربانی در بیان اطوار حقیقت عشق و اشراق انوار آن در قلوب عاشقان و عارفان سروده شده است و مشتمل بر سه بخش اساسیِ ترجمه غزل عطار، قصیده عشقیه و صفیر العارفین است که به هر سه، قصیده عشقیه گفته می‌شود. ترجمه غزل عطار از بیت 1 تا 12 می‌باشد که حدود سال 1115ق، سید قطب‌الدین در برخورد و توجه به غزل معروف شیخ فریدالدین عطار نیشابوری با مطلع:
| ز سگان کویت ای جان که دهد مرا نشانی | که ندیدم از تو بویی و گذشت زندگانی |
به نظم عربی سروده است. سید اظهار می‌دارد: سی سال بعد در سال 1145ق، به‌مقتضای حال و مقام با همان بحر و قافیه، قصیده قافیه‌ای را که نام آن را عشقیه نهاد، سرود که شامل ابیات 13 تا 294 و 493 تا 654 است؛ که در اثنای آن، ابیات مثنوی و قافیه‌های دیگر نیز مشاهده می‌شود. بر این اساس قصیده قافیه متشکل از 379 بیت می‌باشد. جناب سید در اثنای قصیده عشقیه در اشاره هفتم از بیت 295 تا 492 اشاره به قصیده رائیه صفیر العارفین می‌کند. موضوع این قصیده سلطنت و قدرت عشق است که عاشق را تحت تسلط خویش آورده و مزاج او را تبدیل و تعویض می‌کند و همچنین تجلیات عشق بر عاشق می‌باشد که قلب وی را مهبط انوار الهی و کانون اشراقات معنوی می‌نماید و نیز به همین مناسبت بوده است که در منظومه عشقیه بدان استشهاد گردیده است[۱].
پانویس
- ↑ ر.ک: مقدمه مصحح بر کتاب، صفحه شصت‌و‌شش
منابع مقاله
مقدمه مصحح بر کتاب.