قرآن و آخرين حجت: مشترکات قرآن و حجت زمان(عج)
قرآن و آخرين حجت: مشترکات قرآن و حجت زمان(عج) نام كتابى است كه به قلم يكى از ارادتمندان به ساحت امام عصر(ع)؛ يعنى مرحوم آيت‌اللّه حاج شيخ رضا توحيدى(ره)، در باب قرابتها، شباهتها و فصول مشترك قرآن و امام زمان(ع) به نگارش درآمده است. اصل اين كتاب بنا به آنچه حجّت‌الاسلام على‌اكبر مهدىپور در معرّفى مؤلّف و كتاب آوردهاند، در دوازده دفتر تنظيم و تدوين شده كه تنها اين بخش مشتركات به چاپ رسيده است.[۱]
| قرآن و آخرين حجت: مشترکات قرآن و حجت زمان(عج) | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | توحيدي، رضا (نویسنده) |
| ناشر | سيماي آفتاب |
| مکان نشر | ايران - قم |
| سال نشر | 1384ش. |
| چاپ | يکم |
| شابک | 964-94647-8-6 |
| موضوع | مهدويت - جنبههای قرآني مهدويت - احاديث |
| زبان | عربي - فارسي |
| کد کنگره | 9ت86م / 104 BP |
اين كتاب، چنانچه از نام آن پيداست به بررسى فصول مشترك ميان ثقلين (قرآن و عترت) می‌پردازد و به دهها شباهت و قرابت ميان اين دو گوهر گرانبها اشاره میكند.
مؤلّف، محور و مدار بحث را خطبه 186 «نهج‌البلاغه» قرار داده است.
حضرت امير(ع) در اين خطبه، پس از بيان بعثت، در فرازهاى واپسين خطبه به ويژگی‌هاى قرآن مىپردازد و در آن، نزديك به پنجاه صفت براى اين كتاب آسمانى برمیشمارد. مؤلّف، ضمن ترجمه و توضيح مفردات اين خطبه، آن صفات و امتيازات را در عموم معصومان(ع) خاصّه در امام عصر(ع) به عنوان «ثقل اصغر» باز می‌جويد و به انطباق آنها با امامان معصوم می‌پردازد و مینويسد: هرچه در قرآن باشد، به نحو اتمّ، در معصوم وجود دارد و حجّت و قرآن از هم جدايى ندارند. ايشان درباره اين انطباق و اشتراك آوردهاند:
مولى الموالى، حضرت اميرالمؤمنين(ع) در نهج‌البلاغه خود در موارد عديدهاى راجع به اوصاف كتاب اللّه العزيز و مقام و موقعيّت و خصوصيّات قرآن مجيد، بيانات ارزندهاى فرموده كه همه در خور ستايش است. حقير ناچيز يكى از آنها را كه بسيار جامع و جالب بوده و حاوى چهل و دو منقبت و فضيلت [درباره آن كتاب شريف] است، تبرّكا ذكر كرده، انطباق هريك را، با وجود مقدّس امام زمان(ع) بيان می‌كنم.
مولّف، در زير هر فصل، احاديث فراوانى را در تأييد و تسديد گفتار خود آورده كه ما در مقام گزينش و گزارش، تنها عصارهاى از مطالب ايشان را جهت آشنايى خوانندگان محترم آورده و علاقهمندان به اين مباحث و معارف را به اصل كتاب ارجاع می‌دهيم. اين كتاب در 280 صفحه توسط «انتشارات سيماى آفتاب» و با مقدّمه كوتاه استاد على اكبر مهدیپور در پاييز 1382 ش. به چاپ رسيده است.[۲]
پانويس
منابع مقاله
- بزرگمهرنیا، عبدالحسن، مشتاقی و مهجوری، معرفی برترین‌هایی از مؤلفان و آثار مهدوی به انضمام ذکر برخی از تشرفات، تهران، موعود عصر(عج)، 1388