عالم آرای شاه اسماعیل: تفاوت میان نسخه‌ها

[[مؤلف ناشناخته (قرن 11ق)]] (نويسنده)

| کد اتوماسیون =AUTOMATIONCODE3231AUTOMATIONCODE

| تعداد جلد =1

نويسنده كتاب مشخص نيست؛ اما گويا يكى از عوام كم‌سواد شيعه كه به صفويان ارادت مى‌ورزيده، آن را با شاخ و برگ فراوان و به انگيزه نقالى در قهوه‌خانه نوشته است.

نويسنده، به سال وقوع وقايع اشاره‌اى نكرده و تنها در چند مورد، روز به روز، حوادث و يا نام فصل و ماه آن‌ها ذكر گرديده است كه مصحح كوشيده با استفاده از منابع و مآخذى كه در دست داشته، با افزودن حاشيه‌هائى بر متن، اين نقيصه را برطرف سازد.

مطالب كه به صورت عوامانه و نقالانه نگاشته شده و اشتباه‌هاى نگارشى و دستورى در آن فراوان است، از دقت تاريخى چندانى برخوردار نيست و نسخه‌اى از يك حماسه تاريخى از دوران زندگانى شاه اسماعيل اول، موسس دولت صفوى و نشانه‌اى از محبوبيت وى در ميان عامه مردم ايران است.

گرچه نويسنده، چندان مايه و پايه علمى و ادبى ندارد؛ ولى به منابع و مآخذ معتبرى دسترسى داشته و اصول وقايع تاريخى كتاب را بر آن‌ها استوار كرده است؛ در بعضى موارد نيز شاخ و برگ‌هائى بر اصل مطالب افزوده و گاهى نيز وارد جزئيات شده و به تفصيل سخن رانده است.

 

 

سرآغاز مطالب با ذكر احوال سلطان سيد فيروز شاه، جد صفويان كه در زمان امام كاظم(ع) در دار الارشاد اردبيل زندگى مى‌كرد، آغاز شده است. به گفته نويسنده، در آن زمان، سلطان ادهم شاه، فرزند زاده ابراهيم ادهم، پادشاه ايران بود كه چون آوازه كمال سيد به گوش او مى‌رسد، به اردبيل رفته و بعد از آن كه او را سلطان فيروز شاه، زرين كلاه خطاب مى‌كند، ولايت آن جا را به او مى‌سپارد.

نويسنده، بعد از تشريح چگونگى خروج شاه اسماعيل و حكايت پسران رستم شاه و چگونگى رفتن شاه اسماعيل به اردبيل، نحوه خواستگارى و ازدواج شاه با تاجلو بيگم دختر عابدين بيگ شاملو را بيان كرده و به چگونگى تولد شاه طهماسب در قريه رنان اصفهان، اشاره كرده است.

پس از آن، الياس بيگ براى سركوبى حسين كياى چلاوى، به دامغان رفته، ولى در جنگ كشته مى‌شود كه اين امر باعث مى‌گردد، شاه اسماعيل خود به جنگ با چلاوى برود. نويسنده شرح جنگ‌هاى متعدد شاه اسماعيل؛ از جمله جنگ با چلاوى و محمد كرهى والى يزد را به تفصيل بيان كرده است.

كليه وقايع تاريخى كتاب مستند و مطابق با واقع نيست، بلكه تعصب مذهبى مؤلف و عوامل ديگرى در تأليف مؤثر بوده است؛ مثلا امير عليشير نوائى، وزير دانشمند و نيكوكار ابوالغازى سلطان حسين بايقرا، در هر جاى كتاب كه اسمى از او به ميان آمده است، بر خلاف مصالح ملك و ملت كار كرده است و انشاى نامه سلطان بايقرا كه در آن به شاه اسماعيل «ميرزا» خطاب شده و موجب رنجش خاطر شاه و حمله وى به خراسان گرديده، به امير عليشير نسبت داده شده است؛ در حالى كه اين نامه، چند سال پس از فوت امير عليشير؛ يعنى در سال 910ق به هنگامى كه شاه اسماعيل در يزد بوده تحرير يافته است.