شیعه و سابقه تاریخی آن: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه ای تازه حاوی «<div class='wikiInfo'>
[[پرونده:NUR03915J1.jpg|بندانگش» ایجاد کرد.) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۳۳: | خط ۳۳: | ||
|-class='articleCode' | |-class='articleCode' | ||
|کد اتوماسیون | |کد اتوماسیون | ||
|data-type='automationCode'| | |data-type='automationCode'|AUTOMATIONCODE3915AUTOMATIONCODE | ||
|} | |} | ||
</div> | </div> | ||
| خط ۴۲: | خط ۴۲: | ||
كتاب با معناى لغوى «شيعه» آغاز شده است و در ادامه،مطالب ذيل ذكر گرديده است: سابقه اختصاص اين لفظ به پيروان ائمه(ع)، دعوت به تشيع از چه زمانى آغاز شد؟، انتشار تشيع و علنى شدن دعوت به تشيع. | كتاب با معناى لغوى «شيعه» آغاز شده است و در ادامه،مطالب ذيل ذكر گرديده است: سابقه اختصاص اين لفظ به پيروان ائمه(ع)، دعوت به تشيع از چه زمانى آغاز شد؟، انتشار تشيع و علنى شدن دعوت به تشيع. | ||
مؤلف در ابتداى كتاب، معنى لغوى «شيعه» را مورد بررسى قرار مى‌دهد و مى‌نويسد: شيعه از نظر لغت به معنى پيروان و ياران و انصار است... اين واژه اختصاصا در مورد فرد و يا افرادى به كار مى‌رود كه دوستدار على(ع) و فرزندان او هستند و به امامت آنها اعتقاد دارند. تا آنجا كه اگر واژه «شيعه» بدون قيد و شرط اضافى به كار برده شود و قرينه‌اى در كار نباشد، اذهان به چنان افرادى منصرف مى‌شود كه قائل به امامت امامان يادشده هستند | مؤلف در ابتداى كتاب، معنى لغوى «شيعه» را مورد بررسى قرار مى‌دهد و مى‌نويسد: شيعه از نظر لغت به معنى پيروان و ياران و انصار است... اين واژه اختصاصا در مورد فرد و يا افرادى به كار مى‌رود كه دوستدار على(ع) و فرزندان او هستند و به امامت آنها اعتقاد دارند. تا آنجا كه اگر واژه «شيعه» بدون قيد و شرط اضافى به كار برده شود و قرينه‌اى در كار نباشد، اذهان به چنان افرادى منصرف مى‌شود كه قائل به امامت امامان يادشده هستند <ref>متن كتاب، ص7</ref>. | ||
با رجوع به احاديث نبوى پى مى‌بريم كه اختصاص اين عنوان (شيعه) به دوستداران اهل‌بيت(ع) همراه با همان روزى كه اسلام طلوع كرد، داراى سابقه مى‌باشد و شاخ و برگ بارور آن مربوط به همان دورانى است كه نهال آن غرس شد و نيز به اين نتيجه مى‌رسيم كه شارع اسلام اين نام و عنوان را خود وضع كرده بود | با رجوع به احاديث نبوى پى مى‌بريم كه اختصاص اين عنوان (شيعه) به دوستداران اهل‌بيت(ع) همراه با همان روزى كه اسلام طلوع كرد، داراى سابقه مى‌باشد و شاخ و برگ بارور آن مربوط به همان دورانى است كه نهال آن غرس شد و نيز به اين نتيجه مى‌رسيم كه شارع اسلام اين نام و عنوان را خود وضع كرده بود <ref>همان، ص8</ref>. | ||
مؤلف در ادامه، روايات زيادى در تأييد كلام خود آورده است. در روايتى از ابن حجر آمده است كه پيامبر(ص) فرمود: اى على! تو بر خدا وارد خواهى شد درحالى‌كه شيعه تو از خدا راضى و خدا نيز از آنها راضى است و... | مؤلف در ادامه، روايات زيادى در تأييد كلام خود آورده است. در روايتى از ابن حجر آمده است كه پيامبر(ص) فرمود: اى على! تو بر خدا وارد خواهى شد درحالى‌كه شيعه تو از خدا راضى و خدا نيز از آنها راضى است و... <ref>همان، ص10</ref>. | ||
بعد از وفات پيامبر، تشيع نيز با انزواى على(ع) دچار انزوا گشت و انتشار آن پس از اين حادثه پريشان در سرزمين‌هاى پهناور اسلام به‌ندرت و بى‌سروصدا بود | بعد از وفات پيامبر، تشيع نيز با انزواى على(ع) دچار انزوا گشت و انتشار آن پس از اين حادثه پريشان در سرزمين‌هاى پهناور اسلام به‌ندرت و بى‌سروصدا بود <ref>همان، ص28</ref>. | ||
علنى شدن دعوت تشيع از زمان عثمان، درخشيدن آغاز كرد و عثمان نتوانست با حربه تبعيد ابوذر و مجازات عمار و در هم شكستن استخوان‌هاى پهلويش اين دعوت را در محاق آن خفه كند و به آن خاتمه دهد | علنى شدن دعوت تشيع از زمان عثمان، درخشيدن آغاز كرد و عثمان نتوانست با حربه تبعيد ابوذر و مجازات عمار و در هم شكستن استخوان‌هاى پهلويش اين دعوت را در محاق آن خفه كند و به آن خاتمه دهد <ref>همان، ص32</ref>. | ||
==پانويس == | |||
<references /> | |||
== منابع مقاله == | == منابع مقاله == | ||
مقدمه و متن كتاب. | مقدمه و متن كتاب. | ||
| خط ۶۴: | خط ۶۶: | ||
[[رده:فرق اسلامی]] | [[رده:فرق اسلامی]] | ||
[[رده:فرق شیعه]] | [[رده:فرق شیعه]] | ||
نسخهٔ ۳ اکتبر ۲۰۱۶، ساعت ۱۶:۲۳
| نام کتاب | شیعه و سابقه تاریخی آن |
|---|---|
| نام های دیگر کتاب | تاریخ الشیعه. فارسی. برگزیده |
| پدیدآورندگان | مظفر، محمد حسین (نويسنده)
حجتی، محمد باقر (مترجم) |
| زبان | فارسی |
| کد کنگره | BP 239 /م6 ت20423 1387 |
| موضوع | شیعه - تاریخ |
| ناشر | مشعر |
| مکان نشر | تهران - ایران |
| سال نشر | 1387 هـ.ش |
| کد اتوماسیون | AUTOMATIONCODE3915AUTOMATIONCODE |
«شيعه و سابقه تاريخى آن»، ترجمه بخشى از كتاب «تاريخ الشيعة»، تأليف محمدحسين مظفر است كه توسط سيد محمدباقر حجتى انجام گرفته است.
كتاب با معناى لغوى «شيعه» آغاز شده است و در ادامه،مطالب ذيل ذكر گرديده است: سابقه اختصاص اين لفظ به پيروان ائمه(ع)، دعوت به تشيع از چه زمانى آغاز شد؟، انتشار تشيع و علنى شدن دعوت به تشيع.
مؤلف در ابتداى كتاب، معنى لغوى «شيعه» را مورد بررسى قرار مى‌دهد و مى‌نويسد: شيعه از نظر لغت به معنى پيروان و ياران و انصار است... اين واژه اختصاصا در مورد فرد و يا افرادى به كار مى‌رود كه دوستدار على(ع) و فرزندان او هستند و به امامت آنها اعتقاد دارند. تا آنجا كه اگر واژه «شيعه» بدون قيد و شرط اضافى به كار برده شود و قرينه‌اى در كار نباشد، اذهان به چنان افرادى منصرف مى‌شود كه قائل به امامت امامان يادشده هستند [۱].
با رجوع به احاديث نبوى پى مى‌بريم كه اختصاص اين عنوان (شيعه) به دوستداران اهل‌بيت(ع) همراه با همان روزى كه اسلام طلوع كرد، داراى سابقه مى‌باشد و شاخ و برگ بارور آن مربوط به همان دورانى است كه نهال آن غرس شد و نيز به اين نتيجه مى‌رسيم كه شارع اسلام اين نام و عنوان را خود وضع كرده بود [۲].
مؤلف در ادامه، روايات زيادى در تأييد كلام خود آورده است. در روايتى از ابن حجر آمده است كه پيامبر(ص) فرمود: اى على! تو بر خدا وارد خواهى شد درحالى‌كه شيعه تو از خدا راضى و خدا نيز از آنها راضى است و... [۳].
بعد از وفات پيامبر، تشيع نيز با انزواى على(ع) دچار انزوا گشت و انتشار آن پس از اين حادثه پريشان در سرزمين‌هاى پهناور اسلام به‌ندرت و بى‌سروصدا بود [۴].
علنى شدن دعوت تشيع از زمان عثمان، درخشيدن آغاز كرد و عثمان نتوانست با حربه تبعيد ابوذر و مجازات عمار و در هم شكستن استخوان‌هاى پهلويش اين دعوت را در محاق آن خفه كند و به آن خاتمه دهد [۵].
پانويس
منابع مقاله
مقدمه و متن كتاب.
پیوندها
مطالعه کتاب شیعه و سابقه تاریخی آن در پایگاه کتابخانه دیجیتال نور