شریف‌العلماء مازندرانی، محمدشریف بن حسنعلی: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - ' ' به ' ') |
جز (جایگزینی متن - 'محمد تقى' به 'محمدتقى') |
||
| خط ۵۱: | خط ۵۱: | ||
يكى از عالمان بزرگ هم‌دوره وى در بيان اين مجاهدات علمى وى نوشته است: شبى به حجره او رفتم؛ ديدم چراغ را بالاى طاقچه گذاشته و سه سطر از كتاب قوانين را نگاه مى‌كند و سپس در ميان اتاق راه مى‌رود و فكر مى‌كند و با اين حال صبح بيدار بود. | يكى از عالمان بزرگ هم‌دوره وى در بيان اين مجاهدات علمى وى نوشته است: شبى به حجره او رفتم؛ ديدم چراغ را بالاى طاقچه گذاشته و سه سطر از كتاب قوانين را نگاه مى‌كند و سپس در ميان اتاق راه مى‌رود و فكر مى‌كند و با اين حال صبح بيدار بود. | ||
فاضل رشتى، [[اردکانی، محمدحسین|فاضل اردكانى]]، [[قزوینی، ابراهیم بن محمدباقر|سيد ابراهيم صاحب ضوابط]]، [[حائری اصفهانی، محمدحسین|شيخ محمد حسين صاحب فصول]]، ملا اسماعيل يزدى، [[آل یاسین، محمدحسن|محمد حسن آل ياسين]]، فرزند كاشف الغطاء، شيخ حسن مجتهد، سيد صدرالدين اصفهانى، ملا آقا دربندى، سعيد العلماى مازندرانى، پدر علامه نورى (شيخ | فاضل رشتى، [[اردکانی، محمدحسین|فاضل اردكانى]]، [[قزوینی، ابراهیم بن محمدباقر|سيد ابراهيم صاحب ضوابط]]، [[حائری اصفهانی، محمدحسین|شيخ محمد حسين صاحب فصول]]، ملا اسماعيل يزدى، [[آل یاسین، محمدحسن|محمد حسن آل ياسين]]، فرزند كاشف الغطاء، شيخ حسن مجتهد، سيد صدرالدين اصفهانى، ملا آقا دربندى، سعيد العلماى مازندرانى، پدر علامه نورى (شيخ محمدتقى)، [[صاحب جواهر، محمدحسن|شيخ محمد حسن نجفى]] [[صاحب جواهر، محمدحسن|صاحب جواهر]]، شيخ العراقين تهرانى، حاج زين العابدين خوانسارى را مى‌توان از جمله شاگردان وى برشمرد و همچنين بزرگانى چون [[شيخ انصارى]] افتخار تلمّذ در نزد وى را داشته كه بسيارى از شاگردان وى از علماى بزرگ قرن چهاردهم هستند و خدمات شايانى را به جهان تشيع و اسلام كرده‌اند. | ||
سعى و تلاش شريف العلما بيشتر در امر تدريس معطوف گشته بود و به همين جهت اثر مكتوب قابل توجهى از وى باقى نمانده چنانچه برخلاف ديگر مراجع كه معمولاً روزى يك بار و يا حتى هفته‌اى يك‌بار به تدريس مى‌پرداختند، در روز دو نوبت به كرسى تدريس مى‌نشست. | سعى و تلاش شريف العلما بيشتر در امر تدريس معطوف گشته بود و به همين جهت اثر مكتوب قابل توجهى از وى باقى نمانده چنانچه برخلاف ديگر مراجع كه معمولاً روزى يك بار و يا حتى هفته‌اى يك‌بار به تدريس مى‌پرداختند، در روز دو نوبت به كرسى تدريس مى‌نشست. | ||