سرزمین ایران: تفاوت میان نسخه‌ها

سرویراستار کتاب، در مقدمه به مطالب ارزشمندی در مورد ایرانیان اشاره می‌کند: وقتی خواننده به کاوش در چشم‌انداز شکوهمند تاریخ ایران می‌پردازد و تمدن مستمر نزدیک به سه هزار سال را مشاهده می‌کند، نمی‌تواند از یک‎پارچگی و اصالت پایدار این فرهنگ دچار شگفتی نشود. گرچه سرزمین پهناور ایران بارها از سوی مهاجمان بیگانه تاراج شده است و بارها در اسارت فرمانروایان بیگانه افتاده است، لکن مردم ایران هرگز ایمان خود را به سرنوشت والای ملت خود از دست نداده‌اند. هرگاه اندیشه‌های خارجی در اثر تجربه سال‎ها، ارزشمند تشخیص داده می‌شد، مردم ایران آماده بوده‌اند که آن اندیشه‌ها را بگیرند و ایرانی کنند و بر میراث غنی خود بیافزایند<ref>ر.ک: پیشگفتار سرویراستار، ج1، صفحه ‎هفت</ref>.

در مورد تبریز که از جمله مهم‎ترین شهرهای ایران است بیان می‌دارد که: حداقل در سده کنونی، از لحاظ اهمیت، دومین شهر ایران بوده است؛ گرچه اندازه آن از لحاظ جمعیت به مشهد و اصفهان نزدیک شده است. تبریز در مقام پایتخت آذربایجان ایران و با ادامه پیوند‎های فرهنگی و سیاسی با روسیه و ترکیه، تا مدت‎ها به‎خاطر داشتن گروه‌های رادیکال و تند‎‎رویی که همیشه با سیاست ناسیونالیستی پهلویان در تهران سازگاری نداشتند، تا‎مدت‎ها شهری از نظر سیاسی دردسرساز تلقی می‌شد.

شیراز، بزرگ‎ترین شهر منطقه جنوبی زاگرس است که از زمان ساسانیان و حتی شاید زودتر مسکونی بوده است. شیراز نیز مانند سایر شهرهای ایران فراز و نشیب‌های گوناگون به خود دیده است؛ رقابت‎های تجاری بریتانیا و هلند در ناحیه خلیج فارس در طول سده‌های هفتم و هشتم میلادی عامل بازدارنده‌ای برای رشد این شهر بود؛ اما شیراز دوباره در سده‌های نوزدهم و بیستم میلادی رشد و توسعه یافت.