زندگی سیاسی و فرهنگی شیعیان بغداد
| نام کتاب | زندگی سياسی و فرهنگی شيعيان بغداد |
|---|---|
| نام های دیگر کتاب | |
| پدیدآورندگان | موسوی، حسن (نويسنده) |
| زبان | فارسی |
| کد کنگره | BP 239 /م9ز9 |
| موضوع | بغداد - تاریخ
بغداد - جغرافیای تاریخی بغداد - زندگی فرهنگی بغداد - وضع سیاسی و اجتماعی شیعه - بغداد - تاریخ شیعه - بغداد - سرگذشت نامه |
| ناشر | بوستان کتاب قم (انتشارات دفتر تبليغات اسلامی حوزه علميه قم) |
| مکان نشر | قم - ایران |
| سال نشر | 1381 هـ.ش |
| کد اتوماسیون | AUTOMATIONCODE23047AUTOMATIONCODE |
معرفى اجمالى
«زندگى سياسى و فرهنگى شيعيان بغداد»، تأليف دكتر سيد حسن موسوى، از جمله آثار فارسى تاريخ‌نگارى محلى است كه زندگى شيعيان بغداد را تا زمان انقراض آل‌بويه مورد بررسى قرار داده است.
ساختار
كتاب، مشتمل بر يك مقدمه و هشت فصل است. در ذيل هر فصل كتاب، عناوين متعدد مرتبط با آن موضوع ذكر شده است.
گزارش محتوا
نويسنده در مقدمه اثر، زندگى سياسى و فرهنگى شيعيان بغداد را به دو دوره تقسيم كرده است. دوره اول كه هم‌زمان با عصر غيبت صغرى بوده، همراه با اختناق و تقيه بوده و شيعيان با تشكيل شبكه‌هاى مخفى، خواهان پيوند با رهبران، در جهت حلّ مشكلات زندگى سياسى - عقيدتى خويش بودند. در دوره دوم كه از 334 - 450ق ادامه يافت، چون اميران آل‌بويه شيعه بودند، شيعيان، آزادى نسبى‌اى به دست آوردند و به رهبرى بزرگان شيعه، كانون قدرتى در بغداد تشكيل دادند. در رأس اين پايگاه قدرت، شخصيت‌هاى سياسى و فرهنگى، چون شيخ مفيد، سيد رضى، سيد مرتضى و ديگران قرار داشتند (مقدمه كتاب، ص 15 - 18).
مباحث فصل‌هاى كتاب به‌اختصار بدين ترتيب است:
1. در فصل اول كتاب، جغرافياى تاريخ بغداد مورد بررسى قرار گرفته است. در منابع تاريخى، دلايلى وجود دارد كه نشان مى‌دهد نام بغداد، داراى قدمت تاريخى است. كلمه «بگداد» در لوحى كه در شهر سيپار كشف شده و مربوط به دوره حمورابى (قرن 18ق. م) است، مشاهده مى‌شود و به همين دليل محققان، تاريخ بناى بغداد را در دوران حكومت وى، كه معاصر با حضرت ابراهيم خليل بوده است، مى‌دانند (متن كتاب،ص 19).
آغاز بنا و توسعه بغداد در دوره‌هاى مختلف در ادامه اين فصل ذكر شده است. نويسنده براى اينكه بتواند بافت شهرى و ساختار اجتماعى شهر بغداد را توضيح دهد، محلات، مساجد، بازارها، مشاهد و مزارات بغداد را با استفاده از منابع مختلف مورد مطالعه قرار داده است. در انتهاى اين فصل از كتاب شش نقشه در باره بغداد از منابعى چون «خارطة بغداد المفصل» ارائه شده است (همان، ص 43 - 48).
2. نويسنده در فصل دوم كتاب، زندگى سياسى و فرهنگى شيعيان در دوره اول عباسى (132 - 255ق) را مورد مطالعه قرار داده است. نويسنده، معتقد است كه با توجه به منابع اندكى كه در دست است مى‌توان چنين نتيجه گرفت كه حضور شيعيان و آغاز شكل‌گيرى جامعه آنان در بغداد و نواحى آن، به دوران اوليه فتوحات مسلمانان در عراق برمى‌گردد و حضور فعال سلمان فارسى در اين منطقه از عوامل مهم گرايش مردم به مذهب شيعه بوده است (همان، ص 56).
از جمله عواملى كه در شكل‌گيرى جامعه شيعه اثناعشرى در بغداد نقش داشتند خاندان‌هايى بودند كه پس از بناى شهر بغداد در آن سكنى گزيدند؛ لذا نويسنده در بخشى از اين فصل به معرفى خاندان‌هاى يقطين، نوبخت و برمكيان مى‌پردازد (همان، ص 52 - 57). بررسى جايگاه مذاهب در بغداد و ريشه‌هاى اختلاف شيعيان و سنى‌مذهبان، مطلب ديگرى است كه در انتهاى اين فصل ذكر شده است (همان، ص 58 - 97).
3. فصل سوم به بررسى زندگى سياسى و فرهنگى شيعيان در عصر غيبت صغرى اختصاص دارد. اين دوره، از شهادت امام حسن عسكرى(ع) (260ق) شروع مى‌شود و با درگذشت سفير چهارم (ابوالحسن على بن محمد سمرى، م 329ق) پايان مى‌پذيرد. در اين دوره هفتاد ساله، تاريخ اسلام پر از حوادث و تحولات است. در همين عصر است كه وكالت يا به‌عبارت‌ديگر، سفارش امام مهدى(عج) به چهار نفر از خواص آن حضرت: عثمان بن سعيد، محمد بن عثمان، حسين بن روح و على بن محمد سمرى تفويض مى‌گردد (همان، ص 99).
4. در فصل چهارم، از نقش نقباى بغداد در امور سياسى و فرهنگى سخن به ميان آمده است. نقيب به معناى عام كلمه، به كسى اطلاق مى‌شد كه سرپرستى گروه معينى را به عهده داشته باشد. قديمى‌ترين زمانى كه كلمه نقيب در اين مفهوم به كار رفته سال 163 در زمان خلافت مهدى عباسى است كه در آن زمان نقيب به سرپرست گروهى از سپاهيان اطلاق مى‌شده است. امّا نقيب در معناى خاص كلمه، در اوايل خلافت عباسيان ايجاد شد. آنان كسانى را به‌عنوان نقيب (شريف) انتخاب مى‌كردند تا به امور علويان و عباسيان رسيدگى نمايند (همان، ص 145).
نويسنده، دوره زندگى سياسى و فرهنگى نقيبان را به دو دوره تقسيم كرده است: دوره اوّل، كه از سال 132 - 334، سال تسلط احمد معزالدوله بر بغداد را شامل مى‌شود. دوره دوم، شامل دوران حكومت آل‌بويه است كه از 334 - 447 ادامه داشته است (همان، ص 151). در بخش آخر اين فصل، اسامى 21 تن از نقيبان دوره آل‌بويه و نقش سياسى و فرهنگى آنان ذكر شده است (همان، ص 152 - 179).
5. در فصل پنجم كتاب، زندگى علمى - اجتماعى و مبارزات عقيدتى بزرگان شيعى بغداد، در عصر اختناق و دوران غيبت صغرى بررسى شده است. از جمله مشخصه‌هاى قابل تعمّق در بررسى اوضاع و احوال شخصيت‌هاى برجسته شيعى در اين دوره، آن است كه بيشتر رجال، از خاندان‌هاى ايرانى و از جمله خاندان دانش‌پرور نوبخت هستند (همان، ص 182).
6. عصر آل‌بويه، آغازى براى آزادى‌هاى نسبى شيعيان بغداد بوده است. در بخش اوّل و دوم اين فصل، از عوامل مؤثر تسلط آل‌بويه بر بغداد و مبانى و ديدگاه مذهبى آنان، به‌اجمال سخن رفته است. در بخش سوم نيز عملكرد سياسى و فرهنگى هريك از اميران بويه‌اى به ترتيب زمانى و به‌عنوان حكمرانى شيعى و نيز موقعيت سياسى و مذهبى شيعيان بغداد بررسى شده است (همان، ص 213).
وضعيت كتاب
فهرست مطالب، در آغاز كتاب و كتاب‌نامه در پايان آن ذكر شده است. در پاورقى‌ها آدرس منابع و توضيح برخى از اسامى و الفاظ دشوار ذكر گرديده است.
منابع مقاله
مقدمه و متن كتاب.
پیوندها
مطالعه کتاب زندگی سياسی و فرهنگی شيعيان بغداد در پایگاه کتابخانه دیجیتال نور