رسائل ابن سینا: تفاوت میان نسخه‌ها

[[دری، ضیاءالدین|ضیاءالدین دری]] در مقدمه‌اش بر کتاب پس از تصویر زندگانی [[ابن سینا، حسین بن عبدالله|ابن‎سینا]] از تولد تا مرگ در چند صفحه، آثار [[ابن سینا، حسین بن عبدالله|ابن‎سینا]] را این‎گونه معرفی می‎کند: [[ابن سینا، حسین بن عبدالله|ابن‎سینا]] آن فیلسوف بزرگ خاورى گردید که در تألیف‎هایش همه مذاهب دیده می‌شود، این شخص در جهان دیرین‏ترین نویسنده یادداشت‎هاى جامع به شمار می‎رود، [[ابن سینا، حسین بن عبدالله|ابن‎سینا]] فهمیده بود که چگونه مایه گفتار خود را که از اطراف گرد آورده باهم به‎طورى جمع نماید که مهارت از آن تجلى کند، چنانکه فهمیده بود چگونه آن را به‎صورت آسان‏فهمى نمایان سازد و تدقیق خسته‏کننده‏‌اى در آن پیش نیاورد<ref>ر.ک: مقدمه مترجم، صفحه ب</ref>.

در سبب تألیف این رساله چنین می‌خوانیم: گویا هنگامی‎که [[ابن سینا، حسین بن عبدالله|شیخ علیه‌الرحمه]] از امور دولتى کناره گرفته و از شواغل دنیوى دورى جسته یکى از دوستان صمیمى که او را به نام برادر، خوانده حضرت شیخ را نصیحت کرده و براى به دست آوردن ریاست و ذخیره کردن اموال ترغیب و تحریصش نموده است. شیخ این رساله‏ را در جواب آن دوست تألیف فرموده و در ابتدا معنى سعادت حقیقى و ریاست واقعى را براى او بیان کرده و آن را رساله تحفه نام نهاده و چندین مسئله مهم فلسفى را در آن گنجانیده و در اطراف آن مسائل بحث شافى وافى کرده‏ است.<ref>ر.ک: همان، ص183-182</ref>.

[[ابن سینا، حسین بن عبدالله|ابن‎سینا]] در ابتدای این رساله تأکید می‎کند که احسانی بالاتر از راهنمایی دوستان به سعادت ابدی و حیات سرمدی سراغ ندارد چراکه موجب تقرب به‎حق و رسیدن به نعیم دائمی و خلاصی از هموم و غموم دنیوی است.<ref>ر.ک: همان، ص188-187</ref>. سپس پیش از ذکر ده دلیل بر تجرد نفس ناطقه انسانی، در اثبات این‎که سعادت غایت است چنین استدلال می‎کند: «هرگاه غایاتى سواى سعادت تصور شود و انسان طلب نماید آن‎ها را و گمان کند که آن غایات باعث خیریت او است و یا حقیقتاً بر سنن خیریت باشد، محقق است که مقصود و منظور از آن‎ها همان سعادت است و بس. به‎عبارت‎دیگر تحصیل آن‎ها بر سبیل مقدمه است؛ مقصود بالذات همان سعادت است و اما اگر کسى بخواهد خود سعادت را وسیله قرار دهد براى رسیدن به چیز دیگرى مسلم است که آن چیز آخر سعادت است نه آنکه آن را وسیله و مقدمه قرار داده است؛ مگر آنکه بگویى غایات امور غیرمتناهى است و این‎هم که محال است»<ref>ر.ک: همان، ص188</ref>. ‏