۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
جز
جایگزینی متن - 'آستان قدس رضوي' به 'آستان قدس رضوی'
جز (جایگزینی متن - 'تـ' به 'ت') |
جز (جایگزینی متن - 'آستان قدس رضوي' به 'آستان قدس رضوی') |
||
| (۲ نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱۰: | خط ۱۰: | ||
| موضوع =شعر فارسی - قرن 9ق. | | موضوع =شعر فارسی - قرن 9ق. | ||
| ناشر =آستان قدس | | ناشر =آستان قدس رضوی، بنياد پژوهشهای اسلامى | ||
| مکان نشر =ايران - مشهد مقدس | | مکان نشر =ايران - مشهد مقدس | ||
| خط ۱۹: | خط ۱۹: | ||
| شابک = | | شابک = | ||
| تعداد جلد =1 | | تعداد جلد =1 | ||
| کتابخانۀ دیجیتال نور = | | کتابخانۀ دیجیتال نور =12124 | ||
| کتابخوان همراه نور =12124 | | کتابخوان همراه نور =12124 | ||
| کد پدیدآور =2533 | | کد پدیدآور =2533 | ||
| خط ۳۲: | خط ۳۲: | ||
==گزارش محتوا== | ==گزارش محتوا== | ||
تاکنون از کاتبی یک دیوان و خمسه، یعنی پنج مثنوی به عهد | تاکنون از کاتبی یک دیوان و خمسه، یعنی پنج مثنوی به عهد ما رسیده است که همه این اشعار، کلیات شاعر را تشکیل می‌دهد. دیوان کاتبی، حاوی اشعاری در قالب‌های مختلف قصیده، غزل، قطعه، معما و فردیات می‌باشد و عدد ابیات آن با توجه به نسخه‌ای که در کتابخانه دانشگاه استانبول وجود دارد و مورد تحقیق و بررسی قرار گرفته، 5846 بیت است.<ref>ر.ک: بیلگن، عبدالسلام، ص67</ref>؛ اما در این کتاب تنها بخش غزلیات دیوان کاتبی ارائه شده است. | ||
کتاب با ذکر شرح حال شاعر آغاز شده است. پس از آن ویژگی‌های شعر کاتبی مورد بررسی قرار گرفته است. کاتبی در نیمه دوم قرن هشتم به دنیا آمد و در نیمه اول قرن نهم درگذشته است. [[صفا، ذبیح‌الله|دکتر صفا]] در کتاب تاریخ ادبیات، ضمن بحث از نابسامانی نثر و شعر و کم‌مایگی پارسی‌گویان این دوره می‌نویسد: «از مسائل دیگری که مسلماً در سستی زبان فارسی در آثار ادبی این دوران مؤثر افتاده آن است که استادان زبان فارسی که می‌بایست مربی شاعران و نویسندگان جدید باشند، به‌تدریج از میان رفتند و در نتیجه کار شعر و نثر به دست کسانی افتاد که بهره آنان از فنون ادب کم بود»<ref>ر.ک: مقدمه، ص11</ref>. | کتاب با ذکر شرح حال شاعر آغاز شده است. پس از آن ویژگی‌های شعر کاتبی مورد بررسی قرار گرفته است. کاتبی در نیمه دوم قرن هشتم به دنیا آمد و در نیمه اول قرن نهم درگذشته است. [[صفا، ذبیح‌الله|دکتر صفا]] در کتاب تاریخ ادبیات، ضمن بحث از نابسامانی نثر و شعر و کم‌مایگی پارسی‌گویان این دوره می‌نویسد: «از مسائل دیگری که مسلماً در سستی زبان فارسی در آثار ادبی این دوران مؤثر افتاده آن است که استادان زبان فارسی که می‌بایست مربی شاعران و نویسندگان جدید باشند، به‌تدریج از میان رفتند و در نتیجه کار شعر و نثر به دست کسانی افتاد که بهره آنان از فنون ادب کم بود»<ref>ر.ک: مقدمه، ص11</ref>. | ||