دیوان اثیرالدین اخسیکتی: تفاوت میان نسخه‌ها

اثیرالدین شاعری ورزیده طبع و اشعار وی متین است و مخترعات لفظی و معنوی او در حد خود بسیار است ولی تمایل او به تقلید دیگران طبع بلندش را پای‌بند کرده است. اثیرالدین با کمال مهارت سبک سنائی و انوری را تقلید می‌کند، ولی آن روح و ملاحت که در سخن سنائی و انوری است در اشعار او موجود نیست و او اگرچه به انوری نمی‌رسد می‌توان او را یکی از مقلدان خوب انوری شمرد. چند قصیده هم به طریقه خاقانی سروده و از عهده برآمده و او خود را از خاقانی برتر می‌داند و این گفته از انصاف دور است. اشعار اثیرالدین گذشته از تأثیر معاصرین از فنون لفظی بلاغت هم متأثر است و گویا او را به رعایت قوانین این فن میل وافر بوده، چنانکه آثار آن در اکثر اشعار وی پیداست و بسیار از ابیات وی هم به جهت بلاغت پسندیده و رائق است.<ref>ر.ک: مقدمه، صفحات بیست‌وهفت و بیست‌وهشت</ref>  عیب بزرگ او در آن بود که به صعوبت معانی در اشعار خود علاقه می‌ورزید و این امر باعث مکتوم ماندن معانی ابیات او گردیده است.<ref>ر.ک: همان، سی‌ودو</ref>