۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
دستور معالم الحكم و مأثور مكارم الشیم (من كلام أميرالمؤمنين علي بن أبي‌طالب كرم‌الله وجهه): تفاوت میان نسخه‌ها
دستور معالم الحكم و مأثور مكارم الشیم (من كلام أميرالمؤمنين علي بن أبي‌طالب كرم‌الله وجهه) (نمایش مبدأ)
نسخهٔ ۱۸ ژانویهٔ ۲۰۲۱، ساعت ۰۰:۲۵
، ۱۸ ژانویهٔ ۲۰۲۱جایگزینی متن - 'خطي' به 'خطی'
جز (جایگزینی متن - '' به '') |
جز (جایگزینی متن - 'خطي' به 'خطی') برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
||
| خط ۵۶: | خط ۵۶: | ||
تدوين كتاب در نه باب ابتكارى آن هم با ذوق و انتخاب دانشمندى؛ همانند [[قضاعی، محمد بن سلامه|قاضى قضاعى]] اعتبار و اهميت ويژه‌اى دارد كه بر صاحب نظران پوشيده نيست. نویسنده بنا داشته كه همچون شيوه [[شریف‌الرضی، محمد بن حسین|سيد رضى]](ره) از ذكر اسناد در متن كتاب پرهيز كند و لذا خواننده جوياى اسناد را به خارج از متن ارجاع مى‌دهد: «من در برابر هر سخنى كه روايت مى‌كنم، نشانه‌اى نهادم تا بدان علامت به راوى آن سخن پى‌برده شود؛ آن چنانكه اين نكته را در پايان كتاب روشن مى‌نمايم و اسناد احاديث طولانى را ذكر كرده‌ام و بر هر يك از آن‌ها كه خط نویسنده‌اش شناخته مى‌شد، علامت جيم [احاديثى كه خط نویسنده‌اش شناخته شود، در اصطلاح علم حديث و جاده گفته مى‌شود]، گذاشته‌ام». | تدوين كتاب در نه باب ابتكارى آن هم با ذوق و انتخاب دانشمندى؛ همانند [[قضاعی، محمد بن سلامه|قاضى قضاعى]] اعتبار و اهميت ويژه‌اى دارد كه بر صاحب نظران پوشيده نيست. نویسنده بنا داشته كه همچون شيوه [[شریف‌الرضی، محمد بن حسین|سيد رضى]](ره) از ذكر اسناد در متن كتاب پرهيز كند و لذا خواننده جوياى اسناد را به خارج از متن ارجاع مى‌دهد: «من در برابر هر سخنى كه روايت مى‌كنم، نشانه‌اى نهادم تا بدان علامت به راوى آن سخن پى‌برده شود؛ آن چنانكه اين نكته را در پايان كتاب روشن مى‌نمايم و اسناد احاديث طولانى را ذكر كرده‌ام و بر هر يك از آن‌ها كه خط نویسنده‌اش شناخته مى‌شد، علامت جيم [احاديثى كه خط نویسنده‌اش شناخته شود، در اصطلاح علم حديث و جاده گفته مى‌شود]، گذاشته‌ام». | ||
كتاب دستور معالم‌الحكم به سه واسطه از [[قضاعی، محمد بن سلامه|قاضى قضاعى]] شنيده و روايت شده است. نخست قاضى ابوعبدالله محمد بن ابى على حسن بن محمد بن عبيدالله عامرى از شريف | كتاب دستور معالم‌الحكم به سه واسطه از [[قضاعی، محمد بن سلامه|قاضى قضاعى]] شنيده و روايت شده است. نخست قاضى ابوعبدالله محمد بن ابى على حسن بن محمد بن عبيدالله عامرى از شريف خطیب ابوالفتوح ناصر بن حسن بن اسماعيل حسينى زيدى و او از ابوعبدالله محمد بن بركات بن هلال سعيدى نحوى لغوى و او از قاضى قضاعى روايت كرده است. ابن بركات از اهالى مصر بوده و از استادان ادب و لغت به شمار مى‌رفته كه در 420ق متولد شده و در 520ق از دنيا رفته است. از تاريخ وفات و ولادت او مى‌توان دريافت كه وى از معاصران قاضى قضاعى بوده و سماع و روايت مطالب دستور معالم، به وسيله‌ى او از [[قضاعی، محمد بن سلامه|قاضى قضاعى]] صورت گرفته است. | ||
راويانى كه قضاعى براى برخى از خطبه‌هاى طولانى و كلمات كوتاه(ع) ذكر مى‌نمايد، از بزرگان حديث و لغت و ادب و فقه به شمار مى‌روند؛ از قبيل: محمد بن فضيل بن غزوان، براء بن عازب، عبدالله بن ابى‌شيبه، اصبغ بن نباته حنظلى، نوف بن فضاله‌ى حميرى بكالى، حسين بن خالويه، نفطويه، ابن‌دريد و نظاير آن‌ها. | راويانى كه قضاعى براى برخى از خطبه‌هاى طولانى و كلمات كوتاه(ع) ذكر مى‌نمايد، از بزرگان حديث و لغت و ادب و فقه به شمار مى‌روند؛ از قبيل: محمد بن فضيل بن غزوان، براء بن عازب، عبدالله بن ابى‌شيبه، اصبغ بن نباته حنظلى، نوف بن فضاله‌ى حميرى بكالى، حسين بن خالويه، نفطويه، ابن‌دريد و نظاير آن‌ها. | ||