درسنامه مهدویت: تفاوت میان نسخه‌ها

[[سلیمیان، خدامراد]] (نويسنده)

| کتابخانۀ دیجیتال نور =16162

'''درسنامه مهدویت''' اثر خدامراد سليمانيان، مطالعه انديشه مهدویت و موعودگرايى از ابتداى شكل‌گيرى تا آغاز امامت حضرت مهدى(عج) و تحليل و بررسى غيبت ولى عصر(عج) با استناد به آيات، احاديث، ادعيه، زيارتنامه‌ها و توقيعات خود آن حضرت مى‌باشد كه به زبان فارسى و به سفارش بنياد فرهنگى حضرت مهدى موعود(عج) نوشته شده است.

يكى از مسلمات تاريخ، وجود انديشه موعودگرايى در شريعت‌هاى گذشته به ويژه اديان ابراهيمى است و نويسنده با توجه به اين مطلب، در جلد اول، انديشه مزبور را در اديان ابراهيمى دنبال كرده و با نقل مطالبى از كتب آن‌ها، به اثبات وجود اين انديشه در اديان گذشته پرداخته است.

در درس ششم، با بررسى برخى از فرقه‌ها و مدعيان مهدویت از جمله: كيسانيه، زيديه، باقريه، ناووسيه، اسماعيليه، موسويه، محمديه، عسكريه و نفس زكيه دو نتيجه به دست آمده است:

به امامت رسيدن آخرين حجت خداوند در سن خردسالى، همواره از سوى مخافان، به صورت چالشى در مباحث مهدویت مطرح شده است؛ گرچه اين مسأله، افزون بر برخى پيامبران، در برخى از پيشوايان معصوم(ع) نيز رخ نموده بود. از اين رو نويسنده در جلد دوم، درس اول، با تأكيد بر پيشوايى آخرين امام معصوم(ع)، بعد از بيان نخستين اقدام حضرت مهدى(عج) در آغاز امامت، پيشينه پيامبرى و امامت در خردسالى را مطرح كرده است.

مدت‌ها پيش از زاده شدن حضرت مهدى(عج)، آنگاه كه معصومان(ع) از آن حضرت سخن مى‌گفتند، به پنهان‌زيستى آن حضرت نيز اشاره كرده‌اند. به عقيده مؤلف اين پافشارى، بيش از آنكه در جهت آگاه كردن شیعیان باشد، براى زمينه‌سازى و آماده كردن آن‌ها بوده است.

نويسنده در درس سوم، در پاسخ به اين پرسش كه به چه علت بحث از چرايى و سبب‌هاى پنهان‌زيستى حضرت مهدى(عج) از همان ابتداى مطرح شدن بحث مهدویت از طرف پيامبر(ص) و پيشوايان معصوم(ع) همواره مورد توجه بوده، به برخى از حكمت‌ها و علت‌هاى اين رويداد، با بهره‌بردارى از كلام معصومان(ع) اشاره كرده است.

همزمان با اعلام غيبت آخرين معصوم(ع)، برخى اين پرسش را مطرح كردند كه امامى كه غايب است، چه فايده‌اى دارد؟ از اين رو نويسنده در درس چهارم، به بيان فوايد غيبت امام(ع) از جمله نگهبانى از آيين خداوند با هدايت‌هاى باطنى، نگه‌داشت جامعه از نااميدى و سرخوردگى، ايمنى بخشى از بلاها و... پرداخته است.

با اشاره به اينكه اگر غيبت، يكباره رخ مى‌داد، ضربه سنگينى به پايگاه‌هاى مردمى و طرفداران امامت وارد مى‌شد، نويسنده بر آن است تا در درس پنجم، درباره غيبت صغرى و نيابت خاصه آن حضرت توضيح دهد.

آموزه مهدویت، به سبب ويژگى‌هاى ممتاز و پرجاذبه خود، همواره مورد بهره‌جويى و سوء استفاده افراد كژرو قرار گرفته و به وجود آمدن فرقه‌هاى منحرف در مهدویت گواهى بر اين مدعاست. از اين رو درس دهم و يازدهم، به بررسى اين انحراف‌ها، زمينه‌هاى پيدايى آن، معرفى برخى از معروف‌ترين مدعيان دروغين از جمله: ابومحمدحسن شريعى، محمد بن نصير نميرى، احمد بن هلال كرخى و فرقه‌هاى منحرف مانند شيخيه، بهائيه و انجمن حجتيه پرداخته است.