۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
دانشنامه شعر عاشورایی انقلاب حسینی در شعر شاعران عرب و عجم (نمایش مبدأ)
نسخهٔ ۲۲ اوت ۲۰۱۷، ساعت ۱۸:۵۵
، ۲۲ اوت ۲۰۱۷جایگزینی متن - 'هترین' به 'هترین'
جز (جایگزینی متن - ')ت' به ') ت') |
جز (جایگزینی متن - 'هترین' به 'هترین') |
||
| خط ۶۸: | خط ۶۸: | ||
دوره دوم (قرن چهارم تا پایان قرن ششم هجرى): | دوره دوم (قرن چهارم تا پایان قرن ششم هجرى): | ||
این قرن به عصر شکوفایى شعر و ادب شهرت دارد و تعدادى از بهترین شاعران حسینى را در خود پرورانده است. چهره‌هایى مانند صنوبرى، کشاجم، ابوفراس، شریف رضى، شریف مرتضى، مهیار دیلمى و... | این قرن به عصر شکوفایى شعر و ادب شهرت دارد و تعدادى از بهترین شاعران حسینى را در خود پرورانده است. چهره‌هایى مانند صنوبرى، کشاجم، ابوفراس، شریف رضى، شریف مرتضى، مهیار دیلمى و... عمدهترین موضوعات مطرح در شعر این دوره چنین است: رثا و نوحهسرایى؛ مشارکت بنى عباس در جرائم بنى امیه و تحول در کیفیت خون‌خواهى شهداى کربلا<ref>ر.ک: همان، ص127</ref> | ||
دوره سوم (قرن هفتم تا پایان قرن نهم هجرى): | دوره سوم (قرن هفتم تا پایان قرن نهم هجرى): | ||
افول حرارت حماسه و شور قیام در شعر حسینى - که از قرن گذشته آغاز شده بود - در این قرون به‌وضوح خود را عیان مىسازد. انحطاط ادب و جمود آن نیز - که در ادب این دوره فراگیر است - در شعر حسینى هم تأثیر گذارده است. الفاظ کمبار و خالى از محتوا، معانى سطحى و تکرارى و تغییر جهت اغراض شعرى از هدف اصلى خویش، موجب فقدان جاذبه و تأثیرگذارى این آثار گردیده است. به‌جاى هجو و تهاجم، لعن و نفرین در این اشعار را مىتوان یافت و مدح خالصانه و از سر عشق، جاى خود را به مداحى به امید ثواب سپرد. شاعر با دعوت به صبر در عزاى حسین، رثاى خود را با چشمداشت اجر به حسین(ع) تقدیم مىکند. | افول حرارت حماسه و شور قیام در شعر حسینى - که از قرن گذشته آغاز شده بود - در این قرون به‌وضوح خود را عیان مىسازد. انحطاط ادب و جمود آن نیز - که در ادب این دوره فراگیر است - در شعر حسینى هم تأثیر گذارده است. الفاظ کمبار و خالى از محتوا، معانى سطحى و تکرارى و تغییر جهت اغراض شعرى از هدف اصلى خویش، موجب فقدان جاذبه و تأثیرگذارى این آثار گردیده است. به‌جاى هجو و تهاجم، لعن و نفرین در این اشعار را مىتوان یافت و مدح خالصانه و از سر عشق، جاى خود را به مداحى به امید ثواب سپرد. شاعر با دعوت به صبر در عزاى حسین، رثاى خود را با چشمداشت اجر به حسین(ع) تقدیم مىکند. عمدهترین موضوعات مطرح در شعر این دوره عبارتند از: رثا و نوحهسرایى؛ تحول در هجو بنى امیه و بنى عباس؛ عمومیت شعر حسینى و امید ثواب در مرثیهسرایى<ref>ر.ک: همان، ص297-298</ref> | ||
دوره چهارم (قرن دهم تا پایان قرن سیزدهم هجرى): | دوره چهارم (قرن دهم تا پایان قرن سیزدهم هجرى): | ||
قرون نخست این دوره با عصر انحطاط ادب دمساز است و قرن اخیر آن به عصر تجدید و ادبیات نو نزدیک مى‌شود. باوجوداین، تفاوت چشمگیرى در سبک و موضوعات این اشعار مشاهده نمىشود و تغییرات ساختارى در آن آهسته و نامحسوس است. همچنان ضعف ادب در این قرون نمایان است. برخى اشعار دچار پیچیدگىهاى لفظى و صنایع ادبى گردیده و برخى دیگر به ضرورت ایراد در مجالس عزادارى و بهرهمندى عامه مردم، سبکى عوامانه به خود گرفته است. بسیارى از کسانى که در این زمینه شعر سرودهاند، تبحر در ادب نداشتهاند و عدم آشنایى آنان به فنون و ظرافت‌هاى شعرى، موجب تنزل کیفیت اشعارشان گردیده است. برخى از سرایندگان، فقیهان و عالمان دینى هستند که براى تقرب به اهل‌بیت، ابیات یا قصائدى را انشا نمودهاند. در این عصر تقلید و تشابه به‌شدت در شعر حسینى رایج مى‌گردد. در موضوعات نیز همان سیر قرون گذشته با تفاوتهاى اندک، دنبال مى‌شود و تا قرن سیزده اشعار به‌سرعت به سمت بى‌محتوایى، تقلید و رثاى یأس‌آمیز پیش مىرود. به نظم کشیدن ماجرا به سبک شعر قصصى یا مقتلسرایى در اواخر این دوره آغاز مى‌گردد و تاکنون ادامه مىیابد. | قرون نخست این دوره با عصر انحطاط ادب دمساز است و قرن اخیر آن به عصر تجدید و ادبیات نو نزدیک مى‌شود. باوجوداین، تفاوت چشمگیرى در سبک و موضوعات این اشعار مشاهده نمىشود و تغییرات ساختارى در آن آهسته و نامحسوس است. همچنان ضعف ادب در این قرون نمایان است. برخى اشعار دچار پیچیدگىهاى لفظى و صنایع ادبى گردیده و برخى دیگر به ضرورت ایراد در مجالس عزادارى و بهرهمندى عامه مردم، سبکى عوامانه به خود گرفته است. بسیارى از کسانى که در این زمینه شعر سرودهاند، تبحر در ادب نداشتهاند و عدم آشنایى آنان به فنون و ظرافت‌هاى شعرى، موجب تنزل کیفیت اشعارشان گردیده است. برخى از سرایندگان، فقیهان و عالمان دینى هستند که براى تقرب به اهل‌بیت، ابیات یا قصائدى را انشا نمودهاند. در این عصر تقلید و تشابه به‌شدت در شعر حسینى رایج مى‌گردد. در موضوعات نیز همان سیر قرون گذشته با تفاوتهاى اندک، دنبال مى‌شود و تا قرن سیزده اشعار به‌سرعت به سمت بى‌محتوایى، تقلید و رثاى یأس‌آمیز پیش مىرود. به نظم کشیدن ماجرا به سبک شعر قصصى یا مقتلسرایى در اواخر این دوره آغاز مى‌گردد و تاکنون ادامه مىیابد. عمدهترین موضوعات مطرح در شعر این دوره عبارتند از: رثا و نوحهسرایى؛ توصیف روایى قصصى؛ انتظار، یگانه روزنه امید و قداست مولد و دفن امام حسین(ع)<ref>ر.ک: همان، ص425-426</ref> | ||
دوره پنجم (قرن چهاردهم تا پایان قرن پانزدهم هجرى): | دوره پنجم (قرن چهاردهم تا پایان قرن پانزدهم هجرى): | ||
این دوره، دوره شعر معاصر حسینى نام گرفته و | این دوره، دوره شعر معاصر حسینى نام گرفته و عمدهترین موضوعات مطرح در شعر این دوره عبارتند از: | ||
الف)- رثا: از جلوههاى مهم رثا در شعر معاصر به موارد زیر مىتوان اشاره نمود: | الف)- رثا: از جلوههاى مهم رثا در شعر معاصر به موارد زیر مىتوان اشاره نمود: | ||
# گریه بر اطلال و دمن؛ | # گریه بر اطلال و دمن؛ | ||
| خط ۸۳: | خط ۸۳: | ||
# توصیف فاجعه کربلا و بیان عظمت آن؛ | # توصیف فاجعه کربلا و بیان عظمت آن؛ | ||
# روح زندگى در رثا. | # روح زندگى در رثا. | ||
ب)- مدح: | ب)- مدح: عمدهترین مسائلى که فن مدح در عصر حاضر بدان پرداخته عبارتند از: | ||
# مدح نسب؛ | # مدح نسب؛ | ||
# مدح خصایص فردى؛ | # مدح خصایص فردى؛ | ||