دانشنامه امام حسین علیه‌السلام بر پایه قرآن، حدیث و تاریخ
| نام کتاب | دانشنامه امام حسین علیه السلام بر پایه قرآن، حدیث و تاریخ/ترجمه |
|---|---|
| نام های دیگر کتاب | موسوعه الامام الحسین علیه السلام فی الکتاب و السنه و التاریخ. فارسی - عربی |
| پدیدآورندگان | مسعودی، عبدالهادی (مترجم)
طباطبایی‌نژاد، محمود (اهتمام) سید طبایی، روح الله (اهتمام) محمدی ری‌شهری، محمد (نويسنده) |
| زبان | فارسی
عربی |
| کد کنگره | BP 41/7 /م3 م9041 |
| موضوع | حسین بن علی (ع)، امام سوم، 4 - 61ق. - دایره المعارفها |
| ناشر | موسسه علمی فرهنگی دار الحديث، سازمان چاپ و نشر |
| مکان نشر | قم - ایران |
| سال نشر | |
| کد اتوماسیون | 13935 |
معرفى اجمالى
«دانشنامه امام حسين(ع) بر پايه قرآن، حديث و تاريخ»، اثر محمد محمدى رى‌شهرى، با همكارى سيد محمود طباطبايى‌نژاد و سيد روح الله سيد طبايى، در موضوع بررسى ابعاد مختلف زندگانى، شخصيت، قيام و شهادت امام حسين(ع) و حوادث و آموزه‌هاى مرتبط با آن، با بهره‌گيرى از قرآن، حديث و تاريخ مى‌باشد.
متن كتاب به زبان عربى بوده و همراه با ترجمه فارسى آن، به قلم شيوا و رساى عبدالهادى مسعودى، عرضه شده است.
ساختار
كتاب با دو مقدمه با عناوين «پيشگفتار» و «درآمد» از نويسنده آغاز و مطالب در چهارده جلد، در پانزده بخش و 138 فصل تنظيم شده است.
مراحل جمع‌آورى، تحقيق و تدوين اين دانشنامه، به‌طور خلاصه عبارتند از: جمع‌آورى ابتدايى؛ تنظيم؛ نقد؛ مصدريابى (تخريج) و انتخاب متون و تدوين نهايى (درآمد، ص 119).
گزارش محتوا
در پيشگفتار، تاريخ زندگانى امام حسين(ع) به پنج دوره تقسيم و هريك مفصلا توضيح داده شده است (پيشگفتار، ج 1، ص 7).
درآمد، مقدمه مفصلى است كه در آن، ويژگى‌هاى اثر حاضر و مراحل تحقيق و تدوين آن، به‌صورت مبسوط، تشريح شده است (درآمد، ج 1، ص 21).
در بخش نخست، چگونگى تولد، نام‌گذارى، ويژگى‌هاى ظاهرى، چگونگى پرورش، ازدواج و شمار فرزندان امام حسين(ع)، در شش فصل، مورد بررسى قرار گرفته است (مقدمه، ص 23).
در فصل يكم، مدت باردارى حضرت فاطمه(س) به امام حسين(ع) و تاريخ ولادت آن حضرت و حوادث مربوط به آن، ارائه شده و شمارى از مسائل مربوط به اين موضوع، مانند حضور اسماء بنت عميس به هنگام ولادت امام(ع) و رؤياى ام‌فضل، نقد گرديده است (همان).
فصل دوم، در باره نام‌گذارى امام حسين(ع) است. در اين فصل، آمده كه نام‌گذارى امام(ع) و برادرش امام حسن(ع)، از طريق وحى به پيامبر(ص) صورت گرفته است و پس از اشاره به نام‌ها، كنيه و لقب ايشان، ضمن تحليلى، برخى از گزارش‌ها در مورد اينكه امام على(ع) در ابتدا نام «جعفر» و يا «حرب» را براى ايشان انتخاب كرده بود، نقد و رد شده است (همان).
در فصل سوم، ويژگى‌هاى چهره، اندام و هيئت ظاهرى امام حسين(ع) بيان شده است و شباهت‌هاى ايشان به جدش پيامبر(ص)، مادرش فاطمه(س) و موساى پيامبر(ع) و نيز چگونگى رنگ كردن مو، لباس پوشيدن، عمامه گذاشتن و نقش انگشترى ايشان، گزارش شده است (همان).
فصل چهارم، در باره چگونگى پرورش ايشان در خاندان پيامبر(ص) است. اظهار محبت پيامبر خدا(ص) به او، بازى كردن پيامبر(ص) با او و بازى كردن او با پيامبر(ص)، كشتى گرفتن او با برادرش امام حسن(ع) در حضور پيامبر(ص)، بازى كردن او با ديگر بچه‌ها و نماز خواندن او با پيامبر(ص)، مى‌توانند آموزه‌هاى ارزشمندى براى تربيت فرزندان شايسته باشند كه در اين فصل، گزارش شده‌اند. همچنين روايات مختلفى كه دلالت بر تغذيه امام حسين(ع) از انگشتان پيامبر(ص) دارند، مورد تبيين و تحليل قرار گرفته‌اند (همان، ص 24).
فصل پنجم، شرحى اجمالى در باره همسران امام حسين(ع) و تحقيقى در زمينه انتساب مادر امام زين‌العابدين(ع) به يزدگرد (شاه ايران) دارد و در آن، به ضعف برخى گزارش‌ها كه همسرانى را به امام(ع) نسبت داده‌اند، اشاره گرديده است (همان).
فصل ششم، شمار فرزندان امام حسين(ع) و شرح حال اجمالى آنان و در پايان آن، تحقيق مفصلى در باره انتساب رقيه به امام حسين(ع) آمده است (همان).
بخش دوم، پيرامون فضيلت‌ها و ويژگى‌هاى امام حسين(ع) بوده و در شش فصل زير، تنظيم شده است:
فصل يكم، در باره فضايلى است كه ميان حسين(ع) و ساير اهل‌بيت(ع) مشترك است، مانند: طهارت از انواع پليدى‌هاى ظاهرى و باطنى، گستردگى دانش، مرجعيت علمى، وجوب مودت، وجوب اطاعت و تمسك، همراهى با پيامبر(ص) در مباهله با نصاراى نجران، همتايى امام(ع) با پيامبر(ص) در وجوب تسليم بودن در برابر ايشان و حرمت ستيز و مخالفت با ايشان، نزول سوره «دهر» در باره آنان و نيز ساير فضايلى كه در باره اهل‌بيت(ع) نقل شده است (همان، ص 25).
فصل دوم، در باره فضايلى است كه امام حسين(ع) با برادرش امام حسن(ع) در آنها مشتركند، مانند: فرزند پيامبر خدا(ص) بودن، تصريح پيامبر(ص) به امامت آنان، جايگاه رفيع خانوادگى و برترى آنان بر ساير جوانان امت و اهل بهشت، اهميت دوستى با آنان و خطر دشمنى با آنان (همان).
فصل سوم، شامل فضايلى است كه تنها در باره امام حسين(ع) گزارش شده‌اند، مانند: زيور آسمان و زمين بودن، محبوب‌ترين مردم بودن در نزد اهل آسمان، دعاى پيامبر(ص) براى علاقه‌مندان به حسين(ع)، بوسه زدن پيامبر(ص) بر پيشانى و لب‌هاى وى (همان).
فصل چهارم، به فضايل اخلاقى امام حسين(ع) اختصاص دارد، مانند: عزت نفس، حسن خلق، شجاعت، ادب، تواضع و سخاوت. همچنين داستان‌هاى مختلفى از سخاوت ايشان در اين فصل آمده است (همان).
در فصل پنجم، علاقه امام حسين(ع) به عبادت، كثرت نماز و روزه ايشان، رفتن ايشان به حج با پاى پياده، شب‌زنده‌دارى و انواع نيكى‌هاى امام(ع)، گزارش شده است (همان).
در فصل ششم، شمارى از كرامات امام حسين(ع) كه نشانه جايگاه رفيع ايشان در نزد خداوند است و حكايت از ارتباط عميق آن امام با عالم غيب دارد آمده است، مانند: اجابت دعاها، سخن گفتن كودك به فرمان ايشان و شفا يافتن بيمار به بركت ايشان (همان).
گفتنى است آنچه در باره جايگاه خانوادگى و فضايل و ويژگى‌هاى امام حسين(ع) بدان اشاره شده، حاكى از كمالاتى است كه زمينه‌ساز امامت و رهبرى ايشانند؛ بنابراين، بخش اول و دوم، مقدمه بخش‌هاى بعدى است (همان، ص 26).
بخش سوم، پيرامون دلايل امامت امام حسين(ع) و فرزندانش مى‌باشد. اين بخش، در چهار فصل تنظيم شده و احاديث آن، به دليل آنكه اعتقادى شمرده مى‌شوند، از نظر سند، مورد ارزيابى قرار گرفته‌اند و احاديثى كه از اعتبار لازم برخوردار نبوده‌اند، به‌عنوان مؤيد در كنار احاديث معتبر، آمده‌اند (همان).
در فصل يكم اين بخش، بر پايه روايات معتبر، اثبات شده كه موضوع رهبرى پس از پيامبر، از جانب خداوند مشخص شده و خداوند متعال، اهل بيت ايشان را به‌عنوان امامان امت، برگزيده و رهبرى را در نسل امام حسين(ع) قرار داده است (همان).
در فصل دوم، تعبيرهاى گوناگون پيامبر(ص) در باره امامت سيدالشهدا(ع) و استمرار امامت در نسل ايشان، دسته‌بندى گرديده است؛ بدين‌سان كه: اوصياى پيامبر(ص) و پيشوايان دين، از فرزندان امام حسين(ع) هستند و امامت در نسل اوست. امام حسين(ع) پدر نه امام است و آنان خلفاى خدا در زمينند و... (همان).
بر پايه گزارش‌هاى فصل سوم، امام على(ع)، فاطمه زهرا(س) و ساير اهل‌بيت(ع) تا امام هادى(ع)، با صراحت، امامت سيدالشهداء را تبيين كرده‌اند (همان).
در فصل چهارم، دو وصيت‌نامه مكتوب امام حسين(ع) آمده‌اند كه يكى را هنگام حركت از مدينه، به ام‌سلمه سپرد و ديگرى را در كربلا، به دختر بزرگش فاطمه داد. همچنين به وصى قرار دادن خواهرش زينب(س) اشاره شده است و ضمن تحليلى، موضوع وصيت‌هاى مختلف ايشان، تبيين گرديده است (همان، ص 27).
بخش چهارم كه مربوط مى‌شود به دوران زندگانى امام حسين(ع) پس از پيامبر(ص) تا شهادت پدر، در چهار فصل زير، سامان يافته است:
فصل يكم، به زندگى امام حسين(ع) از هفت سالگى تا نه سالگى، مقارن ايام خلافت ابوبكر (11 - 13ق) مى‌پردازد. تحقيقا اين دروان، تلخ‌ترين ايام زندگى امام(ع) بوده است. وفات جدش پيامبر(ص)، شهادت مادر و مظلوم واقع شدن پدر، در اين دوران اتفاق افتاده است. همراهى با پدر در دفاع از حقش و انتقاد به ابوبكر با زبان كودكانه، از حوادث اين دروان از زندگى ايشان است (همان).
فصل دوم، به زندگى امام(ع) از نه سالگى تا نوزده سالگى، مقارن با خلافت عمر (13 - 24ق) اختصاص دارد. در اين دوران، خليفه دوم، براى ايشان احترام ويژه‌اى قائل بود. حادثه قابل توجهى در اين مقطع از تاريخ زندگى ايشان، گزارش نشده است (همان).
فصل سوم، ويژه زندگى امام(ع) از بيست سالگى تا 31 سالگى، مقارن با خلافت عثمان (24 - 35ق) است. برخورد تند امام(ع) با ابوسفيان در آغاز خلافت عثمان، بيمارى ايشان در راه مكه، تبعيد شدن ابوذر به ربذه و كشته شدن عثمان، حوادثى هستند كه در اين مقطع از تاريخ زندگى امام حسين(ع) اتفاق افتاده‌اند. مسئله شركت امام(ع) در جنگ‌هاى افريقيه (تونس) و طبرستان و در ماجراى دفاع از عثمان نيز مورد نقد و بررسى قرار گرفته است (همان).
فصل چهارم، به زندگى امام حسين(ع) از 31 سالگى تا 36 سالگى، مقارن با خلافت پدرش امام على(ع) (35 - 40ق) مربوط است. در اين فصل، حضور فعال امام حسين(ع) در صحنه‌هاى سياسى و نظامى، به‌ويژه در جنگ‌هاى جمل، صفين و نهروان و عنايت ويژه امام على(ع) به او و برادرش امام حسن(ع)، به‌تفصيل گزارش شده است (همان، ص 28).
بخش پنجم، دوران امام حسين(ع) پس از شهادت پدر تا قيام عاشورا را در سه فصل، بررسى نموده است:
فصل يكم، در باره پيروى كامل امام حسين(ع) از امام زمان خود و احترام ويژه او نسبت به امام حسن(ع)، به‌ويژه در مورد صلح و بيعت با معاويه و وصيت امام حسن(ع) به ايشان است (همان).
فصل دوم، در باره سياست امام(ع) در برخورد با معاويه و سياست معاويه در برخورد با امام(ع)، زمينه‌سازى امام(ع) براى قيام بر ضد حكومت بنى اميه پس از مرگ معاويه و احساس خطر معاويه از ناحيه امام حسين(ع) است (همان).
فصل سوم، در باره تلاش‌هاى معاويه براى ولايت عهدى فرزندش يزيد، به قتل رساندن سران مخالفان اين اقدام و از جمله امام حسن(ع) و سعد بن ابى‌وقاص، بيعت گرفتن معاويه براى يزيد، مخالفت جدى امام حسين(ع) با اين بيعت و سفارش‌هاى معاويه به هنگام مرگ به يزيد در مورد چگونگى برخورد با امام حسين(ع) است (همان).
بخش ششم، به خبر دادن از شهادت امام حسين(ع) مربوط شده و در چهار فصل، سامان يافته است:
در فصل يكم [اين مطالب ذكر شده است:] خبر دادن خداوند متعال از به شهادت رسيدن امام حسين(ع) و از اينكه ايشان سرور همه شهيدان گذشته و آينده جهان است، فرزندان و همراهانش شهيد مى‌شوند و شهادت، سرنوشت اوست (همان، ص 29).
پيشگويى‌هاى پيامبر(ص) در باره شهادت امام حسين(ع) پيش از ولادت وى و در مقاطع مختلف كودكى‌اش، بسيار قابل تأمل است. در اين پيشگويى‌ها كه در فصل دوم آمده، حتى تاريخ شهادت، مكان شهادت، نام و مشخصات قاتل، كيفيت قاتل، مزار و زائران امام(ع) نيز مشخص شده است (همان).
بديهى است كه ساير پيشگويى‌هايى كه در اين بخش بدانها اشاره شده، ريشه در پيشگويى پيامبر(ص) و الهام الهى دارند (همان).
پس از پيامبر(ص)، امام على(ع) بيش از هر كس ديگر در باره شهادت امام حسين(ع) سخن گفته است. گفتنى است كه امام على(ع) در ايام خلافتش حداقل سه بار از سرزمين كربلا عبور كرده و بسيارى از پيشگويى‌هاى ايشان، در همين سرزمين انجام گرفته است. اين پيشگويى‌ها، بسيار خواندنى و عبرت‌آموزند. در پيشگويى‌هاى امام على(ع) كه در فصل دوم آمده‌اند، مشخصات شركت‌كنندگان در قتل سيدالشهداء، نام پرچم‌دار سپاه آنان و شمارى از شخصيت‌هاى معروفى كه در آن حضور دارند، نام قاتلان امام(ع)، نام برخى از كسانى كه امام(ع) را يارى نمى‌كنند و بسيارى از مسائل ديگر، گزارش شده است (همان).
در فصل چهارم، به ساير پيشگويى‌ها در باره شهادت امام حسين(ع) اشاره شده است، مانند: پيشگويى‌هاى امام حسن(ع)، خود امام حسين(ع)، سلمان، ابوذر، ميثم، ابن عباس، شمارى از اصحاب امام على(ع) و كعب‌الاحبار (همان، ص 30).
بخش هفتم در هفت فصل، خروج امام حسين(ع) از مدينه تا رسيدن به كربلا را گزارش كرده است. در آغاز اين بخش، تحليل نسبتا جامعى در باره زمينه‌ها و علل قيام امام حسين(ع) آمده است و پس از آن، مسائل مهمى مانند: امتناع امام(ع) از بيعت با يزيد، خروج امام(ع) از مدينه، فعاليت‌هاى ايشان در مكه، اعزام مسلم(ع) به‌عنوان نماينده خود به كوفه و شهادت مسلم و جمعى ديگر از ياران امام(ع) و نيز زندانى شدن شمارى ديگر از آنان، پيشنهادهاى مختلف به امام(ع) مبنى بر نرفتن به كوفه و حركت امام(ع) به‌سوى كربلا، در هفت فصل، گزارش گرديده است (همان، ص 30).
در بخش هشتم، متون مربوط به حادثه جان‌گداز عاشورا از آغاز ورود امام حسين(ع) به كربلا تا شهادت ياران، فرزندان، برادران، فرزندان برادر، فرزندان خواهر، فرزندان عمو و سرانجام، شهادت خود ايشان، در نه فصل، به‌تفصيل گزارش شده است (همان، ص 31).
در بخش نهم، حوادثى كه پس از شهادت امام حسين(ع) در كربلا به وقوع پيوست، پديده‌هاى خارق‌العاده‌اى كه در منابع معتبر گزارش شده، چگونگى دفن شهدا، سرنوشت سرهاى مقدس شهدا و كراماتى كه از سر مقدس سيدالشهداء(ع) ديده شد، چگونگى حركت خاندان اباعبدالله از كربلا به كوفه و از كوفه تا شام و بازگشت آنها از شام به مدينه، در هشت فصل ارائه شده است (همان، ص 35).
در آغاز بخش دهم، تحليلى در باره بازتاب‌هاى اجتماعى و آثار تكوينى واقعه عاشورا و نيز چهار جنبشى كه تحت تأثير مستقيم يا غير مستقيم امواج سياسى و اجتماعى اين واقعه تا ده سال پس از آن پديد آمد، ارائه شده است (همان، ص 39).
پس از آن، متن گزارش‌هاى مربوط به بازتاب شهادت سيدالشهداء و يارانش در ميان شخصيت‌هاى برجسته آن روز جهان اسلام، در ميان جنايت‌كاران و خانواده‌هاى آنها، در جامعه عراق و حجاز و حتى در ميان غير مسلمانان، در پنج فصل، مطرح گرديده و در فصل ششم، سرنوشت شوم كسانى كه در اين حادثه، نقش داشتند و نيز مردمى كه از يارى كردن امام(ع) سر باز زدند، تبيين شده است (همان، ص 39).
بخش يازدهم، در باره عزادارى و گريه براى امام حسين(ع)، بخش دوازدهم، پيرامون نمونه مرثيه‌هايى كه در سوگ امام حسين(ع) و يارانش سروده شده‌اند، بخش سيزدهم، در مورد زيارت امام حسين(ع)، بخش چهاردهم، پيرامون مزار امام حسين(ع) و بخش پانزدهم، در باره حكمت‌هاى رسيده از امام حسين(ع) مى‌باشد.
برخى از ويژگى‌هاى برجسته اين دانشنامه، عبارتند از: بازنگرى تاريخ زندگى امام حسين؛ استناد به منابع كهن و قابل استناد؛ بهره‌گيرى از منابع شيعه و عامه؛ جامعيت همراه با گزيده‌نگارى؛ نقد مطالب نادرست منابع معتبر؛ تبيين و تفسير در كنار گزارش؛ بررسى تفصيلى مسائل مرتبط با حادثه عاشورا؛ جمع‌بندى و تحليل روايات متعارض؛ كاربردى بودن محتوا؛ تنظيم منطقى و آسان‌ياب؛ فراهم ساختن نيازهاى پژوهشى فرعى؛ و تكريم در ذكر نام معصومين(ع)، هرچند در منبع، چنين نيامده باشد.
وضعيت كتاب
فهرست اجمالى مطالب هر جلد، در ابتدا و فهرست تفصيلى در انتهاى همان جلد آمده است.
ويژگى‌هاى پاورقى‌ها، عبارتند از:
1. تنظيم منابع در پانوشت‌ها، بر پايه ميزان اعتبار منابع صورت گرفته و منابع معتبرتر، مقدم گرديده است، مگر در حالات خاص براى جلوگيرى از تكرار؛
2. منابع شيعى از منابع عامه، به‌وسيله «نقطه ويرگول»، از يكديگر جدا شده و هريك از اين دو مجموعه، جداگانه ذكر گرديده است؛
3. پس از ذكر منابع، گاه با تعبير «ر.ك» در متن فارسى و «راجع» در متن عربى، ارجاعاتى به برخى منابع داده شده است؛
4. معيار عمده براى ذكر اختلافات در پانوشت، تأثير اين اختلافات در معنا و يا مفيد بودن ذكر آنها براى خواننده است و اين اختلافات، در صورت ضرورت، دقيقا ذكر و با واژه «نحوه» نشان داده شده است و... (درآمد، ص 123).
منابع مقاله
مقدمه و متن كتاب.
وابسته‌ها
دانشنامه امام حسین علیه السلام بر پایه قرآن، حدیث و تاریخ/ترجمه
پیوندها