خلاصة المناقب (در مناقب میر سید علی همدانی): تفاوت میان نسخه‌ها

مطالب تصوّف و عرفان که مؤلف ضمن شرح احوال [[همدانی، علی بن شهاب‌الدین|سید على همدانى]] آورده است، به‎اندازه‎اى اهمیت دارد که اگر از کتاب استخراج و جمع‎آورى شود، به‎صورت کتاب مستقلى در خواهد آمد که ارزش آن از حیث کتابى در تصوف شناخته خواهد شد و از این حیث خلاصة المناقب دو جنبه مهم را داراست:  

راجع به سبک نویسندگى خلاصة المناقب هم مى‎توان گفت که همان اختصاص را دارد. در نوشتن واقعه‎اى از زندگانى [[همدانی، علی بن شهاب‌الدین|سید على همدانى]]، روش وى آن است که اسم مرشدش را معمولى ضبط نکرده، بلکه با احترام کامل، «جناب سیادت»، «حضرت سیادت»، «امیر ما» و «سیدنا» یاد مى‎کند و چون نکته‎اى از ولایت یا دقیقه‎اى از تصوّف را توضیح مى‎دهد، چنین مى‎نویسد: «بدان که‌اى عزیز» یا «اى دوست بدانکه». نویسنده عموما به‎جاى واژه‎هاى فارسى، کلمات عربى مى‎آورد از قبیل طیران، حصر و حصار، مذموم، مزروق، تقبیل، سوادیه، بیاضیه، جبلّى، ارض، سريع الزوال، بطيء الحركة... و در چندین مورد جمع عربى به‎کار برده؛ مثلا افیاض، زوایا، شرور، نفوس، نفور، حقوق، حظوظ، محابیب و غیره»<ref>ر.ک: پیشگفتار کتاب، صفحه‎ کط – لب ‍</ref>.