خاطرات محمدعلی فروغی به همراه یادداشت‌های روزانه از سال‌های 1293 تا 1320: تفاوت میان نسخه‌ها

'''خاطرات محمدعلی فروغی به همراه یادداشت‌های روزانه از سال‌های 1293 تا 1320''' به کوشش [[وفایی، محمدافشین|محمدافشین وفایی]] - [[فیروزبخش، پژمان|پژمان فیروزبخش]]؛ [[فروغی، محمدعلی|محمدعلی فروغی]]، ذکاء الملک دوم (1256-1321) از بزرگ ترین روشنفکران عملگرای ایران در مقاطع حساس تاریخی بود که برعکس بسیاری از رجال آن دوران توانست کارنامه ی قابل دفاعی از خود برجای بگذارد.

شاید کمتر کسی را از رجال سیاسی و فرهنگی ایران بتوان سراغ کرد که در ثبت وقایع روزانه ی زندگی خود به اندازه ی [[فروغی، محمدعلی|محمدعلی فروغی]] (1256-1321) مداومت به خرج داده باشد. [[فروغی، محمدعلی|محمدعلی فروغی]]، ذکاء الملک دوم (1256-1321) از بزرگ ترین روشنفکران عملگرای ایران در مقاطع حساس تاریخی بود که برعکس بسیاری از رجال آن دوران توانست کارنامه ی قابل دفاعی از خود برجای بگذارد.[[فروغی، محمدعلی|فروغی]] از بیست و شش سالگی به نوشتن وقایع زندگی اش پرداخت و با همه مشغله‌ای که در ادوار مختلف عمر خویش داشت این کار را با جد و جهد دنبال کرد. او خود در عنفوان جوانی نوشته است که بدین یادداشت نویسی روی آورده تا مرآت حیاتش باشد؛ و امروز این روزنامه ی حیات - که حدودا هجده سال از ایام زندگانی او را در بردارد - برای ما یادگار فرهنگی گرانبهایی است که بخشی از تاریخ سیاسی و فرهنگی کشورمان را آینگی می کند.

کتاب حاضر از سه بخش اصلی تشکیل شده است. بخش اول، که خاطرات اوست، رساله ی مستقلی است که [[فروغی، محمدعلی|فروغی]] احتمالا در واپسین سال زندگی درباره ی خاندان، پدر و احوال خود نوشته و خصوصا اوضاع سیاسی و اجتماعی ایران را عهد ناصری به خوبی شرح داده است، اما متاسفانه مهلت نیافته تا آن را به پایان برساند.

بخش دوم یادداشتهای روزانه ی اوست از پانزده سال پراکنده میان سال‌های 1293 تا 1320 که گاه به تفصیل و گاه به اجمال وقایع را روز به روز، حتی در سخت ترین شرایط سیاسی، به رشته ی تحریر درآورده است.

بخش سوم، که تحت عنوان پیوستها آمده، بیشتر مشروح ملاقاتهای او با سران کشورهای دیگر، گزارشی از امور شورای جامعه ی ملل و چند نامه است. همه ی این نوشته‌ها سالیان دراز نزد خانواده ی [[فروغی، محمدعلی|فروغی]] محفوظ بوده و اکنون برای نخستین بار منتشر می شود.<ref> [https://www.historylib.com/books/2207 ر.ک: کتابخانه تخصصی تاریخ اسلام و ایران] </ref>